Geplaatst op

Dan toch nog…

Kobe voelde zich gisteren echt niet oké: mottig, moe, hoofdpijn… Hij had ook lang geslapen, niet zo veel gegeten, en in zijn geval is dat eerder uitzonderlijk te noemen.

Ik had gisterenavond graag nog een zelftest gedaan, maar tot mijn verbazing hadden we er geen meer in huis. Juist ja.

Bon, ik moest vandaag toch maar het tweede lesuur beginnen, ik heb beide jongens dan ook maar sowieso het eerste lesuur thuis gehouden. Zo kon ik om half negen bij de apotheker nieuwe tests halen en hen beide laten testen. Wolf heeft ook al eventjes wat keelpijn en liep moe, en al drie van zijn vrienden hebben corona, ik wilde liever geen risico nemen. Bon, kwartiertje aanschuiven bij de apotheek, tests afgenomen kwart voor negen, tegen negen uur resultaat. Wolf: negatief, mooie controlestreep. Kobe: geen controlestreep, wél netjes positief. Unk? Euh, foutief gemaakte test, of toch maar positief?

Ik belde de school om te laten weten dat ik later ging zijn en stuurde Kobe naar de apotheek om daar een officiële test te laten afnemen. En jawel, tegen twintig over negen een telefoontje van Delphine: Kobe was wel degelijk positief! Juist ja…

Opnieuw gebeld naar school dat Kobe ziek was, dat ik Wolf voor alle zekerheid ook een dag thuis ging houden, maar dat ik zelf wel kwam, want ja, driedubbel gevaccineerd én hersteld, ik hoef dus niet in quarantaine.

Maar sta me toe het niet helemaal te snappen: de jongens zijn negatief gebleven terwijl Merel en ik positief waren, hoewel we in hetzelfde huis woonden. En nu plots heeft Kobe het toch? Vreemd…

Enfin, door heel het gedoe met testen en verwittigen en zo heb ik één lesuur gemist, maar ik kan me niet voorstellen dat de leerlingen dat erg vonden…

Geplaatst op

Corona: het vervolg

Ik nam hier in huis het zekere voor het onzekere en plaatste iedereen in quarantaine. Bart was negatief getest, bleef samen met de jongens op afstand van Merel, maar ik kreeg het over mijn hart niet om dat kind te isoleren. Trouwens, wij hadden echt gisteren nog geknuffeld, de kans was sowieso groot dat ik het ook zitten had.

De jongens bleven dus thuis, Merel uiteraard ook, en Wolf had al meteen afstandsles.

Ik heb zelf ook afstandsles gegeven: de leerlingen zetten het grote smartboard op met het geluid aan, en ik kan live gaan vanuit mijn living. Helaas kan ik hen niet zien, ik heb er geen idee van wat ze aan het uitspoken zijn, maar ze stellen in elk geval wel vragen – via hun gsm zijn ze ook ingelogd – en geven antwoord. Mijn les is gezien op een veilige manier.

Bij de tweedes en eerstes is er gelukkig wel toezicht voorzien, want ik denk dat ze anders de boel wel op stelten zouden zetten, die kleintjes. Maar vijfdes en zesdes? Die volgen les, en ik vind dat ronduit zalig. Dikke dikke pluim voor mijn verantwoordelijke, volwassen leerlingen. Echt.

En ’s middags, toen kwam het verdict: Merel zwaar positief, ik licht positief, Kobe ondanks zijn hoest negatief. Licht positief wil zeggen dat er nog niet zoveel virus in mijn bloed zit: wellicht is de besmetting bij mij pas begonnen. Tsja. Merel en ik eten dus apart, hebben één hoek van de zetel, hebben ons eigen toilet en raken de anderen vooral ook niet aan. Dat, in combinatie met de vaccins, zou voldoende moeten zijn om de inhuizige mannen niet te besmetten. Sowieso blijven ze tot en met vrijdag thuis: Bart en Wolf worden pas dan getest – vroeger kon niet in een testcentrum – en dus zit ook Kobe nog in quarantaine.

Hoe dan ook, het is een immens gedoe, waardoor we niet eens deftig Barts verjaardag hebben gevierd. Een ontbijt is sowieso niet aan hem besteed, er waren ook geen slingers, die ben ik vergeten, maar ik heb deze ochtend wel nog boodschappen gedaan – ja, heel voorzichtig, en wettelijk gezien mag het – en ik heb hem een uitgebreide mand lekkers cadeau gedaan. En een etentje bij The Jane in februari, dat ook.

