Ik was gewaarschuwd voor dit boek: in het Engels noemen ze het een ‘slog’, een bijzonder traag, saai boek dus. Al bij al viel dat best mee, vond ik. Ja, het tempo ligt laag en er gebeurt niet veel, maar Jordan kan hier een hoop extra achtergrondinfo meegeven, al had hij daar misschien geen 700 pagina’s voor hoeven te gebruiken.
Wat me vooral ergerde, is dat Jordan blijkbaar toch nog altijd een vrouwenhater is. Ja, de meeste samenlevingen zijn in handen van of bepaald door vrouwen: Ebou Dar, waar het verhaal begint, heeft een matriarchale samenleving, de Aes Sedai zijn allesbepalend, Elayne wil de kroon van Andor want dat is steevast een koningin, geen koning, de Atha’an Miere zijn matriarchaal, bij de Seanchan zijn het duidelijk de vrouwen die aan de macht zijn… Maar het enige wat die zogenaamd machtige, zelfbewuste en waardige vrouwen doen, is ruziemaken, de bitch uithangen, elkaar de loef afsteken, jaloers zijn… terwijl de machtige mannen veel meer hun waardigheid behouden. Enfin, als we Perrin even niet meerekenen. Ik heb hem al nooit sympathiek gevonden, maar zoals die jongen onder de sloef ligt, is gewoon niet meer mooi. Serieus, wat een vreselijke relatie heeft die man! Die hoofdstukken waren dan ook niet aangenaam om te lezen. Maar ook Elayne is niet bepaald sympathiek: wat een bitch! Nynaeve, die met opzet minder sympathiek wordt neergezet, valt dan wel beter mee. En mijn lievelingspersonage, Mat, komt hier helaas niet eens in voor, en het blijft raden wat er met hem zal gebeuren.
Er gebeurt dus wel wat, maar geen grote plottwists: Elayne komt eindelijk in Caemlyn aan, het weer wordt gerepareerd, Egwene verklaart officieel de oorlog aan Elaida en krijgt daardoor meer grip op de Aes Sedai, Rand voert strijd met de Seanchan en verliest op een bepaald moment controle over de Power waardoor er massa’s doden vallen, Faile valt met een aantal anderen in handen van de Shaido. Op zich zijn het niet eens spoilers, want je verwacht dit soort dingen. Mja. Ik lees zeker verder.
