Geplaatst op

Tachtig: hiep hiep hoera voor Nelly!

Jawel, mijn schoonmoeder wordt vandaag gewoonweg tachtig! Ze is niet goed ter been meer – heeft een rollator nodig – en heeft veel pijn door een spierziekte, maar ze is wel nog steeds de oma van de kinderen en we zijn blij dat ze er is!

Vandaag had ze ons uitgenodigd om te gaan eten bij Paul de Pierre in Maarkedal, eventjes rijden voor ons maar vlakbij voor haar.

Bart ging haar samen met Wolf en Merel in de nieuwe auto oppikken, ik kwam achter met Kobe en mijn vader.  Hij was, tot mijn plezier, ook uitgenodigd en was strak in pak met strikje en een cadeautje vol chocolade en snoepgoed.

Het eten was, zoals altijd, meer dan in orde.

Ze had gevraagd voor een familiefoto en die namen we buiten in de zon bij het afscheid nemen. Yup, een mooie groep, toch?

De kinderen reden allemaal met Bart mee naar huis, wat mijn pa en ik de gelegenheid gaf om, nu de regen eindelijk gestopt was en de zon meer dan scheen, nog een paar caches te zoeken in Oudenaarde. Ver mochten we niet gaan want hij had zijn kostuumschoenen aan ^^

We hadden er een vrij gewone, dan een mooie aan het water en dan een virtuele in het kleine begijnhof van Oudenaarde, mij totaal onbekend maar wel echt mooi.

Een mooie dag, voorwaar.

En dan nu mijn valies maken, want we vertrekken morgenvroeg naar Frankfurt voor 5 dagen en ik moet er nog aan beginnen. Tsja.

Geplaatst op

Familiefeest

Dat het pijn deed, zo na een korte nacht om negen uur opstaan. Enfin, deze nacht was niet zo kort (zat erin om drie uur), maar de vorige nacht was dat wél geweest (van zes tot negen), en op mijn oude dagen lukt dat recupereren niet zo vlot meer als toen ik nog twintig was.

Om half elf stond ik dan ook, gewurmd in nylons en een chique kleedje, met de nodige accessoires links en rechts, met gans het gezin in de kerk van Kruishoutem voor de herdenkingsmis voor Jeroom. Alleen was er geen mis, wegens geen priester. Er was wel een gebedsdienst, wat eigenlijk ongeveer hetzelfde is, maar dan wel compleet geleid door vrouwen, en zonder het sacrament. Een communie was er wel, wegens reeds op voorhand gezegende hosties. Beetje bizar, als je het mij vraagt.

Aansluitend liepen we door tot op het kerkhof, en zagen de jongens voor het eerst het graf. Kobe was ervan aangedaan: hij miste zijn bompa, zei hij. Nu gingen ze nooit meer samen onnozel kunnen doen, of samen naar de kippen gaan. We hebben samen afscheid genomen, en hij heeft zijn opa een zacht kushandje toegeworpen, en hem toegefluisterd: “Ik mis je zo, bompa…”

Nadien ging de tocht richting Etikhove, naar Paul de Pierre, voor het jaarlijkse familiediner. Ik moet zeggen: ik ben al wakkerder geweest. Niet dat het zo erg was: ik heb een fijne conversatie gevoerd met Barts kozijn, ik heb gewandeld met het neefje van vijf maanden dat maar niet wilde slapen, en ik heb genoten van het eten. Maar na de hapjes, het voorgerecht en de sorbet kreeg ik het toch eventjes lastig. Gelukkig kwamen ook het hoofdgerecht, dessert en koffie aan een mooi tempo, en liepen we tussenin af en toe in de tuin waar de kinderen speelden, zodat het eigenlijk best meeviel. Maar de wallen onder mijn ogen spraken wellicht boekdelen :-p

foto

En vooral de drie kwartier in de auto naar huis waren lastig, zeker omdat Bart netjes lag te slapen naast me.

Enfin, al bij al een fijne dag gehad. Al moet ik zeggen dat ik, als ik eerlijk ben, misschien toch nog net iets liever in maliënkolder op een ork aan het meppen was geweest.