Hij werd in elk geval op kantoor gevierd, met een heel fijn filmpje, en taart, en een etentje bij Horzeele. Hij heeft geen klagen :-p

Bij deze nog eens: gelukkige vijftigste verjaardag, liefje!

Geplaatst op

Coronakafka…

Kafka, iemand? Ik snap maar al te goed hoe dat virus zich kan verspreiden. Volg even mee.

* Dinsdag 19.30: Merel heeft koorts, voelt zich slecht, en jawel, een positieve antigeen zelftest. Nul en generlei waarde, zo blijkt. Terwijl zo’n test toch zelden vals positief is en diezelfde test, afgenomen door een apotheker, blijkbaar wél geldt.

* woensdag 8.00: dokter niet bereikbaar, half uur in wacht. Website Sciensano: test is geldig. Website overheid: Test niet geldig. Contacteer NIET uw arts, bel het centrum – twee paragrafen verder: contacteer ASAP uw arts of bel het centrum. Ja maar, wat is het nu?

* 9.00: ik bel het centrum. “MEVROUW U MAG NIET BELLEN!”
Uh?
“Wij gaan u voor een keer een code geven, maar u moet dat online regelen en een test aanvragen, normaal gezien.” Link op website blijkt niet te werken.
*
* PCR-test ten vroegste donderdag 15.30 in een testcentrum. Merel is officieel niet besmet tot de test is afgelegd. De rest van het gezin is dus ook geen hoogrisico. Ik mag probleemloos gaan lesgeven, de kinderen naar de klas, haar vriendinnen ook. Quod non, duh.
*

* mijn school: “Neem omstandigheidsverlof wegens kind in quarantaine – dat kan want ze heeft symptomen – want wettelijk gezien ben jij geen hoogrisico. Maar blijf in godsnaam thuis!”

* Merels school: ‘Wij willen wel doktersbriefjes voor haar en haar vriendinnen, want officieel is ze nog niet ziek en mag de rest dus niet in quarantaine.’. Euh? Dus liever hoogrisicokinderen op school? Hmm?

* Mijn collega’s, die gisterenavond verwittigd zijn, binnen het half uur: “Geen probleem, Wolf heeft om 8.30 twee uur online Nederlands en daarna online aardrijkskunde.” Of hoe snel leerkrachten kunnen schakelen, en hoe fantastisch die wel zijn!

* Mama van Merels beste vriendinnetje: “Ik heb net gebeld met de huisarts: als Merel symptomen heeft, mag ze wél via de huisarts getest worden, dat gaat sneller. Haar vriendinnen kunnen maar getest worden en officieel in quarantaine zodra haar uitslag binnen is.”

* Een vriendin: “Zelfde voorgehad. Je kan wel bij bepaalde apothekers een officiële antigeentest laten afnemen, en als die positief is, begint de contact tracing al. Dan kunnen jullie veel sneller de codes krijgen en de officiële quarantaine”.

* Bart gaat bij apotheker langs met zelf aangevraagde, betalende code, maar apotheker weet het zelf ook niet meer. Hij heeft nu wel in zijn corona app de bevestiging dat hij negatief is.

* Merel kan alsnog een afspraak krijgen bij de dokter, 17.00u, voor een PCR-test. Ietsje vroeger, maar bon.

* Ik had deze middag een afspraak in het ziekenhuis voor een andere reden. Ik bel, leg de situatie uit. “Euh mevrouw, ik ga u doorverbinden met de betreffende dienst, zij moeten maar beslissen.” De dienst: “Goh, mevrouw…. Da’s ne moeilijke… Officieel is er niks aan de hand, dus met een mondmasker en handgel moet dat toch kunnen? Of misschien, ja, toch maar beter uitstellen naar volgende week, toch?” Een ziekenhuis, dames en heren…

Conclusie? Merel heeft corona maar daar heeft de overheid lak aan, en ik mag met mijn gezin vrolijk virussen gaan verspreiden want er is niks aan de hand tot ze een officiële test heeft. Mijn werkgever zou zelfs kunnen eisen dat ik kom werken. Gelukkig is er nog gezond verstand.
*
Aan de andere kant: mijn huisarts is de max! Maar echt! Afspraak om 17.00 voor PCR-test voor Merel. Merel wordt prompt getest, de dokter kijkt naar mij: “We gaan u meteen ook testen.” Zalig! Terwijl ze de quarantainebewijzen en andere papierwerk in orde maakt, vraagt ze of de jongens ook papieren moeten hebben. “Graag”, zeg ik, “want Kobe is eigenlijk ook ziek, met een zware hoest en zo”. “Allez! Had hem meegebracht tiens!” Een telefoontje en vijf minuten later staat een hijgende Kobe ook op het kabinet en wordt hij meteen getest. Ik heb quarantainedocumenten en papieren voor school voor ons vier, alleen Wolf moet vrijdag nog getest worden.
Ik had zin om haar een zoen te geven. Serieus.
*
Aan die eerstelijnshulp zal het duidelijk niet liggen.
Geplaatst op

Positief…

Gisteren had ik al de hele dag de corona app op mijn gsm zitten checken: volgens de dokter zou het resultaat van Wolfs test gisteren bekend moeten geweest zijn. Maar blijkbaar is het echt wel druk momenteel.

