Ik had een tijdje geleden tegen Véronique gesproken over Villa Ooievaar, en dat dat sociaal project wel haar ding zou zijn. Vandaag belde ze: ze was toch alleen, of we geen zin hadden om samen naar de Villa te gaan eten? Goh, van mij niet gelaten, mijn rug doet het toch niet, en dan is koken sowieso lastig.
De kinderen opteerden voor een soort spaghetti, ik hield het bij de kip in zoetzure saus met couscous. Dik in orde, en alweer veel te veel, zoals altijd.
Daarna maakten we nog een ommetje in het bunkerpark en de jongens lieten Véronique alle leuke plekjes zien.
