Acta Diurna de muliere ludenti
Ook al zijn ze al bijna 12, Merel en haar vriendinnen spelen graag nog ‘juffrouw’. Ze hebben stapels oude mappen, boeken, notities, maar ook bureaumateriaal en zelfs een brilletje.
Maar toen ik vandaag Merel vroeg om me ook effectief te helpen als leraar, vond ze dat natuurlijk nog net iets leuker. Samen hebben we dan maar mijn rapporten in elkaar gestoken: overal de examenresultaten, jaartotalen en attesten die erin moesten.
Awel ja, ze deed dat absoluut niet slecht!
Dat ik serieus moe aan het worden ben, om eerlijk te zijn. Gisteren was er nog een ganse dag van deliberaties, en vandaag…
We moesten om half negen op school zijn allemaal. Niet dat we echt iets te doen hadden, om eerlijk te zijn: mijn leerlingen werden maar verwacht om 10.10 uur. Maar er was dus nog genoeg tijd om rapporten te maken, wat administratie te doen, een paar foto’s te nemen, en tegen kwart voor tien naar huis crossen: mijn computer ophalen – er waren blijkbaar nog dingen nodig – en vooral ook Wolf halen. Hij wou echt zijn vrienden nog even zien voor de vakantie begon, en ging dus zijn rapport ophalen. Niet dat hij examens gedaan heeft, maar bon.
Tien over tien was ik in de Europazaal om rapporten uit te delen aan mijn vijfdes, en probeerde ik snel tussendoor nog wat speciale prijzen aan te passen: blijkbaar waren bij sommige de teksten toch niet oké. Dus: aanpassen, omzetten naar PDF, doorsturen, laten afdrukken en lamineren. Opnieuw.
Tegen half elf probeerde ik An Olaerts, journaliste van De Standaard, op te vissen, samen met haar fotografe, maar geen van beiden waren ergens te bespeuren. Ze waren helaas opgehouden in de file, maar bon, iets later verschenen beiden toch op het appel, voor een interview rond mode met mijn vijfdejaars. Dat heeft overigens een dik uur geduurd, en dan moest er nog een foto gemaakt worden.
Langer dan gedacht dus, want om twaalf uur stonden er zesdes op mij te wachten in de polyvalente zaal, aan compleet de andere kant van de school, het kon niet verder zijn. Ik ben een paar keer heen en weer gehobbeld, tot het interview afgelopen was en het geluid correct afgesteld was.
Juist.
En toen wilde de directie nog een paar laatste documenten, en was het half drie voor ik thuis was en iets kon eten.
Ik ben even gaan liggen, en heb mezelf tegen half zes in deftige kleren gehesen: de proclamatie! Concreet betekent dat eerst de klasfoto’s trekken, en dan tijdens de proclamatie zelf rondlopen met instrumenten en pupiters en zo.
En dan nog de receptie… Ik was tegen half twaalf thuis, met meer dan 11.000 stappen op mijn conto, en dat met een gemutileerde voet van amper een week geleden.
Juist ja.
Het was me het dagje wel vandaag.
Om kwart voor negen was ik op school, om nog snelsnel de rapporten in elkaar te vijzen. Die mocht ik tussen negen en half tien uitdelen en becommentariëren.
En toen, toen bleken mijn examens nog in de doos op de livingtafel te staan, klaar om mee te nemen. Ik ben dan maar met een grote zucht naar huis gereden, heb ze opgevist, en ben meteen terug gereden. Slim. Enfin, de leerlingen hebben examens ingekeken, ik heb uitleg gegeven, en toen zijn ze gewoon in het klaslokaal komen zitten om toch érgens te zitten en te babbelen. En was het plots half twaalf voor ik het me goed en wel realiseerde.
Ik ruimde op, probeerde bruikbaar internet te vinden om een schoolfilmpje up te loaden, en schoof mee aan het buffet dat kokkin Anja voor ons had bereid.
