Barts moeder kwam vandaag nog eens eten, en pas na enig aandringen zei ze wat ze graag nog eens wou eten: asperges. Bart krabde even in zijn haar, maar liet zich daardoor niet van zijn stuk brengen. Nelly belde zelfs nog eens, met de vraag of wij een aspergekoker hadden. “Nee”, zei Bart, “maar nu wel zeker?”
Helaas, stainless steel en inductievuur, dat gaat niet echt samen, jammer genoeg.
Bart had een hapje voorzien van gerookte makreel en avocado, en dat aten we buiten op. Koud was het niet, maar bij momenten waaiden we gewoon bijna weg.
En daarna volgde een succulente rosbief, met dus excellente asperges op zijn Vlaams, en exquise gebakken rozemarijnpatatjes. Oh, en een sausje om duimen en vingers bij af te likken. Enfin, ’t was lekker, dus.
Dessert was er niet, maar wel cake die Nelly had gebakken, en een keur aan zoetigheden die zij ook had meegebracht. Intussen hadden we nog even buiten zitten wegwaaien, respectievelijk was ophangen, en de coiffures waren er ook naar. ’t Moet niet altijd mijn pa zijn die een Einsteinlook heeft…
Merel en Kobe waren intussen naar de scouts, en Wolf had zich pubergewijs op zijn kamer teruggetrokken, zodat die twee oudjes gezellig zaten te keuvelen.
Yupyup. Zo van die gezapige zondagen, dat mag gerust.