Geplaatst op

Lectuur: “Lightbringer” (Red Rising #6) van Pierce Brown

In 2020 had ik met ongelofelijk veel goesting boek vier en vijf van de Red Rising reeks van Pierce Brown gelezen: van de beste science fiction die ik al gelezen heb, maar aan de andere kant ook geen echte science fiction, vind ik. Ja, het speelt zich af in de toekomst, en het is met ruimteschepen en een oorlog tussen aarde, Mars, Luna, met daarnaast ook de manen van Jupiter en zelfs The Belt en The Outer Rim, en toch… Het gaat om het menselijke, om de strategie, om de relaties onderling, en het had evengoed hier op aarde kunnen zijn: dezelfde basisplot, andere omstandigheden.

Zoals ik eerder al schreef: het begin is een kruising tussen The Hunger Games en Divergent, overgoten met een stevige Romeinse saus, jawel. Maar intussen zijn de personages volwassen, hebben ze zelf al vrij volwassen kinderen en liggen de verhoudingen anders. Maar de kern is nog steeds dezelfde: de mensheid is opgedeeld in verschillende klassen naargelang de kleur waarmee ze geboren worden – ja, blijkbaar een genetische wijziging – en de roden – de pure zware arbeiders – zijn in opstand gekomen tegen de gouden, de heersende, aristocratische, despotische klasse.

Bij boek zes is de plot uiteraard ver gevorderd, maar er is nog steeds Darrow als basispersonage die probeert te redden wat er te redden valt en hulp zoekt waar die – hopelijk – te krijgen valt. Interessant is dat de POV voortdurend wisselt, zodat je ook de gedachtegang van zijn grootste tegenstander in dit boek, Lysander au Lune, kan volgen. Gelukkig staat die POV telkens in het groot vermeld bij het begin van elk hoofdstuk, of je zou wel eens in verwarring kunnen zijn over wie aan het spreken is: allemaal hebben ze twijfels, maken ze fouten, zitten ze vol schuldgevoel. De personages zijn nooit zwart-wit en als lezer is het soms moeilijk om kant te kiezen: ook de “held” heeft zijn onsympathieke kantjes.

Na vier jaar was het wel wat moeilijk om de draad weer op te pikken: er zijn massa’s personages en ook het verhaal is behoorlijk ingewikkeld, maar man, wat heb ik weer genoten van dit boek!

Als je me vraagt je een science fiction reeks aan te raden, dan twijfel ik eigenlijk niet eens. Dit. Steengoed.

Geplaatst op

Lectuur: “Red Rising #4 en #5” van Pierce Brown

Ik had hier al beschreven met hoeveel goesting ik de eerste drie boeken van Red Rising had gelezen. Daaruit volgde dan uiteraard ook het vervolg, zijnde boek vier en vijf. Ik kon het niet laten, want eigenlijk had ik beter gewacht tot boek zes ook uit was.

Deze trilogie speelt zich af 10 jaar na het einde van de vorige, en het is intussen, goh, helemaal fout gelopen. Of toch  aan het fout lopen. Over de inhoud mag ik eigenlijk niks zeggen, want dan heb je een hoop spoilers over de eerste drie boeken. Eigenlijk zijn deze boeken gewoon meer van het zelfde, maar gelukkig was dat eerste al steengoed.

Soms vervalt Brown in maniërismen, maar ik vermoed dat dat ook is omdat ik natuurlijk alle vijf de boeken na elkaar lees, wat eigenlijk niet echt de bedoeling is. Bepaalde frases komen terug, bepaalde gevechten zijn meer van het zelfde, en af en toe had ik een beetje een déja vu gevoel. Maar plotgewijs blijft het goed, je wordt nog steeds in het verhaal getrokken en de personages zijn echt meer dan “gewone mens wordt superheld wordt hero”, met diepgang, twijfels, fouten en stommiteiten.

En ja, ik kijk dus vol verwachting uit naar deel zes dat deze trilogie moet afsluiten. En ik vraag me ook wel een beetje af wie het nog allemaal zal overleven…

En misschien begin ik wel de afgeleide reeks te lezen, The Sons of Ares. Of de audioboeken te beluisteren. Of de comics te lezen.

Geplaatst op

Lectuur: “Red Rising” van Pierce Brown

Ik was van mijn sokken geblazen. Echt. Deze reeks is zware science fiction, maar dan wel gemengd met behoorlijk wat Romeinse mythologie. En eigenlijk zou je het een kruising kunnen noemen tussen The Hunger Games en Divergent, maar dan gewoon beter. Het begint inderdaad young adult maar het blijft het zeker niet.

We zitten enkele duizenden jaren in de toekomst, en de aarde is een voetnoot, de macht ligt op Luna, maar ook Mars, Mercurius, Venus en zelfs de manen van Saturnus en Jupiter zijn geterraformd en volledig bewoond. De mensen zijn bij geboorte al ingedeeld in een bepaalde kaste met een bepaald kleur, een bepaalde jobsoort en een vast levenspatroon, en de Golds staan daarboven als absolute heersers, met een fascinatie voor het de Antieke Wereld, compleet met allemaal Latijnse namen, Latijnse spreuken en zelfs zwaarden. En tegelijk zijn er ook gigantische ruimtegevechten en enorm geavanceerde technologieën.

En dan komt de laagste kaste, de Roden, in opstand, maar op een heel aparte manier.  Hoofdpersonage en ook de ik-persoon is ene Darrow, 16 jaar bij het begin van het verhaal, en uiteraard gaat het helemaal fout.

Het verhaal zit ongelofelijk goed in elkaar, knap opgebouwd, en de informatie wordt beetje bij beetje gelost, zodat je helemaal in het verhaal zit. Ik moet zeggen, ook de schrijfstijl ligt me ook enorm: kleurrijk, maar niet té barok, met uitweidingen maar ook weer niet niet langdradig. Het feit dat er een massa fanart en zelfs fanfiction bestaat, zegt ook veel.

Heb je graag The Hunger Games gezien/gelezen, en sprak Divergent je wel aan, en heb je tegelijk een boontje voor ruimtetoestanden? Ga er dan voor, deze reeks is ronduit de max. Het feit dat een van mijn vrienden zijn kat naar een van de personages heeft genoemd, zegt al veel, toch?

Dikke, dikke, zeer dikke aanrader.