Geplaatst op

Slapeloos…

Een van de redenen dat ik zo moe ben, is dat ik niet kan slapen. Een van de redenen dat ik niet kan slapen, zijn mijn sinussen.

Al sinds de kerstvakantie sukkel ik met verkoudheidsachtige dinges. Eerst hardnekkig slijm in mijn luchtpijp, en dan die kopvalling die nog net geen middenoorontsteking werd, en waardoor ik quasi een maand lang niks geroken of geproefd heb.

Reuk en smaak zijn gelukkig wel terug, lang leve de neusdouche, maar de week zware antibiotica tegen de sinusontsteking heeft eigenlijk geen bal uitgehaald. Nog steeds lopen die sinussen muurvast, en als ik dan kan snuiten, is wat eruit komt fluo geel en groen van kleur. Niet goed, niet goed.

Ik geraak nauwelijks in slaap, lig gemakkelijk wakker tot drie uur, en dan slaap ik onrustig. En tegen zevenen word ik wakker van de pijn en de druk in die sinussen.

Zucht.

Zon. Serieus.

Al heeft het ook zijn voordeel: het boek dat ik vrijdag begonnen ben, en dat tegen morgen uit moet wegens boekenclub, is uit. Ne mens moet toch iets doen, als hij in zijn bed ligt te liggen, nee?

Geplaatst op

Ziek

Ik had nog gehoopt om gisterenavond mee te kunnen doen aan de Nachtkronieken, maar het werd een avondje zetel. Net zoals het eigenlijk gisteren een dagje zetel was, en dat vandaag ook een dagje zetel is.

Ziek zijn, het is niet leuk. Zeker niet als je je er zo mottig bij voelt, en hoofdpijn hebt, en al dat soort dingen. Meh. Ik heb het echt niet voor een zware sinusitis, zodat zelfs douchen pijn doet. Ha ja, die waterstralen op je hoofd…

Dus nee, even boeken toe. Want langer dan een kwartier aan mijn computer is al niet meer haalbaar. Bleh.

Geplaatst op

Dokter

Ik loop nu al drie weken te snotteren, en de laatste week waren daar serieuze hoestbuien bij gekomen. Ik vond het allemaal zo erg niet, maar kreeg toch af en toe het gevoel dat ik, als ik niet oplette, mijn longen eens in mijn handen ging hebben. Maar eergisteren en gisteren begon ik me mottig te voelen. Ik ben wel gaan lesgeven, en heb zelfs de klassenraad volgehouden, maar het ging toch niet allemaal meer van harte. En met de nodige medicijnen.

Bart vond het gisteren welletjes, en verplichtte me vandaag naar de dokter te gaan. Hij heeft me zelfs gewoon laten slapen deze morgen!

Bon, verdict van de dokter: een enthousiaste sinusontsteking, en een ernstige bronchitis. Helaas mag ik de meeste verlichtende medicamenten voor die sinusitis niet nemen door mijn glaucoom, en zal het wat uitzieken worden. Ik heb van haar stevige antibiotica gekregen (amoxicilline), een puffer, neusspray, hoestsiroop, en daar bovenop opnieuw mijn maagmedicatie, want die gaat wellicht wel reageren op de rest van de medicatie.

Bon.

Ze ging me ook thuisschrijven tot het weekend, maar dat zag ik niet zitten: ik verlies zo al gigantisch veel lessen door uitstappen links en rechts, dat ik het me eigenlijk niet kan permitteren nóg extra lessen te missen. Mijn leerplan volgen zal zo al een heikele onderneming zijn. En ik voel me al bij al redelijk, dus waarom niet?

Zolang ik volgend weekend maar op de been ben!

Geplaatst op

Thuis.

Ik zit thuis. De hele week. En ik kan u niet eens vragen om koffie te komen drinken, want ik moet zwijgen. Allez, toch zoveel mogelijk, niet zo strikt als destijds na mijn stemoperatie.

Ik sukkel nu al meer dan een maand met mijn keel en bovenste luchtwegen. In december had ik een knoert van een sinusontsteking, in die mate zelfs dat mijn tanden er serieus pijn van deden. De dokter schreef me amoxicilline voor, een stevig antibioticum.

Begin januari was het opnieuw zover: sinusitis en keelontsteking, en deze keer was ik zelfs compleet geveld, in die mate zelfs dat Bart een dag is thuisgebleven om voor de kinderen te zorgen. De dokter schreef me een zwaarder antibioticum voor, iets dat – dixit de bijsluiter –  enkel mag gegeven worden als gewone antibiotica niet meer helpt. Hmpf.

