Geplaatst op

Lectuur: “Lightbringer” (Red Rising #6) van Pierce Brown

In 2020 had ik met ongelofelijk veel goesting boek vier en vijf van de Red Rising reeks van Pierce Brown gelezen: van de beste science fiction die ik al gelezen heb, maar aan de andere kant ook geen echte science fiction, vind ik. Ja, het speelt zich af in de toekomst, en het is met ruimteschepen en een oorlog tussen aarde, Mars, Luna, met daarnaast ook de manen van Jupiter en zelfs The Belt en The Outer Rim, en toch… Het gaat om het menselijke, om de strategie, om de relaties onderling, en het had evengoed hier op aarde kunnen zijn: dezelfde basisplot, andere omstandigheden.

Zoals ik eerder al schreef: het begin is een kruising tussen The Hunger Games en Divergent, overgoten met een stevige Romeinse saus, jawel. Maar intussen zijn de personages volwassen, hebben ze zelf al vrij volwassen kinderen en liggen de verhoudingen anders. Maar de kern is nog steeds dezelfde: de mensheid is opgedeeld in verschillende klassen naargelang de kleur waarmee ze geboren worden – ja, blijkbaar een genetische wijziging – en de roden – de pure zware arbeiders – zijn in opstand gekomen tegen de gouden, de heersende, aristocratische, despotische klasse.

Bij boek zes is de plot uiteraard ver gevorderd, maar er is nog steeds Darrow als basispersonage die probeert te redden wat er te redden valt en hulp zoekt waar die – hopelijk – te krijgen valt. Interessant is dat de POV voortdurend wisselt, zodat je ook de gedachtegang van zijn grootste tegenstander in dit boek, Lysander au Lune, kan volgen. Gelukkig staat die POV telkens in het groot vermeld bij het begin van elk hoofdstuk, of je zou wel eens in verwarring kunnen zijn over wie aan het spreken is: allemaal hebben ze twijfels, maken ze fouten, zitten ze vol schuldgevoel. De personages zijn nooit zwart-wit en als lezer is het soms moeilijk om kant te kiezen: ook de “held” heeft zijn onsympathieke kantjes.

Na vier jaar was het wel wat moeilijk om de draad weer op te pikken: er zijn massa’s personages en ook het verhaal is behoorlijk ingewikkeld, maar man, wat heb ik weer genoten van dit boek!

Als je me vraagt je een science fiction reeks aan te raden, dan twijfel ik eigenlijk niet eens. Dit. Steengoed.

Geplaatst op

Lectuur: “Snapshot” van Brandon Sanderson

Ik dacht, ik doe er dit boekje van amper 100 bladzijden snel even tussendoor. Brandon Sanderson schrijft meestal van die kleppers van rond de 1000 bladzijden, maar dit verhaaltje had inderdaad niet meer dan die 100 bladzijden nodig als introductie. Mocht hij willen, hij kon er echt een hele reeks aan ophangen, maar soms is dat ook gewoon niet nodig.

De premisse is eenvoudig: Chaz en Anthony zijn twee politieagenten die zich kunnen bewegen in een replica van de wereld van exact 10 dagen geleden. De bewoners weten niet dat ze replica’s zijn, maar kennen het gegeven wel, en beide agenten krijgen dan ook alle mogelijke medewerking om via die snapshot een beeld te krijgen van een misdaad.

Meestal zijn het onooglijke zaken, tot ze op een massamoord botsen en uitdrukkelijk het verbod krijgen om de zaak te onderzoeken. Wat ze naast zich neerleggen, met alle gevolgen vandien…

Blijkbaar zijn de filmrechten gekocht door MGM, en dan snap ik best: dit lijkt me de ideale basis voor een film met pakweg Tom Cruise, in de stijl van Collateral Damage en zo. Fijn, intrigerend, en meer moest dat niet zijn. Benieuwd of hij er ooit nog een vervolg aan breit…