Met al het heen-en-weergeloop was het ook alweer twee uur voor ik dat goed beseft, en mocht ik me nog reppen om op tijd in mijn klaslokaal te zijn voor het oudercontact. Ook dat bleek alweer goed gevuld te zijn. Gelukkig waren er leerlingen van de leerlingenraad op zwier met mijn fototoestel, zodat ik nog wat heb om op de schoolwebsite te zetten.
Ik repte me naar huis, maar kon toch de kerstviering om half zes niet meer halen, daarvoor was het blijkbaar te druk op de weg. De pastoor had me woensdag gebeld met de vraag of ik weer, zoals vorig jaar, wilde voorlezen. Willen wel, maar blijkbaar dus geen tijd. Tsja.
Ik plofte thuis heel even in de zetel, en prees me gelukkig dat er geen rugby was vanavond. Rond half zeven waaiden Lorre en Koen nog wel even binnen, op weg naar Gent centrum (parking op ’t Van Beverenplein, een aanrader). Ze hadden afgesproken met de tweeling, en het was de bedoeling dat ook ik nog meeging, maar ik wilde eerst nog eten met de kinderen, en ging eventueel wel achterkomen.
Rond zevenen kwam dan ook Vero nog even binnen, om nog wat kleren van ons ma te bekijken. Ze ging terug weg met een stevige doos vol, en dat stemt mij dan weer blij.
En toen ging ik even in de zetel liggen, kwestie van de rug wat rust te gunnen, en werd ik rond half elf wakker. Tot zover dat glas gaan drinken met mijn maten. Dju toch.
Maar ik was moe. Ik ben moe. Die vakantie komt geen dag te vroeg, integendeel.
Er zijn hier een hoop rapporten toegekomen intussen: notenleer, gitaar, en de gewone school. Ik ben met alles bijzonder tevreden, de jongens doen hun best! Kobe was wel wat focus aan het verliezen, zei zijn juf, en dus weer zeer traag aan het werken, maar bon, ge kunt niet alles hebben zeker? Dat groeit er echt wel nog uit (hoop ik).
Notenleer van Wolf:
Zoals eerder gezegd ziet ze gelukkig doorheen het valse zingen, want dat kan hij dus écht niet.
Zijn gitaar:
Alleen zou hij de neiging hebben zijn ene schouder te veel naar voor te schuiven, zodat hij verkrampt speelt. Voorlopig geeft dat nog geen problemen, maar later kan dat wel moeilijkheden opleveren. Maar ik ben vooral blij dat hij het zo graag doet, en altijd spontaan speelt zonder dat ik het hem moet zeggen.
Ook zijn schoolrapport was prima:
Met andere woorden: ook zijn bewegingsrapport is prima, maar daar had ik eigenlijk wel het volste vertrouwen in.
Ook Kobes rapport is, het overgeslagen jaar in acht genomen, bijzonder goed. Zijn schrijven en zijn snelheid blijven zijn zwakke punt, en hij focust ook niet zoals het moet. Daarin merk je duidelijk dat hij jonger is. Per slot van rekening was hij vorig jaar nog een kleuter, en dat vergeten we af en toe wel eens.
Heel duidelijk wordt in zijn attituderapport dat er nog werk aan de winkel is: hij is ongemeen slordig, geeft papieren niet af of speelt ze kwijt, moet regelmatig taken opnieuw maken omdat ze zo slordig zijn ingevuld, sommige letters zijn niet leesbaar, en in zijn boekentas kan gerust een egel doodgaan zonder dat hij het de eerste drie weken zou merken. En dan heb je zijn bank nog niet gezien… Hij vergeet altijd vanalles, speelt turnzak, turnpantoffels, gilets en andere dingen kwijt op een halve dag… We proberen er aan te werken, maar het is niet zo makkelijk met een kind dat een geest (en dus ook een aandachtsspanne) heeft van een reuzensprinkhaan.
En ook in het bewegingsrapport merk je dat hij wat jonger is: hij heeft nog niet alles onder de knie, en is motorisch ook niet zo sterk als pakweg Wolf.
Maar al bij al zijn het bijzonder mooie rapporten, en ik ben een trotse mama!