Vrijdagavond had ik het weer zitten: mijn beide amandelen begonnen serieus dik te staan, mijn ganse keel stond in brand, en de sinussen, tsja, daar zwijgen we over. Ik heb Orofar genomen, mijn neus gespoeld, en het voorlopig daarbij gelaten. Zaterdagavond had ik verplichtingen, zodat ik mezelf heb opgepept, en ook zondag kon/wilde ik er niet onderuit. Maar na de wedstrijd ben ik braafjes onmiddellijk naar huis gegaan, en niet meer mee uitgeweest. Het mocht niet baten.

Vanmorgen was de keel nog steeds dik, zij het ietsje minder. Ik ben naar de huisarts gegaan, en die stelde nog maar eens hetzelfde probleem vast. Antibiotica had geen zin, zei ze, aangezien het wellicht viraal was en ik toch niet bleek te reageren, en ze verwees me prompt door naar de ORL. Groot gelijk. Want ik was toch al van plan te gaan: mijn stem lijdt ook onder het voortdurende geproest en geschraap. Ik wilde het nog even aanzien omdat de eerste week na de kerstvakantie altijd wel zwaar voor de stem is, maar intussen wordt het alleen maar erger. Mijn stem is mijn werkinstrument, per slot van rekening.

En dus zette de huisarts me meteen ook gewoon een week thuis. Oei. Dat had ik eigenlijk niet verwacht. Een combinatie van rusten, zwijgen en weerstand opbouwen. Om zowel de stem, de keel als de sinussen en de algemene weerstand een kans te geven zich te herstellen.

Mja. Ik klaag niet. Ha ja, want ik mag niet spreken. Of toch niet veel.

Geplaatst op

Ziek

We zijn amper vijf dagen ver in het nieuwe jaar, en ik heb het alweer zitten. Sinusitis en tonsillitis.

Ik heb eind december nog maar tien dagen antibiotica genomen voor een serieuze sinusitis, maar blijkbaar heeft die niet afdoende gewerkt. Twee dagen nadat ik gestopt was, is het herbegonnen. Gisteren dus. Ik ben opgestaan met bonkende koppijn en een serieus zere amandel aan de rechterkant, compleet met klier in mijn nek. En mijn ganse lijf deed zeer.

De dokter die ik erbij haalde, was formeel: zwaardere antibiotica, en rusten. Tsja.

Ik voelde me ellendig: woensdag ben ik om zeven uur ’s avonds in bed gekropen, en heb geslapen tot half negen ’s morgens. Ik was ’s avonds trouwens versteven van de kou: het was hier 21°, ik had een hemdje aan, een Tshirt en een dikke wollen vest, maar ik was aan het rillen en klappertanden, mijn vingers zagen blauw, en wat ik nog nooit gehad had: mijn nagels deden pijn, en mijn vel was gerimpeld alsof ik net een uur in bad had gezeten of een lange afwas had gedaan. Niet goed, niet goed.

Vandaag heeft Bart al zijn afspraken afgezegd, en is thuisgebleven bij de kinderen. Maar goed ook, want om half tien lag ik alweer in bed. Rond de middag ben ik nog een uurtje wakker geweest, en dan in de vooravond ook nog ergens.

Man man man… Hopelijk sta ik zondag weer op mijn benen, want er is het nieuwjaren bij mijn schoonouders, en daarna een lange repetitie voor de koortoernooien over twee weken, en die wil/kan ik niet missen.

Maar momenteel heb ik geen stem. Zelfs dat niet.

Geplaatst op

Sinusitis from hell

De titel zegt het eigenlijk al: mijn sinussen staan zwaar onder vuur van virussen en ander microgeboefte.

Niet ideaal: ik ben nog volop aan het verbeteren. Doordat Merel zo ziek was, is ze tien dagen thuisgeweest, en helaas, dan krijg je eigenlijk bijna niks gedaan. Sinds donderdag is ze terug naar de crèche, helemaal genezen, gelukkig maar.

Maar intussen heb ik het concentratievermogen van een fruitvlieg, en gaat het dus niet vooruit. Mijn kop weegt een paar kilo extra, op mijn eentje los ik de (mogelijke) crisis van de zakdoekjesindustrie op, en de kloppende hoofdpijn moet ik er maar bijnemen. Af en toe neem ik een sinutab om toch nog iéts waard te zijn, maar eigenlijk mag ik dat niet van de dokter wegens glaucoom.

Hmpf. Ik zal blij zijn als de verbeteringen achter de rug zijn, en ik kan toegeven aan dat ziek zijn. Af en toe doe ik een klein tukje, maar eigenlijk kan ik me dat qua tijd niet meer permitteren.

Ugh.