Ken je dat, zo van die mensen die je in jaren niet hebt gezien (en in dit geval spreek ik over vijftien jaar en meer) en met wie het toch onmiddellijk weer klikt.
Gisteren stelde ik op twitter de vraag of er iemand wilde lunchen met mij vandaag, en ik kreeg prompt antwoord van een leerlinge van het eerste jaar dat ik lesgaf. Iemand die dus in 1994 bij mij in het vierde zat, die zelfs nog naar onze trouw is komen kijken (en wiens cadeautje van toen hier nog geregeld op de tafel staat), en die intussen zelf zwanger is van haar tweede.
Het werd een aangenaam weerzien. We hebben honderduit gekletst, heerlijk gegeten in de Pasha Mama (verslag daarvan volgt nog, als het op Gentblogt heeft gestaan), een ijsje gehaald bij Nonno en dat opgegeten op de trappen van Romain, en er een zalige middag van gemaakt.
Er zijn zo van die oudleerlingen die je nooit ofte nimmer vergeet. Zij is er zo eentje van. Gelukkig maar.