Geplaatst op

Bordeaux dag 1

Deze morgen waren we allemaal op om zeven uur: Kobe vertrok op kamp en wij reden daarna door naar Rijsel, om naar Bordeaux te vertrekken. Kobe had er ongelofelijk veel zin in: zijn rugzak stond al sinds zaterdag klaar, en voor hem is dat wel een unicum, ja, dat kind trekt gigantisch op mij…

Tegen half tien verdwenen ze in het station en wij reden door naar Lille Flandres, waar we toch wel drie kwartier te vroeg waren. Ideaal voor een koffietje in de lokale Starbucks en een Rijssels cacheke, toch?

Aansluitend ging het de trein op naar Parijs, en daar, tsja, daar zaten we met een overstap. Hoe idioot is dat, zeg: Parijs heeft vier grote stations, Nord, Est, Montparnasse in het zuiden en nog eentje die westelijk gaat, maar daartussen zijn er geen verbindingen. De TGV uit onze contreien arriveert in de Nord, en als je verder Frankrijk in wilt, moet je de trein nemen in Montparnasse, zes kilometer dwars door Parijs. Juist ja. Er is een excellente metroverbinding, heb ik me laten vertellen, maar de stroom taxi’s tussen beide is ook de moeite.

Enfin, wij zijn op aanraden van Gijs, een Nederlandse larpvriend die al tijden in Parijs woont, eerst iets gaan eten in de buurt van het station, Café A. Een supergezellig terras, als je het weet te vinden tenminste. Bart was een beetje hangry tegen dan, ik niet echt ^^

Het plan was om daarna de stad te doorkruisen en zelf tot aan Montparnasse te stappen, maar het bleek toch te ver om goed te zijn. Onderweg kwamen we wel een prachtige muurschildering van Nicholas Flamel, van wie ik tot dan toe niet wist dat het een echte persoon was, en niet zomaar een figuur uit Harry Potter.

Toen we voorbij l’Ile de la Cité waren, hebben we toch maar een taxi genomen tot aan het station, en daar dan nog een koffie gedronken voor we nog eens twee uur en een kwart de trein namen, na wat vertraging wegens achtergelaten bagage.

In Bordeaux was het stralend weer en vooral ook een half uur taxi, maar ons logement mocht er echt wel zijn: piekfijn in orde, bijzonder proper, en vooral ook opvallend door het feit dat de eigenares in geen velden en wegen te bekennen was. Florence bleek onverwacht weggeroepen te zijn, maar via de telefoon gaf ze ons alle info, en ook de sleutel vinden was geen probleem. Ze kon dan wel geen ontbijtjes maken voor ons, maar alles was te vinden in de centrale keuken, zei ze. Waar ik vooral een vaas uitgebloeide bloemen vond en eieren die niet in de koelkast stonden, een koelkast waarin overigens vooral verlepte sla en zo lagen. Blijkbaar was Florence al eventjes niet beschikbaar…

Eerst liepen we dan maar rustig naar de supermarkt wat verderop om vooral drinken in te slaan en in het passeren zagen we een meeneempizzeria, Laurent La pizza fine. Wel, dit waren dus de béste pizza’s ooit. Niet zomaar pizza’s dus, maar speciallekes. Wij namen er eentje met eendenborst gevuld met foie gras, en eentje met speciale geitenkaas, honing en rucola. 15 euro per pizza, dat wel, maar ongelofelijk lekker. Zeker als je dat dan kan opeten buiten op een terrasje in Bordeaux. Héérlijk!

En daarna? Zijn we gewoon in ons bed gekropen, doodop. Het was welletjes geweest.

Geplaatst op

Bijscholing

Bijscholing, ik vind dat een correcter woord dan nascholing. Vandaag waren we uitgenodigd door Gwen in het Huis van het GO! in Brussel voor een les rond “Latijn lezen in de eerste graad”.

