Acta Diurna de muliere ludenti
Raaaaah!!!!
Frustratie, frustratie!
Sta ik na een week quarantaine te popelen om weer fysiek les te geven, gaat de school – heel terecht, overigens – een week dicht! Alle toetsen nog een week opgeschoven, en de leerlingen moeten nu zelf hun cursusmateriaal uitprinten. En ik, ik zit nog een week langer in mijn kot.
Ja, ik heb met een cursus gegooid. En ja, ik heb geroepen, zodat nu mijn keel pijn doet.
Serieus zeg…
Oef!
Sinds vandaag zijn Merel en ik definitief uit quarantaine en de jongens hebben hun dag 7 PCR-test gekregen en zijn negatief. We zijn er dus door…
Ik had het absoluut niet moeilijk om het huis niet uit te mogen: ik ben een asociale huismus, dat valt dus wel mee.
Lastiger was dat ik niet echt les kon geven. Online les is beter dan niks, maar het is toch lang niet hetzelfde.
Het ergste was dat ik Bart niet kon vastpakken, dat ik de jongens niet kon knuffelen. Ja, daar heb ik het echt lastig mee gehad. En dus heb ik vanmorgen Bart keihard “tegen mijnen gilet” getrokken, ik ben helemaal in zijn armen gekruld en ik heb de jongens ook keihard vastgepakt. We hebben een fijne groepsknuffel gegeven, en man, dat deed deugd…
Maar vooral: ik ben er nu voorlopig efkes vanaf want ik zou voor een half jaar immuun moeten zijn, volgens het herstelcertificaat. Als dat zou binnenkomen op mijn Covid Safe app, tenminste.
Een week in quarantaine, nog drie volle dagen te gaan, en ik heb het er lastig mee.
Ik heb absoluut geen last van het feit dat ik geen mensen zie, ik ben niet echt een extravert persoon en ik zit heel graag thuis. Ik heb dan ook al drie boeken gelezen, je hoort me wat dat betreft niet klagen.
Maar ik vind het verschrikkelijk dat ik niemand mag vastpakken. Allez ja, er is gelukkig wel nog Merel en die wordt dan ook honderduit geknuffeld, we zijn gezellig samen positief. Maar de jongens houden afstand en we hebben een apart toilet, zoals Wolf fijngevoelig aanduidde.
We zitten van elkaar afgescheiden aan tafel, we hebben elk ons stuk van de zetel, we raken elkaar vooral niet aan. Ik verlang ernaar om Bart nog eens goed te mogen vastpakken, om in bed tegen hem aan te kruipen, om hem gewoon in het passeren een kusje te kunnen geven.
En ik verlang er ook wel naar om mijn leerlingen weer gewoon les te geven, in plaats van achter mijn computer. Ik ben de school wel al enorm dankbaar dat ze het me mogelijk maken les te geven, ook al ben ik officieel in ziekteverlof. Maar het is toch absoluut niet hetzelfde: ik heb graag volledige controle en dat lukt natuurlijk niet.
Nog een paar dagen. En wellicht nog een boek.
Nee, ik vind het absoluut geen fijn getal, die 50. Ik voel me oud, versleten, moe en overbodig. Om nog te zwijgen van dik en lelijk.
Een verjaardag in quarantaine maakte het er niet beter op: ik mocht niet eens mijn kot uit, en door gans het gedoe met al die sneltesten en corona en alles was ook de rest van het gezin niet bepaald in feeststemming.
Er was geen ontbijt, geen slingers, geen kaartjes, geen cadeautjes… Er was geeneens een kroon of een liedje, zelfs geen taart als vieruurtje. Maar ik heb geen recht van spreken of te klinken als een verongelijkt kind: ook voor Bart op zijn vijftigste verjaardag was er eigenlijk niks voorzien. Maar toen zaten we allemaal strikt genomen in quarantaine – ook de jongens – en wist ik wel dat hij in de namiddag op zijn werk taart ging krijgen en dat ze ’s avonds gingen gaan eten in een sterrenrestaurant. En hij is al geen fan van ontbijtjes en dergelijke dingen. Wel kreeg hij in de namiddag een grote mand met lekkers – toen ik eindelijk naar de winkel was geraakt – en als cadeautje een etentje in The Jane in februari.
