Net zoals bij de jongens, toen ze die leeftijd hadden, zijn verhaaltjes nog niet aan Merel besteed. Liedjes daarentegen…
Wanneer ik haar in bed stop, moet ik erbij kruipen. Dan vlijt ze zich tegen me aan, neemt ze haar koetje in de ene hand, de duim van de andere hand in de mond, en luistert ze. Eerst bespreken we de dag, en soms vertelt ze me ook zelf iets uit eigen beweging. Maar dan moet ‘ootbosje’ gezongen worden, ofte Roodborstje. En daarna komt onvermijdelijk ‘Slaap kindje slaap’, dat ze meestal zachtjes meezingt.
Meer dan een knuffel heeft ze daarna niet meer nodig om rustig in haar bedje in slaap te vallen. En ik, ik zou ze op kunnen eten van graag te zien.