Gisteren kwam Merel thuis met enige verontwaardiging: dat de Sint al bij al haar vriendinnen was langsgekomen, en bij ons nog niet! “Tsja”, zei ik, “de Sint heeft veel werk en spreidt dat dus een beetje. Bij ons komt hij echt maar woensdagavond hoor!”
Merel vond van niet, en zei dat ze toch haar schoen die avond al ging zetten, want de Sint was toch magisch, en dan kon hij dat wel in zijn schema inpassen. Bon, het klassieke bankje stond hier klaar met drie schoenen, een flesje fruitsap, wat snoep en een appel voor het paard. Uiteraard.
Kobe en Wolf hielpen me dan met het versieren – de rug wou na de zware dag toch niet met zoveel energie meer mee: ik heb vier uur examen afgenomen en dus rondgelopen, en dan in de namiddag nog twee uur lesgegeven en daarna nog met Merel naar de blokfluitles in de Poel – en alles klaar te leggen.
Ook al zit Kobe al in het middelbaar, hij is nog maar 11 en krijgt dus alsnog een cadeautje. Hij heeft er lang over getwijfeld, maar is dan toch voor zijn momentane obsessie gegaan: de Rubik’s cubes, in alle vormen. Merel had een Hatchibaby gevraagd, en Wolf, tsja, die kreeg eigenlijk niks meer, maar had zijn eigen spaargeld gebruikt om twee pulls te kopen. Hij heeft er zo’n stuk of zes in zijn kast, en daarom kreeg hij ze niet van mij, maar blijkbaar verandert zijn smaak nogal, en vond hij dat belangrijk. Ik heb hem dan maar een van de twee terugbetaald als Sintcadeautje. Mja…
Merel moest wel opletten dat het beest ’s morgens nog niet uit zijn ei kwam – lees: sensoren pikken op hoeveel het beest beweegt en laten het dan uitkomen – en stopte het netjes in tot in de namiddag. Wolf heeft dan netjes vastgelegd hoe het ei is uitgekomen. Vreemd speelgoed, geloof me.
Maar vooral haar triomfantelijke grijns was de moeite: “Zie je wel, mama! De Sint kan alles!”