Bon, deze morgen lieten we Wolf slapen – hij is echt wel ziek, met koorts en keelpijn en koppijn en een algemeen mottig gevoel, zoals een griep – maar Kobe was om acht uur de deur uit. Tien over acht stapten Merel en ik de deur uit om naar school te wandelen, toen mijn gsm eventjes zoemde: de corona app. En jawel, een rood scherm… Zucht.

We keerden om en stapten weer naar binnen, ik belde meteen de school om Kobe op te vangen aan de fietsenstalling en terug te sturen, en ik verwittigde ook Merels school.

En toen begon het circus helemaal: mijn eigen lessen afzeggen en taken en andere oplossingen voorzien, de kine afbellen, de kuisvrouw, de griffie, de kine, de psycholoog… En dan nog de rugby verwittigen, de orthodontist, de grootouders, de ouders van het liefje… Ik heb de hele voormiddag aan de telefoon gehangen.

En tussendoor was er ook nog de huisarts die ons heel klaar en duidelijk uitlegde wat wel en niet kon en wat de verwachtingen nu waren. Respect voor die mensen zeg, echt. Ik zou nu echt niet graag een huisarts zijn, die zijn gewoon overstelpt qua werk en vragen, en vooral routinewerk.

Maar bon. Concreet is Wolf besmettelijk tot vrijdag en mag hij niet buiten tot dan, tenzij hij nog symptomen vertoont, dan is het tot drie dagen na de laatste symptomen. De rest van het gezin echter moet in quarantaine blijven tot tien dagen na het laatste besmettelijke contact. Dat zal vrijdag dus zijn, aangezien we niet van plan zijn hem in zijn kamer op te sluiten. Maar wij zijn dus de pineut tot maandag negen november op die manier. Pas dan mag je er zeker van zijn dat er niemand bijkomend besmet is. Zolang we geen symptomen krijgen, worden wij ook niet getest.

Bon.

Een weekje van thuis uit lessen en taken voorzien, dan een anderhalve week vakantie, en dan zien we wel weer.

Meh.

Niet leuk.

 

Geplaatst op

Ommekeer?

Intussen krijg ik natuurlijk nog overal de vraag: “Hoe is het met Wolf?”

Wel, ik durf voorzichtig zeggen: goed. We merken duidelijke beterschap, maar het gaat vooral om wat hij zelf zegt. Is er nog pijn? Jazeker. Maar hij begint er anders mee om te gaan, en dat zou zijn genezingsproces serieus kunnen versnellen. Hij zegt dat het de komst is van nieuwe pijnpatiënten waardoor hij de klik heeft gemaakt. Hij begint in te zien hoe diep hij heeft gezeten, hoe negatief hij was, en stelt zich de vraag of hij ook echt zo erg was. Ja dus. En dus is er een hele ommekeer voor hem, vooral op psychologisch vlak. We zien vooral een andere Wolf die vanalles begint te doen, en weer kattekwaad uitsteekt met broer en zus.

Zoals het er nu naar uitziet, mag hij in de herfstvakantie definitief naar huis komen. Zal hij dan pijnvrij zijn? Nee, dat niet, dat zal nog wel een tijdje duren, en er is zelfs geen garantie dat hij ooit volledig pijnvrij wordt. Maar hij moet tegen dan kunnen functioneren op een gewone school, op een gewone lesdag. Momenteel zit hij aan vijf uur les per dag, dus dat komt wel goed. Hij is grenzen aan het verleggen, en zoals gezegd zien we duidelijk een vrolijker Wolf.

Ik ben eens benieuwd: morgen gaan we op jongerenlarp, van vrijdagavond tot zaterdagavond, en dat betekent vooral heel veel rondlopen, af en toe een stevig gevecht, en nog meer rondlopen. Het zal een goeie test zijn voor zijn rug en voor zijn gemoedstoestand.

Maar ja, we zijn echt wel positief momenteel.