Nieuwjaren
En toen waren we een kleine twee weken verder, en werd er opnieuw heerlijk gegeten ten huize De Waele in Ronse.
Er werden nieuwjaarsbrieven voorgelezen en opgezegd, er werden cadeautjes uitgedeeld, en er werd dus uitgebreid gegeten en gedronken. De juiste menu weet ik niet meer, en andermaal ben ik foto’s vergeten nemen omdat het zo lekker was.
Maar bij deze wel een paar foto’s van de rest van de dag.
Ronse
Toen we zondag op den bots naar Ronse bij de schoonouders gingen om daar taart te eten, kwam het gesprek tussen mijn schoonmoeder en mij op een bepaald moment op de school, en meer bepaald of we er wel klaar voor waren. Goh ja, zei ik, we hadden wel alles: boekentassen, drinkbussen, schoenen, deftige kleren… Alleen ging ik nog eens werk moeten maken van winterjassen, want die van vorig jaar waren echt wel versleten. En vooral: zo plots wordt het dan koud, en is het ’s morgens nog amper tien graden en regent het, zodat je die wel kan gebruiken. Ik zou vrijdag dan wel eens gaan kijken voor jassen.
’s Avonds ging de telefoon: dat ik naar Ronse mocht komen met de jongens, want dat zij dan wel met ons naar haar vaste chique winkel ging gaan om jassen. Ik zei niet nee, natuurlijk, verlegde de afspraak naar woensdag, en dat was dat.
Omdat ik ook ooit eens beloofd had aan Wolf dat we elke grote vakantie een keertje naar de McDonalds gingen gaan, en dat dat er nog niet van gekomen was, reden we dus eerst naar Zingem. Daar waren we nog niet geweest, en we moesten er letterlijk passeren.
Het speeltuintje rook muf, maar dat stopte de jongens niet: ze speelden honderduit, terwijl ik eerst van een salade, en daarna van een koffie genoot, vergezeld van mijn boek.
Om twee uur stonden we bij de schoonouders, en tien over twee stonden we in de boetiek. Alwaar de jongens elk een feloranje jas kozen van River Woods, Kobe nog een rode broek van Armani, en Wolf een T-shirt van Scapa. En ik vooral gigantisch blij was dat ik de rekening niet moest betalen :-p Dank u, Omaly!
Zij had haar zinnen gezet op een pannenkoek, maar omdat ik ’s avonds met de jongens pannenkoeken ging eten bij mijn ouders, was een ijsje, of iets anders, ook goed. Wij dus binnen in De Acte, in Ronse. Awel, da’s de moeite. De jongens zagen het springkasteel onmiddellijk zitten, en schoonma en ik nestelden ons op het terras.
De pannenkoek werd respectievelijk een verwenkoffie voor mij, en een dessertbord voor Nelly. De ober waarschuwde ons: dat dessertbord was echt wel groot en uitgebreid, het zou jammer zijn dat het dan niet gans werd opgegeten; waren we wel zeker? Wij, notoire zoetebekken, lachten alle bezwaren weg.
En begonnen prompt te giechelen als twee zestienjarigen toen ze de borden brachten. Dit was er effectief over. Ik kreeg voor 6,50 euro een koffie verkeerd met een stukje cake, een macaron en een nougatje, en het volgende bord erbij. Echt waar.
Zijnde: crème brûlée, rolcake, flan caramel, chocomousse, misérable, advocaatmousse, kiwimousse (verstopt) en cuberdonijs, allemaal huisgemaakt.
Nelly daarentegen kreeg het volgende, voor negen euro:
Geloof me, ze heeft het niet opgegeten.
Ook de jongens kregen hun kinderijsje niet op: twee grote bollen vanille-ijs, een gigantische toef slagroom, besprenkeld met snoepspikkels en voorzien van een parapluutje en een lekstok, voor 3,50 euro.
Dus, als ge in Ronse zijt, zin hebt in veel zoetigheid, en niet bang zijn van een paar calorietjes: De Acte.
Serieus.
Moederdag
De dag begon zalig: lekker uitslapen, en dan “verrast” worden met een heerlijk ontbijt en cadeautjes 🙂
Er was een croissant, een zachtgekookt eitje met dopboterhammetjes, een kommetje verse gesneden aardbeitjes (die Merel eigenlijk vrijwel allemaal opgegeten heeft :-p ) met een yoghurtje erbij, chocomelk, bloemetjes uit de tuin, magazines om te lezen, en drie lachende kinderen. Wat wil een moeder meer?
Knutselwerkjes, zo blijkt. Merel had een kaartje mee uit de crèche, Kobe had een gedichtje en zowaar een echt kunstwerk, op hout en gevernist en al, ik vind het prachtig. En Wolf had een briefje met daarop de zelf opgestelde tekst:
Liefste mama,
Mama jij bent zo zacht om te knuffelen.
Dank je wel dat je zo lief bent.
Ik ben zo gelukkig dat jij bestaat.
Jij bent de liefste mama van de wereld.Je kapoen Wolf
Ja, dat doet wat met ne mens, zo op zijn nuchtere maag. Ook al viel de handgemaakte ketting van drinkrietjes en rode parels wat tegen (ze heeft niet eens de dag overleefd, helaas, en staat dus ook niet op de foto).
Tegen de middag zijn we dan naar Ronse gereden, voor een zeer gemoedelijke en gezellige middag bij de schoonouders. Nelly had voor een keer geen spel gemaakt van haar eten, maar gewoon zelf een kouwe pla voorzien, en dan zorgde alleen maar voor een relaxtere sfeer dan anders. Barts broer was er niet, dus was het al helemaal rustig en ongedwongen.
Verbazend ook hoe zot Merel is van haar grootvader: ze gaat altijd onmiddellijk naar hem toe als hij dat vraagt, en kruipt meteen op zijn schoot. Zelfs meteen bij het binnenkomen al. Ze had nu het rijk voor zich alleen, en crosste het hele huis rond op haar autootje. Of speelde met broerlief.
(met haar nieuwe rokje aan)
Er werd ijs gegeten als dessert,
ik stelde plots vast dat de plekjes in Merels gezicht windpokken moesten zijn, aangezien ik één enkele echte pok op haar rug ontdekte (ze had nergens last van),
er werd koffie gedronken met koekjes van het koekjespakket van de schoonbroer, er werd geknuffeld en onnozel gedaan,
en we waren zowaar tegen vier uur thuis, zodat ik nog een was kon buitenhangen en er nog verwoed buiten is gespeeld.
Ik prijs mezelf gelukkig met zo drie schatten van kinderen. En met een moeder en twee grootmoeders die eigenlijk feitelijk nog steeds in (relatieve) goede gezondheid zijn.
Gelukkige moederdag, voor al mijn lezeressen!