Mja, ik heb wel wat inzichten bijgeleerd, ja, en ga mijn methode licht bijsturen. Ook de vraagstelling die hij hanteert, is bijzonder interessant. Meer moet dat eigenlijk niet zijn, voor een bijscholing: nieuwe dingen die je kan uitproberen en waarvan je de pedagogische waarde inziet.

De opleiding was gedaan rond half een, en mijn collega’s keerden fluks naar huis terug: zo kon Ellen nog net haar kinderen van school halen en haalde Lucie nog haar C-uur Grieks. Donderdag is echter mijn vrije namiddag en dus bleef ik nog wat rondhangen bij Gwen. Die stelde voor om, terwijl zij aan het afronden was met nog een leerkracht, broodjes te halen bij de buren van Unizo. Helaas, tegen dan was het één uur en was alles uitverkocht. Geen nood, dan maar de Proxy-Delhaize wat verderop. Driewerf helaas: nog drie broodjes te krijgen, elk met komkommer. Niet dus. Hmmm.

En toen werd ik gewezen op de uitstekende pizzeria een paar huizen verder, waar je ook dingen kon meenemen. Ik bestelde er een excellente pizza en kreeg die een achttal minuten later, kraakvers en dampend, en gelukkig ook in een doos want het was toch wel aan het regenen, ja. Gwen en ik aten met smaak onze pizza, zij werkte nog iets af terwijl ik wat zat te lezen, en we namen samen de trein naar huis.

Yup, ik heb ergere dagen meegemaakt.

Geplaatst op

Djerba dag 4: op uitstap

Gisteren was ons gezin nogal lui, en daar wilde ik graag toch iet of wat verandering in brengen. Maar het weerbericht zei dat het vandaag iets meer wind ging zijn, en vrijdag dan wat warmer, zodat we besloten om niet vandaag te gaan zwemmen, maar wel naar de markt in Houmt Souk te gaan, en naar het fort en naar een oude, prachtige synagoge meer in het binnenland. Al is dat “meer” allemaal zeer relatief: het eiland is maar 25 km in doorsnede.

We parkeerden er ons op de parking aan het fort en wilden daar naar binnen gaan, maar we werden zeer enthousiast begroet door een man die van ons hotel was, maar vandaag een vrije dag had en dus geen uniform aan had en ons met plezier de markt wilde tonen. Al een chance dat wij niet in een hotel logeren, maar je moet zijn lef wel bewonderen. We lieten ons op sleeptouw nemen doorheen de grote markt tot bij een specerijenverkoper waar ik wel heb afgeboden, maar eigenlijk nog veel te veel heb betaald. Daarna troonde hij ons mee naar een prachtige binnenplaats met een lederverkoper die ons vrij snel weer buitenstak, en daarna tot bij tapijten. En toen had hij door dat we er niet op uit waren om dingen te kopen en liet hij ons met rust. Maar ik moet zeggen: hij heeft me heel veel uitleg gegeven en we zouden nooit geraakt zijn waar we waren, hartje medina, zonder met hem mee te zijn gegaan. Enfin, we dronken iets op een prachtig terras in de schaduw – het was te warm in de zon – en Merel en Arwen lieten een armbandje graveren met hun naam in het Arabisch. We liepen nog wat rond en gingen toen op zoek naar het Italiaanse restaurant waar ze op internet zo lovend over waren.

Alleen… we hadden sneller nattigheid moeten voelen, namelijk toen we gewoonweg geen kaart kregen. Het bleek een Tunesisch dagschotelrestaurant te zijn, met alweer couscous en schapenvlees, en een flannetje als dessert. Om eerlijk te zijn: er is niet erg veel gegeten door de kinderen…

Enfin, we wandelden terug naar het fort en gingen dat bezoeken: onderhouden, ja, maar niks gerestaureerd, jammer. Maar eigenlijk best wel indrukwekkend, daar op de kust van Houmt Souk.

Toen was het even welletjes, maar ik wilde toch nog zeer graag tot in Erriadh omdat daar een oude, prachtige synagoge is gelegen. We hadden voor de zekerheid onze paspoorten bij, want soms is de controle er streng. De paspoorten hebben ze niet gevraagd, wel moesten we door een metaaldetector en onze spullen door een röntgenband. Hmmm.

