’t Is ne keer wat anders, een larp waar je naartoe trekt met diamanten en parels aan, en op hakken.
Paradox is een immersieve ervaring, een namidddag/avondgebeuren, dat zich blijkbaar telkens in een andere tijd afspeelt. De eerste heb ik gemist wegens Wolfs communiefeest, maar deze was ik dus wel paraat, in het Chicago van 1928: drooglegging, speakeasies, mafia… We speelden twee mafiaclans die kwamen overleggen om samen tegen Al Capone in te gaan: een groep Ieren enerzijds, en een Italiaanse famiglia anderzijds. Bijzonder gespannen sfeertje dus, zeker als er nog een paar dingen fout beginnen lopen.
De aankleding was prachtig, en iedereen had enorm veel tijd en moeite in de kleren en attributen gestoken. Man, prachtig om zien!
Maar heb ik me geamuseerd? Goh… Mijn ‘doelen’ waren in het eerste kwartier al geregeld, en met de Ieren bleek praten maar niet te lukken: die zaten heel vaak samen in hun eigen drukkerij te praten. Eén personage waarmee ik heel graag had gepraat, is ongeveer een kwartier in ons deel geweest, en verder niet toegankelijk. Tsja. Ik heb me, om heel eerlijk te zijn, bij momenten verveeld. Ik ben dan ook aan geen kanten zo kunnen opgaan in het spel dat het achteraf in mijn hoofd is blijven zitten, zoals blijkbaar bij de anderen wel het geval was.
Volgende keer beter.
Maar de locatie was prachtig: een oude papiermolen in Hemiksem. Hoe spelleiding die mensen zo ver heeft gekregen dat ze alle gebouwen mét machines en materiaal voor ons hebben opengesteld, ik snap het nog niet. Niet dat er ook maar één dingetje verkeerd is gegaan of beschadigd is geraakt, maar toch.