Geplaatst op

Lectuur: “Cloud Atlas” van David Mitchell

Ik geef toe, dit is een van de vreemdere boeken die ik recent heb gelezen. Het begint met een verhaal ergens midden in 1800, met een notaris die terugkomt van een reis langs de Chatham Isles, ziek wordt en behandeld wordt door ene dr. Goose. Midden in zijn reisverslag breekt het verhaal af, en ik dacht zelfs dat mijn ebook niet correct was ingeladen. Blijkt dus de bedoeling te zijn, want we springen naar 1931, waar een gefrustreerde componist/playboy/geldverspiller in dienst van een bekende maar zieke componist, het dagboek van het eerste verhaal vindt. Hijzelf schrijft brieven over zijn belevenissen naar een vriend, die plots opduikt in een derde verhaal als wetenschapper die de gevaarlijke nucleaire reactor van Seabord aan de kaak wil stellen.

En zo gaat het eigenlijk verder, maar we keren op een bepaald moment ook gewoon terug:
1. 1800s, de zieke notaris – schrijft een dagboek
2. 1931, de jonge, ambitieuze componist – vindt dagboek van 1
3. 1970, een jonge journaliste – geholpen door een wetenschapper, vriend van 2
4. een hilarisch stuk over een uitgever die tegen zijn wil in een rusthuis/gevangenis verzeilt en een manuscript krijgt over de dood van 3
5. een “in een tank gekweekte” fabricant, Sonmi, vertelt hoe ze een bewustzijn heeft gekregen en daardoor een halve revolutie heeft gecreëerd
6. een verre toekomst waarin de wereld duidelijk vrijwel volledig vernietigd is en enkele groepen mensen nog proberen te overleven. Een van hen vindt een opname van nr. 5
5. het verhaal rond Sonmi gaat verder
4. de uitgever slaagt erin te ontsnappen en krijgt deel twee van het manuscript
3. …

Enfin, het wordt wel duidelijk dat het eigenlijk zes aparte verhalen zijn die op een of andere manier met elkaar zijn gelinkt. De eerste kunnen nog waar gebeurd zijn, vanaf 5 wordt het pure science fiction.

Mitchell kan schrijven, en het boek is al bij al intrigerend, maar soms ook extreem verwarrend. Vond ik het goed? Goh ja, eigenlijk wel, maar niet echt super. Had voor mij niet bij de klassiekers gehoeven.

Geplaatst op

Lectuur: “Evershore (Skyward #3.1)” van Brandon Sanderson

Na de twee vorige novelles uit Skyward Flight wordt deze keer Jorgen als hoofdpersonage uitgelicht. Hij was de vluchtleider van Skyward Flight, maar ook de zoon van twee belangrijke politici op Detritus.  SPOILER ALERT: was, want de Superiority heeft hen verraden en zijn ouders gedood. Jorgen worstelt met zijn eigen beginnende cytonic krachten, maar Spensa is nog steeds spoorloos en kan hem niet helpen.

En dan komt er een bericht binnen van Evershore, de planeet van de Kitsen, kleine vosachtige wezens die ook tegen de Superiority vechten. Ze zouden enkele van Jorgens mensen als gijzelaars hebben. Maar zijn de Kitsen wel te vertrouwen? Wat willen ze precies? En wat kan Jorgen daaraan doen?

Opnieuw een amusant en deze keer ook veel evenwichtiger kortverhaal van Sanderson in de Skyward wereld. Ik kijk echt uit naar meer, en dat meen ik.

Geplaatst op

Lectuur: “ReDawn (Skyward #2.2)” van Brandon Sanderson

Deze tweede novelle van Sanderson rond Skyward Flight focust deze keer op Alanik, een ‘alien’ van de boomplaneet ReDawn. Nadat ze per ongeluk verschenen was op Detritus, de planeet waar de hoofdreeks om draait, zoekt ze nu daar weer haar toevlucht wanneer de politiek op haar thuisplaneet helemaal fout loopt. Spensa is er niet, maar Jorgen, FM en Rig wel, en samen met hen zal ze tegen de Superiority ingaan, zowel op Detritus als op ReDawn.

