Gisteren was ik rond een uur of drie op de fiets gesprongen, opnieuw richting Oostakker. Ik wilde eigenlijk een pak vroeger vertrekken, maar er bleven maar dingen tussenkomen. Ugh.
Enfin, eindelijk dus de fiets op, gezwind door de nieuwe industriewijk, de spoorwegbrug aan de Wiedauwkaai over, langs de kop van de haven en de Weba, zo de spoorweg over en dan…
Hmm.
Blijkbaar lag er aan dat stukje over de spoorweg een enthousiaste nagel, die dacht: “Laat ik, voor ik helemaal wegroest, toch nog een statement maken”. Fijn hoor. Vijf meter verder stond mijn achterband sjiekeplat met die dikke nagel er triomfantelijk uit stekend.
Ik stuurde een berichtje naar Bart, die gelukkig net tussen twee conference calls zat, en die me dus ging komen ophalen. Ik installeerde me met mijn boek, een koekje en een ice tea – je moet altijd voorbereid op pad trekken – op de borduur, en wachtte tot mijn allerliefste me kwam ophalen. Die laadde zonder verpinken de fiets op en bracht me gezwind naar huis. Tot zover mijn fietsambities voor vandaag, en meteen ook mijn plan om een mooie geocachewandeling te maken rond Oostakker Lourdes gefnuikt.
Tsja.
Maar nu moest ik wel nog mijn fiets kunnen laten repareren tijdens deze lock down. Ik luisterde even op Facebook en kreeg de raad om contact op te nemen met Velo Velo, een fietsenmaker hier van de Gentseaardeweg die ook aan huis komt. Ik belde en mocht mijn fiets gaan binnensteken op zijn werkplaats. We hebben netjes afstand gehouden, ik heb hem de fiets uit de auto laten nemen, en dat was dat.
En deze avond kreeg ik een berichtje dat ik hem weer mocht gaan ophalen. Score! Ik kan dus morgen alweer de fiets op, alsnog naar Oostakker ^^
