Geplaatst op

English Day

Sinds een paar jaar zijn er af en toe themadagen op school. De Journée de la Francophonie is al een tijdje een vaste waarde op school, met een Frans versierde eetzaal, een Frans menu, en een Franse film voor alle jaren.

Vandaag was het English Day op school. Twee jaar geleden kan ik me het niet eens herinneren, vorig jaar was ik in zwangerschapsverlof. Maar dit jaar werd het werkelijk goed opgevolgd: een groot deel van de leerlingen was ‘verkleed’: de jongens met hemd, das en blazer, de meisjes met kort plooirokje, witte bloes en das. Quite a sight to see.

Ik heb nu niet direct dat soort kleren, maar heb me gewoon aan de kleuren gehouden: een rood Tshirt, lange donkerblauwe jurk, witte sjaal en rode laarsjes.

Ik heb ook geprobeerd om in het Engels les tegen, maar dat viel niet altijd vol te houden: bij mijn zesdes ben ik er na een half uur mee gestopt, omdat ze duidelijk begonnen af te haken. Het is zo al niet echt een gemakkelijke leerstof, en het Engels maakte het blijkbaar nog een pak lastiger.

In de vijfdes ging het dan wel weer zeer vlot: ik ben er poëzie van Tibullus aan het lezen, en dat kon dan wel weer. Ik kreeg zelfs vragen, antwoorden en interacties in het Engels 🙂

Nice day indeed.

Geplaatst op

Schoolmama

Kobe leert op dit moment op school over muziekinstrumenten. Op zijn kleuters, uiteraard, maar toch: ik vind dat wijs. Vorige week mochten ze muziekinstrumenten meenemen, en ik had hem een (slechte) blokfluit meegegeven, zijn mondharmonica, en een paar castagnetten.

Er kwam ook een oproep of er mama’s of papa’s waren die instrumenten bespeelden, en dat even wilden laten zien in de klas. Dus toog ik deze voormiddag (ik begin pas zelf om 11.15u met lesgeven) naar de kleuterklas met een viool en een mandoline, en had Kobe ’s morgens al een klaroen meegenomen, die ik geleend had van een collega.

De juf had geprobeerd om er een geluid uit te krijgen, maar dat was niet zo’n succes gebleken. Kobe had toen blijkbaar nogal hard met zijn ogen gerold, en gezegd: “Maar juf toch, ge moet daar zo’n protje in laten, ik zal het ne keer tonen”, en toen had hij een zeer enthousiaste klaroenstoot ten beste gegeven.

Ik heb ze de mandoline laten vasthouden, ze hebben van dichtbij mogen kijken naar de viool, mogen voelen aan de strijkstok, een stemvork tegen hun oor gehouden, en ik heb meegespeeld op viool en blokfluit met een liedje dat ze zongen.

Ik had wel het gevoel dat ze het wijs vonden.

En Kobe, die glunderde.