Sint-Martens-Latem

29/11/202229/12/2022

L’Autre Vie

We weten eigenlijk niet meer vanwaar we elkaar kennen: ergens in den uitgang in de Overpoort tijdens onze studententijd, maar hoe of wat? Geen idee meer.

Doet er niet toe. We trokken overdag nooit met elkaar op, maar zagen elkaar steevast laat in de avond op café. Al een chance dat ik weinig of geen alcohol dronk, of dat was helemaal niet meer goed gekomen. Al herinner ik me wel nog dat ze me ooit eens om een of andere reden thuis in Zomergem is komen ophalen.

Maar bon, we waren elkaar uit het oog verloren, alleen nog een connectie op Facebook. En toen stierf Vic en lag Bart in het ziekenhuis met een geopereerde, kapotte knie door een val met de moto. Ik zocht toen, in 2015 dus, last minute een babysit en zij had zich spontaan aangeboden, al hadden we elkaar al 20 jaar niet meer gezien. Het bedankingsetentje volgde, tot mijn grote schaamte, pas in 2019 maar toen was het wel ronduit de max!

En toch zagen we elkaar niet vaker. Tot ze me een paar weken geleden vroeg of ik niet meeging naar het concert van Fa.Si.Nant hier in Wondelgem. Toen hadden we geen tijd om honderduit te kletsen en dus legden we meteen een datum vast om bij te tetteren in een restaurant. Dat werd L’ Autre Vie in Sint-Martens-Latem, langs de steenweg, maar ik kende het niet.

Awel, het is een aanrader. Een betere bistro, gewoon grondig lekker, ruime porties en prijs-kwaliteit dik in orde. Fijne hapjes bij het aperitief, een hoofdgerecht van hertenkalf, witloof, spitskool, pastinaak, portojus en een millefeuille van aardappel (36 euro) en een dessert met een luchtige crème brûlée, rood fruit en meringue (12 euro).

Dat dessert was echt verrassend: de smaak en het korstje van een echte crème brûlée, maar het leek wel een mousse. Vreemd en zeer lekker.

Al bij al zeer lekker gegeten voor iets meer dan 70 euro: aperitief met hapjes, hoofdgerecht, dessert en water. Ik vind dat best oké, voor deze prijs.

En Ann? Daar ga ik zeker opnieuw mee afspreken, dit was veel te amusant.

29/12/202001/01/2021

Geocaching tussen Drongen en De Pinte

Ook vandaag was het niet aan het regenen, integendeel, en dus trok ik rond half drie opnieuw op geocache tocht, meer bepaald naar Drongen: daar was een nieuwe uitgekomen.

Het was een prachtig plekje, ik genoot enorm, maar de cache zelf heb ik niet gevonden. Iemand van geocaching.com zelf is gaan kijken en trof er net de legger, en de cache lag blijkbaar een tiental meter verderop, hoger dan aangeduid, waar ik hem niet kon bereiken. Tsja. Maar mooi was het er wel.

Ik reed dan maar door naar Sint-Martens-Latem om daar nog een losse cache op te pikken, en dan via Deurle naar De Pinte, want daar lagen nog een hoop niet gevonden caches. Hah! De meeste daarvan lagen in woonwijken, maar ‘Huis met Snor’ en dat elandenbord wilde ik u toch niet onthouden.

Maar bon, alweer een ontspannende dag gehad met wat beweging en wat frisse lucht.

31/01/202015/02/2020

Stevig, maar wel fijn dagje

Dat het weer zo’n extreem goed gevulde dag was vandaag. Zo eentje waarvan je echt moe bent, en dat heb ik gevoeld ook.

Het begon uiteraard gewoon met lesgeven tot twaalf uur. Enfin, gewoon: tussendoor heb ik nog de schoolbrochure bij de drukker besteld, iets waarover ik het later nog wel zal hebben.

Maar bon, om twaalf uur trok ik de deur van de school achter me dicht en reed naar Villa Ooievaar voor mijn vrijdagse zenmomentje. Het was, zoals gewoonlijk, zeer lekker en veel te veel: gehaktballetjes in tomatensaus met gefrituurde patattenpartjes en een avocadosalade, maar met daarnaast nog eens een potje zeer verse, zeer frisse salade. En omdat ik toch nog tijd over had en na tien stempels toch recht had op een dessertje, nam ik er nog een chocolademousseke bij. Enfin, zo noemden ze het toch; in mijn woordenboek mag dat met een hoofdletter en zonder de -ke erbij, zo ne pot zeg! En veel te lekker om te laten staan.

Helemaal winnie reed ik richting Latem, waar ik een afspraak had met Bart om een elektrische mercedes te gaan bekijken. Ik had nog een dik half uur over en ging dan maar geocachen in een prachtig park dat eigenlijk net achter de huizenrij van de steenweg ligt. Het was een multi: twee tussenpunten en dan het eindpunt. Ik had me misrekend en dacht dat het eindpunt een heel eind weg was, waardoor ik dan maar eerst naar de auto terugkeerde om de cache dan daarna op te halen.

Van de elektrische auto was ik, goh, niet echt onder de indruk. Van het park des te meer: na nog wat gepruts zag ik mijn fout in, reed weer naar het beginpunt en haalde met enige moeite en een hoop modder de cache op. En ik weet dat ik, als ik ooit nog eens hier in de buurt moet zijn in de zomer, hier toch nog even ga komen wandelen.

Ik pikte in het naar huis rijden nog een extra cacheke op, ging thuis even in de zetel liggen, kleurde nog snel mijn haar opnieuw, douchte, kleedde me op en vertrok naar Watt voor het nieuwjaarsfeestje van Duke & Grace.

Maar vrijdagen zijn sowieso lastig voor mij: na een werkweek vindt de rug het meestal genoeg, zelfs al heb ik nog stevig kunnen wandelen. Na een tweetal uur zijn Bart – die al minstens even moe is als ik – en ik gewoon naar huis gegaan en in onze zetel gekropen voor nog een uurtje. Gewoon, in de stilte en de rust. Heerlijk.

01/09/201914/09/2019

78

Jawel, ons pa wordt woensdag 78 jaar, en het gaat goed met hem. Allez ja, dat vind ik toch, en dat zegt hij ook zelf. Ja, hij blijft ons ma keihard missen, en ja, het is moeilijk om telkens weer een extra stukje zelfstandigheid op te geven, maar hij is er toch nog steeds. En elke zondag opnieuw vragen de kinderen hoopvol of opa komt, en vrijwel elke zondag gaat Merel mee om hem op te halen. Want die grootvader van hen, dat is toch iets speciaals. Ze zijn al twee grootouders kwijt, en Omaly woont nogal ver, en daar kunnen ze precies ook minder mee praten. Maar opa, ja, die hebben ze graag in de buurt, ja.

Ik had in de loop van de week een berichtje gestuurd naar de broers om te vragen of ze mee konden iets gaan eten vandaag. Voor Roeland lukte dat, Jeroen had helaas al andere verplichtingen. Maar dat hield ons niet tegen om stipt tegen twaalf uur in de Auberge du Pêcheur in Sint-Martens-Latem te zijn. Bart was nog zijn moeder gaan ophalen in Ronse en kwam een paar minuten later ook toe.

We hadden voor de menu gekozen, en daar kregen we geen spijt van: het eten was zeer in orde, zij het soms wat traag. Dat snap ik wel: er waren twee feesten en Bart had toch nog wel wat moeten aandringen om er nog een gezelschap van 11 man bij te krijgen. Maar we zaten op het terras vooraan, onder een luifel, en het was er toch wel zeer aangenaam zitten, ja.