In de tempel zelf keken we onze ogen uit, en moesten de heren een keppeltje dragen en de dames een sjaal, uit respect. Best wel grappig, ja. De huidige tempel is nog niet zo oud, maar de locatie zelf zou al een tempel hebben gehad van 500 AC, gesticht door koning Solomon.

Maar toen, toen was het ook echt welletjes. We reden huiswaarts, puften wat uit, en gingen toen gewoon weer pizza eten in de mall. Kwestie van daar allemaal gewoon zin in te hebben.

Enfin, een gevulde dag. Fijn!

 

Geplaatst op

Negen jaar!

Dat was wel iets waar ik spijt van had, ja: dat we niet thuis waren op Merels verjaardag. Ik had er totaal niet bij stilgestaan toen we ons inschreven, of ik was waarschijnlijk niet gebleven als figurant. Maar bon, Bart nam naadloos over, eigenlijk feitelijk. Hij zorgde voor een bijzonder feestelijk ontbijt en had zelfs de spullen gevonden die ik voorzien had, maar dan eigenlijk voor maandag, wanneer we het samen gingen vieren, had ik gezegd.

Haar cadeautje lag ook al klaar, en dat zag ze helemaal zitten: een kleedje van de Nachtwacht! Vreemd, want vorige kerst had tante Delphine nog gevraagd of ze dat soms wou, en toen had ze nee gezegd. Nu dus wel ^^

Net toen ze naar de muziekles wilden vertrekken, ging de telefoon: dat omaly gevallen was en dat ze volgens de dokter foto’s moest laten nemen. Bon, Merel en Bart dus naar Ronse. Op de foto’s was niks te zien, ondanks de pijn die Nelly wel degelijk voelt, en dus heeft Bart haar weer op haar serviceflat afgezet. Ze heeft er gelukkig verzorging, indien nodig.

Merel en Bart zijn dan maar naar de McDonalds gegaan, wat bij een verjaardag hoort natuurlijk, en in de namiddag was er taart. Met kaarsjes die niet uit te blazen zijn, maar het duurde eventjes voor Merel dat doorhad, blijkbaar :-p

En tegen vijf uur stonden ze in de Kinepolis voor de film van de jonge Yeti.

En toen was er blijkbaar ook nog pizza ^^

Als ze geen vijf kilo verdikt is, weet ik het niet meer. Maar ze vertelde wel dat ze een zalige verjaardag had, en dat kan ik best geloven!

Geplaatst op

Ardennen 2019: dag 2

Hmm, hoe stralend het weer gisteren was, zo grijs is het vandaag. Omdat het niet het ideale weer is om in de bossen te gaan lopen, besloten we naar Bütgenbach te rijden voor de standaard pizza, en dan in Büllingen en omstreken wat caches op te pikken. Helaas, onze ‘vaste’ pizzeria kampte net met technische problemen en bleef gesloten. Goh ja, dan reden we maar meteen door naar Büllingen, we zouden daar wel wat vinden, zeker? Alleen was Büllingen een pak kleiner dan we dachten, en reden we eventjes doelloos rond. Swarm to the rescue: blijkbaar was er zelfs in de Hauptstrasse nog een deftige pizzeria! En jawel, ietsje verder vonden we een bijzonder aangename pizzeria, modern qua inrichting, deftig qua prijs én met de mogelijkheid je overschot mee te nemen. Geloof me, op vijf pizza’s konden we nog perfect twee dozen vullen. Meer dan voldoende, dus.

Daarna gingen we de geocache van Tour de Wallonie – Büllingen oplossen: het leverde ons een inspiratieloze wandeling doorheen het ‘stadje’ op onder een loodgrijze hemel, maar wel met een fijne speeltuin.