Maar Merel had een zeer mooi kaartje voor me gemaakt, ik had van Marleen een prachtig bloemstuk gekregen vol rode amarylissen – de bloemenwinkel heeft een hilarische fout gemaakt in het kaartje: “vijftig jaar getrouwd” – , in de namiddag kwam iemand van het schoonheidssalon een paar straten verder een cadeaubon brengen vanwege Bart, en Erik kwam een prachtig boeket brengen vanwege hem en Gwen. Bijna 300 mensen wensten me geluk online en ik trakteerde mezelf met een stukje van de overschot van Barts taart van donderdag. Een beetje oud, maar best wel nog eetbaar. Oude taart voor een oude taart, zoals iemand opmerkte.
Het ergste vond ik dat ik geeneens knuffels kon en mocht krijgen. Gelukkig zijn Merel en ik allebei positief en kunnen we elkaar vrolijk vastpakken zonder beperkingen.
Ach, ik zal het wel overleven, die vijftig jaar. Maar om er nu nog eens vijftig bij te moeten doen, zoals sommige mensen suggereerden? Nee, dat hoeft nu ook weer niet voor mij.
Hoe moeilijk het momenteel ook is op school, ik heb fantastische collega’s. Echt. Ik meen dat uit de grond van mijn hart.
Ik zit namelijk nog de hele volgende week thuis in quarantaine. Op zich is dat niet zo fijn, maar ik kan online lesgeven, dus ja… Alleen wordt na die week de rapportperiode afgesloten en ik had nog in al mijn klassen een herhalingstoets gepland. Die staan doorgaans al een maand vast, want ik heb mijn leerlingen in combinaties die mijn collega’s niet hebben.
Normaal gezien worden die toetsen probleemloos afgenomen door een collega met studiepermanentie, maar nu is er vrijwel elke dag een tiental collega’s afwezig. De studiezaal zit vol, de eetzaal zit vol en soms gaan we gewoon buiten op de speelplaats met de leerlingen, want we kunnen ze niet stapelen en we hebben niet voldoende mensen voor toezicht.
Ik hield mijn hart vast en stuurde een oproep naar de collega’s: dat ik op bepaalde uren een herhalingstoets had, dat het secretariaat me niet kon garanderen dat die ook afgenomen gingen kunnen worden en of er geen collega’s waren die op die bewuste uren een springuur hadden maar geen permanentie, en of die dan niet uit de goedheid van hun hart mijn toets wilden afnemen.
Ik stuurde dat op zondagnamiddag, binnen het kwartier waren drie van de vier uren opgevuld, en de aanbiedingen bleven binnenstromen. Nog een half uur later was ook dat laatste uur ingepland en had het leerlingensecretariaat ook al laten weten dat zij de toetsen gingen kopiëren en klaarleggen.
Zondagnamiddag. Leraars. Jawel.
Ik heb zeker twintig collega’s gehad die met graagte mij uit de nood wilden helpen. Ik heb er zelfs twee gehad die hun halve vrije dag wilden opgeven om een uur toets te komen afnemen.
Serieus. Een van de taglines van onze school is ‘warm’, en geloof me, mijn collega’s maken dat waar.
Ik had een week of twee geleden op Facebook een oproep gelanceerd: dat Merel tien jaar werd, en dat ze dus wegens corona geen feestje kon geven, maar dat ze op haar verjaardag zelfs nog in echte quarantaine zat, dus geen vriendinnetjes, geen opa, niemand. Meh. En of iemand het dus zag zitten om haar een kaartje te sturen, want je wordt maar één keer tien jaar. Ik kreeg veel reactie en ik had dus een kaartje of tien verwacht. Juist ja.
In de loop van de week werden er 7 pakjes en 23 kaartjes in Barts bureau verstopt, een plaats waar ze weinig of niet komt, en waar regelmatig dozen en pakjes staan.
Deze avond, toen ze al in bed lag, hingen we de slingers op. Normaal gezien leggen we ook confetti en slingers en zo op de ontbijttafel, maar deze keer was dat absoluut niet nodig:
Echt, serieus… Er zitten twee cadeautjes van ons tussen, en dat is alles, al de rest komt van jullie.
Ze gaat niet weten wat ze ziet, en zelfs ik vind de anticipatie zalig.
Bedankt, iedereen!
Hoe fijn ons huis ook is, hoe comfortabel het leven hier binnen ook is, ik voel me opgesloten.
Vandaag wilde ik graag met de rest van het gezin naar Kruishoutem, naar het graf van mijn schoonvader, maar helaas.
