Pedagogische studiedag
Ik ben helemaal uit mijn gewone doen geweest vandaag. Normaal gezien heb ik de voormiddag vrij en doe ik dan een stapel schoolwerk, maar vandaag was er dus pedagogische studiedag en werd ik wel al om half negen op school verwacht. Daar ging mijn gewone rustige ritme…
Waar we vorig jaar op de studiedag nog gingen sporten, en ik er een fantastische kayaktocht op had zitten, was er dit jaar helaas geen tijd voor dat soort plezanterieën. We kregen een korte uitleg, en togen onverwijld aan het werk in de vakgroep. Wij zitten eigenlijk al vrij ver, en toch hadden we andermaal tijd te kort om al onze vakgroepdoelen te verwezenlijken. Maar bon, er was koffie, er was soep, en tegen de middag was er fantastische lasagne. En na de middag was er tijd voor de werkgroepen die een paar weken geleden in het leven zijn geroepen.
Ik heb het gevoel – dat had ik al bij de eerste samenkomst – dat onze groep echt iets kan veranderen. We vlogen er in, met het verslag van de vorige keer en de feedback van de directie, gunden onszelf tien minuten pauze met een koffie, en deden daarna enthousiast weer verder. In die mate dat mensen uit andere groepen ons kwamen vragen wat wij nog zo ijverig aan het doen waren, want de meesten hadden er echt geen zin meer in. Wij hebben aan een sneltempo verdergewerkt, en dat deed eigenlijk best wel deugd.
Enfin, nu eens de ideeën gaan voorleggen aan de directie, en zien wat zij ervan zeggen.
Een goeie studiedag, dat wel, als ge het gevoel hebt dat ge vooruit gaat.
Rare maandag
Ne mens moet toch iets doen op zo’n pedagogische studiedag? Zoals werken, en dan maar uw ouders vragen om te babysitten? Gelukkig was het niet al te lang, want morgen beginnen de examens, en was er dus geen les meer in de namiddag.
Bart had voor eten gezorgd, zodat mijn ma het maar moest opwarmen. We dronken nog koffie, aten samen een stukje aardbeientaart, en toen ging ze naar huis, een tukje doen voor ze vanavond weer op de lappen ging.
Intussen was Bart al in Zaventem, klaar om naar Barcelona te vertrekken voor een paar dagen, en ging ik in de namiddag even tot bij de huisdokter. Mijn allergie, die ik sinds vorig jaar heb, is dit jaar veel en veel erger: koppijn, niezen, jeukende ogen, neus potdicht, enfin, the works. De dokter trok bloed, en schreef me medicatie voor. Hopelijk werkt het snel, want als ik zo moet verbeteren, zal het niet al te goed gaan.
Tegen half zes kwam er een vriendje van Kobe aanwaaien, of hij mee mocht gaan spelen. Ik stemde toe, op voorwaarde dat hij om half zeven thuis was. En toen werd het half zeven, kwart voor zeven, zeven uur… Echt ongerust was ik nog niet, want ik ken mijn Kobe een beetje. En jawel, wij waren al lang klaar met eten, alles was al opgeruimd, toen Kobe vrolijk kwam aanhuppelen om vijf over zeven. Ik heb hem zeer grondig de levieten gelezen, en een zeer geschrokken Kobe meteen en zonder eten naar bed gestuurd. Toen ik een dik kwartier later Merel in bed stak, lag hij nog steeds te huilen. Ik ben dan maar eens grondig gaan praten met hem over verantwoordelijkheid, en heb hem laten opstaan en laten eten. Hij is wel alle schermprivileges kwijt voor een week (zal wel een paar dagen worden, maar kom). Maar ik denk vooral dat het nu wel – even – zal blijven hangen.
Intussen was ik met Wolf Kubb beginnen spelen. Ha ja, dat leek me vorige vrijdag zo leuk, dat ik het ook wel wilde uitproberen. Kobe is ook nog komen meedoen, en ik vind het de max van een spel: de lompe versie van petanquen.
En lomp is het wel, als je een kubb op je tenen laat vallen, zoals Wolf…
Pedagogische Studiedag
Qua timing had het een pak beter gekund, dat geef ik toe. Zo’n paar weken voor de examens is niet ideaal, maar bon, het lag blijkbaar vooral aan de pedagogische begeleidingsdienst die wilde komen spreken.
Bon, eerst dus een dik uur ‘interactieve presentatie’. Mja. Ik kan niet zeggen dat ik iets nieuws geleerd heb, en dat gold blijkbaar voor het overgrote deel van de collega’s. De aansluitende vakgroepvergadering was wél zeer zinvol, en we gaan die zelfs nog op een latere datum verderzetten.