De enige ‘attractie’, voor ons dan toch, was de fabriek waar Roeland nog een aantal jaar heeft gewerkt. Ik benijd hem nu nog minder omwille van de afstand die hij toen telkens weer moest afleggen…

We hadden per ongeluk het rugzakje niet meer waarin drankjes, cake en snoepjes zaten, en daar was precies ook nergens iets open om nog iets te drinken. We zijn dan maar richting huisje teruggereden met een paar korte geocache tussenstops, waaronder eentje aan het meer van Bütgenbach, waar ze het niet konden laten om toch wel een half uurtje in het water te spelen onder een zachte motregen. Tsja…

De warme pizza smaakte ’s avonds des te beter, en we kropen met zijn allen gezellig onder de dekentjes.

Fijne, zij het ietwat koude dag.

Geplaatst op

Elektriciteitspanne

Nope, dat was het toch zo even niet, gisterenmiddag.

Net toen ik al het eten had uitgehaald – er was nog massa’s over van dit weekend, Bart doet dat wel vaker zodat ik niet hoef te koken op woensdagmiddag – en wilde beginnen opwarmen, sloeg alle elektriciteit uit. Logischerwijs nam ik een pillamp en ging even in de elektriekkast kijken: nope, alles lag nog netjes aan zoals het hoorde.

De tweede logische stap is dan om uw voordeur open te trekken en te kijken hoe uw buren reageren. En jawel, zowel de overbuurvrouw als Jules en Julien kwamen op straat. Blijkbaar was de hele wijk getroffen. Ik heb dan maar even naar Eandis gebeld, en die wisten me te melden dat het wel voor drie uur deze middag ging opgelost zijn.

Hmpf.

Zolang wachten om te eten, nee, dat was geen goed idee, vond ik. Maar warm eten zat er duidelijk niet in, en ik had ook nog geen brood in huis en had totaal geen zin om er door de sneeuw nog om te hossen, ik ging er in de loop van de namiddag wel zelf bakken.

Dat hoswerk liet ik dan maar met plezier over aan een ander, en bestelde prompt pizza. Met de gsm, want internet werkte uiteraard ook niet hier in huis.

Gejuich alom hier ten huize. Alleen… sloeg tien over één de elektriciteit weer aan, en was het bijna kwart voor twee (in plaats van de beloofde 13.27 uur) voordat de pizzaman opdook. Soit, het heeft dik gesmaakt!

Geplaatst op

Pokémon!

Pokemon Go!, ook hier ontsnappen we er niet aan. Ik was niet bij de allereerste, nee, maar het leek zo aanstekelijk te zijn, dat ik het alsnog op mijn telefoon installeerde, en uitlegde aan Wolf. Resultaat: deze morgen gingen plots de drie kinderen samen een wandelingetje maken, zomaar :-p

Nog iets later gingen ze alle drie netjes mee naar de Delhaize, kwestie van ook daar te kijken wat er rondliep aan pokémon. En toen zat er plots een pidgy in mijn auto :-p Enfin, er waren gelukkig wel de ingrediënten voor een fijne pizza, dat ook.

IMG_5196

Maar intussen heeft Wolf ook al ettelijke fietstochtjes gemaakt, een hoop pokémon gevangen, en zich te pletter geamuseerd. We konden toch niet echt iets samen doen, want Kobe is nog doodop van zijn kamp en van de voetbal gisterenavond, en heeft gewoon drie uur liggen maffen in de zetel.

IMG_5198

Bart kwam intussen ook nog thuis met een mooi bosje bloemen:

IMG_5199

En deze avond, na het avondeten, zijn Wolf en ik samen de fiets opgesprongen om naar de Lange Velden te rijden, of, zoals ik intussen weet, het Ter Durmenpark. We waren al lang van plan om er eens een korte multi uit te werken, en dat is dan ook wat we gedaan hebben. Veel pokkebeesten zaten er niet, maar het tochtje was wel mooi, met vier waypoints en een cache. En toch wel een paras op Wolfs schouder.

IMG_1844

Enfin, alweer een fijne pokkedag dus.