Meer hoef ik hier niet te vertellen, dat zou enerzijds toch tot spoilers leiden, en anderzijds snap je er toch geen barst van als je de rest van de reeks nog niet hebt gelezen. Deze ‘aflevering’ is wel wat volwassener, vond ik: minder romantisch tienerdrama, meer politiek gekonkel, en zo heb ik het wel graag, ja. En zoals altijd bij Sanderson zit het weer zeer goed in elkaar, netjes gelaagd en met verrassende maar niet ongeloofwaardige wendingen.

Alweer een fijn tussendoortje, ja.

Geplaatst op

Lectuur: “Sunreach (Skyward #2.1)” van Brandon Sanderson

Eerst ging ik de drie novelles in de reeks Skyward samen bespreken, maar toen dacht ik dat ik hier nog een maand in de zetel lig te niksen en wellicht niet zo veel stof ga hebben om te schrijven, zodat ik ze nu toch maar apart neem. Het is ook niet alsof ze zo kort zijn, deze had toch ook 208 pagina’s.

Deze drie novelles worden ook wel ‘Skyward Flight’ genoemd, omdat ze niet over Spensa gaan, het hoofdpersonage van de Skyward reeks, maar over leden van haar flight team die op zich ook wel een belangrijke rol spelen in de verhalen, maar toch in de achtergrond blijven.

Het eerste van de drie focust op FM: een van de pilotes uit Spensa’s team die aan de slag gaat met de Taynix, de slakachtige wezens die instaan voor de hyperdrive. Samen met Rig probeert ze uit te vissen hoe ze ze dingen kan laten doen, zoals hyperjumpen. Ondanks alles moeten ze toch Alanik, de alien die bij hen hulp kwam zoeken, wakker maken uit haar coma omdat ze er niet in slagen de hyperdrive te beheersen.

Samen gaan ze minister Cuna redden van Sunreach, een wetenschappelijk onderzoeksstation bij een gigantische starpod, nog een ander alien wezen.

Klinkt deze plot wat jong? Klopt. Er zit ook een ontluikende romance in, wat de novelle al helemaal young adult maakt, maar het blijft vlot geschreven en is een leuk tussendoortje, maar meer ook niet.

Geplaatst op

Lectuur: “Cytonic (Skyward #3)” van Brandon Sanderson

Bon, na boek één en twee kon ik natuurlijk niet anders dan ook de derde in de reeks Skyward te lezen. Niet dat ik het erg vond: dit is echt een laagdrempelige, bijzonder vlot geschreven en toch meeslepende science fiction.

Spensa heeft haar avontuur in de Superiority ternauwernood overleefd, weet intussen wat de hyperdrives zijn, en is vooral ook te weten gekomen dat de Superiority van plan is een ultiem wapen in te zetten dat ze onmogelijk kunnen controleren. Zelf heeft ze wel enige noties van wat dat geheime wapen precies betekent en vermoedt dat haar cytonics daar op een of andere manier mee verwant is. En dus kan ze niet anders dan zich alweer in een onmogelijk avontuur storten…

Zoals eerder al gezegd: compromisloze science fiction zoals die hoort te zijn, niet te ingewikkeld maar ook weer niet simplistisch, en met een fijn verhaaltje.

Yup. Laat maar komen, die kortverhalen.

Geplaatst op

Lectuur: “Starsight (Skyward #2)” van Brandon Sanderson

Deel één van Skyward was me zodanig goed bevallen, dat ik daar meteen ook deel twee achter plakte, zoals ik wel vaker doe met reeksen.

Let op: minor spoilers! Spensa blijft het hoofdpersonage, en intussen is ze erin geslaagd om effectief piloot te worden, alle problemen ten spijt. Ze heeft haar schip, M-Bot, wat voor de nodige bizarre plotwendingen zorgt, maar vooral: ze gaat op zoek naar de geheim van de  hyperdrive in het centrum van het heelal, enfin, toch hetgeen dat bestuurd wordt door diezelfde Superiority die haar eigen planeet aanvalt.