De zelfgemaakte lasagne van onze onovertroffen kokkin Anja voldeed aan alle verwachtingen, en daarna prezen we de goden gelukkig voor het goede weer: een deel van ons ging met gids wandelen in de Bourgoyen, een deel sprong op de fiets om onder leiding van de collega geschiedenis een boeiende fietstocht door Gent te maken, en 25 van ons werden door de schoolbus gedropt aan de torentjes van het Rabot, om dan op de Lievekaai in kayakken en Canadese kano’s te stappen. De max, gewoon!
Ik wilde foto’s nemen, en kreeg daarom de zoon van onze werkman Pierre – beiden uitmuntende en bijzonder ervaren kayakkers – mét hond in een cano toegewezen. Zalig gewoon! Ik heb er gigantisch van genoten, en het volledige fotoverslag krijgt u nog, zodra het op de schoolwebsite is verschenen. Gent vanop het water is een compleet andere ervaring. Een kayaktocht op de Gentse binnenwateren: ik kan het iedereen aanraden! En als daar dan nog taart en koffie op volgt in de kayakclub, kan het voor mij al helemaal niet meer kapot. Dank u, directie!
Pedagogische studiedag + klassenraden
Soms zijn er zo van die lange dagen, waarvan je het niet zo heel erg vindt dat ze lang zijn.
Vandaag was daar één van.
Ik heb doorheen de jaren al een massa pedagogische studiedagen meegemaakt, met wisselend succes. Sommige waren schitterend, andere puur tijdverlies.
Naar aanleiding van de doorlichting was het onderwerp ‘Leerplangericht evalueren’. De sprekers waren mensen van de pedagogische begeleidingsdienst, die duidelijk zelf lang les hadden gegeven, en heel goed wisten waarover ze praatten. Voor veel dingen werd er vooral duidelijkheid geschept: dit is de wet. Je hoeft het niet leuk te vinden, je hoeft het er niet mee eens te zijn, maar je moet het wel toepassen. Simpel, en duidelijk. En vooral verhelderend en soms ook confronterend, in de zin van: “Ik dacht dat ik het al al die jaren correct deed, en nu blijkt dat ik het eigenlijk al al die jaren fout doe. En dat wat ik doe, eigenlijk niet mag, en dat er bij een rechtszaak – zoals we die wel vaker hebben, de laatste jaren – puur brandhout van gemaakt wordt.”
Didactisch gezien was het niet altijd even sterk: een theoretische uiteenzetting van een kleine twee uur, zonder onderbreking, is nogal lang om gefocust te blijven. En een oefening opgeven waar je eigenlijk veel te weinig tijd voor hebt, is ook niet ideaal. Aan de andere kant: die mensen moesten roeien met de riemen die ze hebben, en dus een heel beperkt tijdsbestek. Tsja.
Aansluitend volgde een korte vergadering over inhaaltoetsen, en daarna kwamen de klassenraden van vijf en zes.
Oorspronkelijk gingen het enkel de vijfdes zijn, en dan op woensdagnamiddag de zesdes. Omdat dat laatste nogal moeilijk ligt – velen van ons hebben kleine kinderen, waar je dan alweer opvang moet voor zoeken, en die ook wel richting muzieklessen en zo moeten – hadden we ervoor gekozen om ze toch allebei vanavond te doen. We zullen het geweten hebben: ik was klaar om vijf voor negen, en het duurde nog tot kwart na negen, blijkbaar. Niemand van ons klaagde, al werd er wel eens gezucht dat het zo lang duurde. Maar het was dit, of woensdagnamiddag terugkomen. Dan weet je het wel ^^
Dagje vrij, toch voor de kinderen
En op zo’n moment komt mama to the rescue, want ik kan moeilijk de drie kinderen aan een haakje hangen, terwijl ik zelf aan het lesgeven ben.
Gelukkig begin ik op maandag maar om 9.20u, en ligt de school ook amper een kwartiertje rijden van ons ma. Deze morgen heb ik dus de kinderen afgezet rond kwart voor negen, en ze zagen het volledig zitten. Alleen Kobe had een opmerking: “Hoe, mama, is er daar geen wifi? Hoe moet ik dan op mijn iPad spelen??” Niet, dus :-p
Rond drie uur kon ik hen alweer ophalen, en ben ik vrolijk blijven kletsen. Ik heb nog hun computer eens in orde gezet, wat overbodige programma’s gewist, de nodige updates opgehaald, dat soort dingen. En koffie gedronken, en nog meer gekletst :-p
Daarna, aangezien dat dan amper nog vijf minuutjes is, zijn we nog even tot bij mijn grootmoeder gereden. De kinderen vinden dat om één of andere reden ook altijd leuk, ook al valt er daar voor hen niet veel te doen. Lang blijven we dan ook niet, maar we hebben elkaar dan tenminste eventjes gezien. Zo’n oma van 91,5, daar moet je zorg voor dragen.
Enfin, toch nog maar eens een dikke merci voor ons ma!