Het is intussen mooi weer buiten en ik zou met de fiets mijn caches willen gaan herstellen, of ergens anders gaan cachen, al dan niet op mijn eentje. Niet dus.
Ik was van plan om met mijn vader mee te gaan naar de dokter, maar Roeland neemt over, want ik mag het huis niet uit. Normaal gezien zou vandaag, op zondag, mijn vader langskomen, maar dat mag uiteraard niet. Maar ik mag ook niet bij hem koffie gaan drinken. Begrijpelijk, maar lastig.
Ook de kuisvrouw komt twee weken niet. Niet dat dat nu zo’n probleem is, we zijn met zijn allen thuis en we nemen wel over, maar…
Dus ja, ik voel me een luxegevangene. Voor amper twee weken, en ik heb het al lastig. Ik kan me dus niet voorstellen wat het moet zijn om een échte gevangene te zijn, die niet in een comfortabel, warm huis zit met zijn geliefden, die kan lezen en gamen en onnozel doen naar believen.
En ik kijk er dus al naar uit om dinsdag boodschappen te doen, want dat is zowat het enige dat wel nog mag, omdat het pure noodzaak is. Ugh.
We zitten dus sinds maandag vrij onverwacht in quarantaine. Tsja. Intussen heb ik even opgezocht en mag je ook in quarantaine naar de supermarkt om voedsel te halen, maar dan zo kort mogelijk natuurlijk.
De eerste dagen – Wolf was ook echt ziek en we wilden liever geen risico nemen – hebben we het probleem zo kunnen oplossen met diepvries en dergelijke. Maandag hadden we nog overschotten allerhande van het weekend, dinsdag heb ik kalkoenrollade met ananas gemaakt, woensdag was het pizza van de Pizza Hut. Altijd een succes hier in huis, dat laatste.
Maandag had Bart meteen een bestelling gedaan bij de Delhaize Direct en die kon gisteren geleverd worden: meteen stond er een wokschotel op tafel. En vandaag was het een enorme schotel pasticchio: penne onderaan met daarop een heerlijke tomaten-gehaktsaus en bechamel.
Bart had gedacht dat dat voor twee dagen zou zijn, maar dat was buiten Wolfs vernieuwde eetlust gerekend: ik denk dat hij zowat de halve schotel heeft opgegeten. Dik in orde, hij voelt zich dus duidelijk beter.
Intussen heb ik ook de kokosrotsjes gebakken waarvan het deeg al een tijd in de diepvries zat:
Morgen gaat Bart gewoon boodschappen doen, kwestie van weer alles in huis te hebben dat nodig is. En je kan niet alles kopen met levering: brood zit er bijvoorbeeld niet in. Maar gelukkig heb ik een broodbakmachine waarmee ik de eerste dagen brood heb gebakken, en zat er per uitzondering ook nog een brood in de diepvries.
Nee, van de honger gaan we hier niet sterven in deze quarantaine. Verveling, da’s dan weer wat anders…
Merel zit uiteraard mee in de quarantaine en mist dus ook een week school. Nu, dat gebeurt wel vaker als je ziek bent, maar daar zit het hem nu juist: ze is helemaal niet ziek. Kon ze dan niet online volgen?
Juf Liesbeth zag mijn vraag gelukkig helemaal zitten: ja, Merel mocht vanop afstand mee les volgen, ze ging een laptop op haar plaats zetten en dan kon Merel gewoon inloggen. Gelukkig hebben ze intussen ook Smartschool, ze kon probleemloos een live sessie volgen op haar laptop, met de koptelefoon van haar oudste broer.
Eerst zat mijn jongedame nog gewoon in de keuken, maar daar werd ze gestoord door allerlei broers en andere geluiden, en dus verkaste ze vrij snel naar mijn bureau dat toch niet gebruikt wordt sinds mijn rug naar de kl*** is.
Ze volgde rekenen, Frans, Nederlands, deed zelfs een dialoogje met een klasgenootje – die de laptop zonder plichtplegingen mee nam in de gang om te oefenen – en genoot zichtbaar. En vooral: het deed wonderen voor haar zelfvertrouwen, want op die manier begreep ze alles en was ze met alles mee. En haar boeken? Die had juf Liesbeth maandagavond nog na school afgegeven aan de deur.
Respect voor de juf, en vooral een grote dankbaarheid, want ik weet hoe disruptief zoiets kan zijn. Chapeau.