Ons pa stuikte vandaag toe met een groot pak in zijn handen. Huh?
Blijkbaar had hij van een deur-aan-deurverkoper een set pannen gekocht. Drie sets zelfs, voor elk van ons drieën. Ik weet niet hoe veel hij ervoor betaald heeft, maar ze gaan niet goedkoop geweest zijn, zo veel is zeker. Stevig, geschikt voor inductie, 30 jaar garantie, en met van die brede oren die niet warm worden. Niet erg mooi, maar bon, ook niet lelijk. En elk deksel heeft een ingebouwde thermometer.
Had ik die pannen nodig? Belange niet, ik heb al mijn gerief. Nee, ’t was geen set meer, mijn mooie set – die ik nota bene destijds ook van ons pa heb gekregen voor mijn verloving – werkt helaas niet op inductie en staat opgeslagen op zolder in een grote doos. Maar ik had intussen wel ongeveer alles wat ik nodig had gekocht bij de Ikea. Ja, één van de pannen was de perfecte maat die ik nog miste, maar de rest had ik dus al.
Toch vind ik het wel een mooi cadeau: het zien er heel erg goeie uit, en ze zullen zeker en vast langer meegaan dan de Ikea-exemplaren.
Maar bon, waar moest ik dat nu weer gaan zetten? Ik heb een gigantische pannenschuif, en die staat vol. Dan maar de hele oude exemplaren eruit gehaald die nog van ons kot komen, de hele schuif eens grondig uitgekuist, en er en passant eventjes een Merel ingestoken. Kwestie van te tonen hoe groot die schuif eigenlijk wel is.
En dan weer opgevuld met de nieuwe exemplaren erbij. ’t Was puzzelen, maar ’t is toch gelukt.
Morgen dan maar eens uitproberen.
Bedankt voor het cadeau, pa!