Sanderson blijft op hoog niveau qua world building: ook hier blijft alles bijzonder aannemelijk en geloofwaardig. Een fijn puntje vond ik dat er een soort aliens tussen zit die niet echt een bepaald gender hebben – tenzij ze klaar zijn om voor nageslacht te zorgen – zodat naar hen verwezen wordt als they/them, en dat werk bijzonder verfrissend.

Het hoofdpersonage groeit uiteraard, wordt volwassener, leert uit haar fouten en ervaringen en evolueert, zoals het in een goede young adult hoort.

Blijft steengoeie science fiction, dus.

Geplaatst op

Lectuur: “Skyward (Skyward #1)” van Brandon Sanderson

Jawel, alweer een reeks van Sanderson, maar ik ben dan ook echt wel fan, zowel van zijn schrijfstijl als van zijn ongebreidelde fantasie.

Deze keer brengt Sanderson ons niet in een fantasysetting zoals zijn Cosmere, maar wel in onvervalste science fiction met ruimtereizen en aliens en andere planeten en al.

Spensa leeft ondergronds op een planeet die al jarenlang belegerd wordt door de Krell. Ze droomt ervan om zelf piloot te kunnen worden en op die manier de Krell te bevechten, maar… haar vader was ooit een beroemde piloot die op een bepaald moment om onbegrijpelijke redenen zijn eigen team heeft aangevallen. Dat zorgt ervoor dat ze zo goed als geen enkele kans heeft om zelf ooit piloot te worden. Maar wanneer de Krell hun aanvallen verdubbelen, verandert de situatie, zeker als ze zelf een in van de grotten een grote ontdekking doet…

Sanderson schrijft hier bijna young adult aangezien de hoofdpersonages, goh, een jaar of 16 zijn? Maar terwijl de focus natuurlijk ligt op wat Spensa meemaakt en je daardoor ook haar persoonlijke evolutie krijgt, is het echt wel meer dan dat. Opnieuw zit de wereld bijzonder goed in elkaar, lijkt alles zeer logisch en vallen er zeker geen duidelijke gaten te bespeuren.

Een snel maar zeer fijn tussendoortje.

Geplaatst op

Lectuur: “The Stone Sky” (The Broken Earth #3) van N.K. Jemisin

Oi, ik zit precies een beetje achter met mijn boekbesprekingen. Vooruit met de geit dus!

The Stone Sky is het derde boek van de Broken Earth Trilogie die ik hier al gedeeltelijk besproken heb, en waarbij ik dus verder ga op die besprekingen.

In dit derde boek krijg je drie hoofdpersonages uit wier standpunt je de gebeurtenissen meemaakt: nog steeds Essun, die intussen een Tienring of hoger is, en haar dochter Nassun die minstens even sterk is maar absoluut niet formeel getraind. Daarnaast krijg je nog een derde verhaal dat – en het duurt eventjes voor je dat ook echt door hebt – de oorsprong van de hele samenleving en het probleem vertelt, aan de hand van een personage dat duizenden jaren later wel degelijk nog rondloopt en een impact heeft op beide hoofdpersonages.

Waar boek twee een overgangsboek was, brengt boek drie echt alle losse draadjes samen en breit die tot een fantastisch mooi, consistent geheel. De emoties gaan diep, het voelt, ondanks het science fictiongehalte, ook allemaal heel echt aan, en het geeft ook een ongelofelijk mooi beeld over moeder- en vaderschap.

Alle vragen die zich stelden in de eerste twee boeken, worden hier beantwoord en het is een pracht van een finale. Het boek bleef ook nog echt lang in mijn systeem hangen, ook al was ik intussen al lang in een ander boek bezig. Mijn gedachten keerden regelmatig terug naar de verhaallijnen, de emoties, de pijn, tsja, alles eigenlijk.

En dat, dat definieert in mijn ogen toch wel een goed boek, ja.