Was ik vorig jaar nog opgetogen over de studiedag, dan viel dat dit jaar eigenlijk serieus tegen. Ik begon nochtans met een open geest aan het onderwerp: sanctiebeleid en het vierladenmodel. Maar al snel werd duidelijk dat de grijze muis vooraan ons geen oplossingen ging aanreiken. Ze legde het principe uit aan een tempo waarin zelfs mijn zesdejaars in slaap zouden gevallen zijn. Met opdrachtjes en hypothetische uitgangspunten, en niks concreets. Een leraar stelde halverwege dan ook de vraag: “Gaan wij hier vandaag iets mee bereiken? Een concreet uitgewerkt sanctiebeleid, of in elk geval een stevige aanzet? Zullen wij hier maandag mee kunnen werken?” Nee dus. Een andere collega bolde het zelfs compleet af en ging in de gang iets anders doen.
Zonde van de tijd, die we zoveel beter hadden kunnen gebruiken. Maar er was gelukkig wel soep om elf uur, en een hele goeie koude schotel als middageten.
De namiddag zal geen cadeau geweest zijn voor de lesgeefster van dienst, want we waren allemaal nogal tegendraads, maar zij wist wel helder en concreet uit te leggen wat het M-decreet nu eigenlijk inhoudt, en dat op een niveau waarbij we ons tenminste geen kleuters hoefden te voelen. Zij kreeg dan ook een welgemeend applaus.
Maar al bij al heb ik de dag toch achter me gelaten met een behoorlijke dosis frustratie. Jammer, jammer.
Een minder negatief verslag met foto’s is hier te vinden.