Geplaatst op

De laatste fagotles

Kobe had nog één fagotles, de laatste van drie échte lessen die konden doorgaan. De vorige keer had ik repetitie op school en had Bart hem gebracht en van de extra voordelen genoten, zijnde een koffie op het terras van de Labath. De keer daarvoor had ik zelf intens genoten ^^

Vandaag was Merel gewoon meegekomen: eerst samen iets drinken in de Labath, en dan met Kobe nog even wat kampspullen kopen en een ijsje eten. Dat leek niet alleen een goed plan, dat was het ook.

De laatste keer, helaas. Het vervolg zal voor in september zijn.

Geplaatst op

Hartjesmelk

Ik schreef het twee weken geleden al: op donderdag ga ik tijdens Merels blokfluitles meestal rustig naar de Labath een caffé lattè drinken. Soms ga ik in ’t stad, maar ik moet lang niet altijd iets hebben natuurlijk.

Vorig jaar waren we een half uur later en ging de Labath dicht op het moment dat haar les klaar was, maar nu is ze klaar om half zes, net op tijd voor de last call. En Merel neemt dat met beide handen aan: ze komt vrolijk richting het café dartelen, staat dan aan de overkant te springen tot ik haar zie – ik probeer het natuurlijk in de gaten te houden – en dan steek ik haar over op het zebrapad. Op zich zou ze dat zelf moeten kunnen, maar dat is daar een zodanig gewriemel van voetgangers, fietsers, auto’s en bussen, dat ik dat liever niet heb.

En dan komt ze met een grote glimlach bij mij zitten en bestelt een warme melk met honing. Véél honing, want die zit in zo’n “ketchupfles”, zoals ze het zelf noemt.

Dat zijn zo van die kleine gestolen momentjes tussen mijn dochter en mij, en ik geniet er volop van.

Geplaatst op

Mini-stadswandelingetje

Eigenlijk genieten we er keer op keer van, Merel en ik, van die blokfluitles van haar. We sprongen rond vijf uur op de fiets – zij achterop bij mij – en reden gezwind naar de Poel. Dat fietstochtje alleen al is de max: we amuseren ons allebei, en roepen steevast “wheeeeeee” wanneer we de fietsbrug afrijden.

Een paar weken geleden waren we nog wat vroeger vertrokken om eerst iets te drinken in de Labath, vandaag zagen we dat niet zitten, maar na de les zijn we snel nog even tot aan bakkerij Himschoot gewandeld, waar we nog net binnen mochten want ze sluiten om zes uur. Een brood, maar vooral ook een dikke boule de Berlin rijker gingen we op het muurtje van de Graslei zitten. Want dat is wat je doet in Gent, toch?

Het was wel met de winterjas al aan, maar toch was ook het fietstochtje terug echt aangenaam. En de blokfluit? Dat gaat vooruit, zegt haar leraar. Ze oefent dan ook netjes alle dagen, zoals het hoort.

Geplaatst op

Eerste blokfluitles

Jawel, Merel en ik stonden vandaag netjes om kwart over vier aan de Poel, allebei met een grote glimlach. Ze had namelijk haar eerste blokfluitles, en ze glunderde! En haar leraar had ook heel veel geduld, echt rustig en meegaand.

Noten kan ze uiteraard nog niet, ze moet nu gewoon nog maar leren hoe ze de gaatjes perfect afdekt en een mooie klank maakt. Maar ze genoot er echt van, ’t was mooi om zien.

Daarna zijn we gezellig samen ’t stad in getrokken, zowaar per wandelbus! Daardoor vertrokken we eigenlijk op de Vrijdagmarkt, en liepen we rustig langs de Langemunt over de Korenmarkt terug naar de Ramen. We passeerden zelfs een ijsje bij de Moochie, en Merel voelde zich al helemaal een pubertje, een dame ^^

We waren pas tegen zessen terug, maar hadden een heel fijne meidenmiddag :-p Ik kijk al uit naar de verdere dinsdagen.

Geplaatst op

Blokfluit!

Gisteren hadden we Merel en Kobe dus ingeschreven in de muziekschool, met nog een vraagteken bij die blokfluit. Ik had dan even naar de hoofdschool gebeld met de vraag of de leraar blokfluit ons wilde contacteren. En jawel, prompt kreeg ik het antwoord dat hij de rest van de week op school aanwezig was, met zijn uren, en dat we maar even moesten langskomen om te bespreken wat mogelijk was.
Vandaag zijn we dan na school naar de Poel gereden, en Merel  mag effectief les komen volgen op dinsdag! De uren die aangegeven stonden op de site – telkens van half vier tot half vijf, onmogelijk te halen voor ons – zijn blijkbaar vooral indicatief, en dat kan hij zelf regelen.
Het leek me ook een zeer aangename man, en Merel ziet het volledig zitten!

Een korte viering in de Labath leek ons dan ook niet ongepast. Voila!