Lunchen in de zon

Maat, ik heb toch echt een luizenleven… Daarnet ben ik vrolijk in de zon naar ’t stad gefietst om er te lunchen met een vriendin op een terras in de zon. Allez ja, naar de studentenbuurt want ze werkt op het rectoraat, en dan zijn we maar zoals altijd gaan eten in de Pacha Mama, mijn favoriete vegetarische restaurant. En dat het warm was in de zon!

We hebben heerlijk honderduit zitten kletsen en er een bijzonder aangename middag van gemaakt.

Dat impliceert wel dat ik nu stevig moet doorwerken, maar dat vind ik helemaal niet erg.

En verder blijf ik nog steeds in een enorm goedgezinde omenbubbel zitten, met heel veel chat- en andere gesprekken met medelarpers.

Alleen mis ik Bart toch wel een beetje…

Beste vriendin

’t Is dat we allebei zo nooit iets te doen hebben he… Maar vandaag had Gwen een bijscholing aan het Sint-Pietersplein tot 13.00u, en voor één keer zei ze foert. Als leraar heb je normaal gezien een hoop lesvrije momenten om je voorbereidingen, je verbeterwerk en vooral je administratie bij te werken. Zij is echter, naast leraar, ook leerlingenbegeleider, en daardoor heeft ze eigenlijk nooit een schoolvrij moment. Behalve vandaag dan ^^

Ik pikte haar op, en we reden – ook al is het niet ver, mijn voet ging het niet fijn vinden, want we waren van plan nog veel rond te lopen – tot aan de Pacha Mama voor een fijne vegetarische lunch. We eten dit soort dingen allebei erg graag, maar onze kinderen zijn daar niet zo verzot op…

Ik kreeg trouwens ook een fijn cadeautje, een glazen ster met ledverlichting.

img_7573

En toen deden we iets ongehoords: we gingen gewoon even rondlopen in de Zuid! Serieus zeg! Alleen was ik behoorlijk verrast – en niet op een positieve manier – van het winkelaanbod ginder. De H&M is nog uitgebreid en neemt quasi het halve gebouw in beslag, de C&A is weg, de Cassis is weg, de Club is weg en vervangen door de Standaard (die daar al zat, maar moest opschuiven wegens de H&M), en het koffiehuis/terras op het middenplein is ook verdwenen. Hmpf.

Enfin ja, ik vond een fijn rood hemd voor Kobe en een effen wit voor Wolf, en dat was dat. Ondertussen kletsten we honderduit, luchtten onze frustraties over onze respectieve scholen, bespraken leerplannen en dat soort onzin, roddelden over onze echtgenoten, en gingen nog voor een kop koffie in de veel te drukke en veel te warme Or.

En waren we eigenlijk allebei later thuis dan verwacht. Tsja.

Maar man, had ik weer een fijne middag!

Verkavelingswijzigingsaanvraag is binnen

Oef.

Daarnet heb ik bij Stedenbouw het verkavelingswijzingingsaanvraagdossier binnengebracht. Eindelijk.

De hele zomer heb ik handtekeningen verzameld, daarna heb ik van de architecte het ingevulde dossier gekregen, en vandaag kon ik er eindelijk werk van maken.

Gisteren heb ik alle brieven voor de huiseigenaars die ik niet kon bereiken, opgesteld, met telkens een aangepast plannetje met uitleg erbij. Vijftien stuks, jawel. Deze morgen ben ik dan eerst naar de logopedie gegaan, en daarna richting postkantoor om die vijftien brieven aangetekend te versturen. 84 euro. Dan kopies in zesvoud van de bewijsjes van aangetekende zending, de dossiers in elkaar gestoken, en dan richting Administratief Centrum Zuid, waar ze me wisten te vertellen dat ik eigenlijk in Mariakerke moest staan. Maar dat ze het dossier wel wilden aannemen en nakijken of er wel alles inzat, alsof het met de post zou verstuurd zijn. Het bleek in orde te zijn, oef.

En dus viel er een pak van mijn hart. Een steen van mijn maag. Want dit dossier, het had toch enige voeten in de aarde. Nu moet ik nog wachten op bevestiging per post van de volledigheid van het dossier. Dan moet Stedenbouw het nakijken, en dan moet het ter goedkeuring voorgelegd worden aan het Schepencollege. Het kan dus nog wel eventjes duren. Maar bon, we zijn alweer een stap dichter.

(En dan heb ik mezelf beloond met een prachtig diepblauw-naar-paars-neigend hoedje, hemdjes voor Merel, een wollen truitje voor Bart, en een hoop volkorenkoeken van bij de Hema. En een vegetarische lunch bij de Pacha Mama.

lunch)

Een onbedoeld lange dag

Een afspraak bij de garage voor een onderhoud en een keuringsnazicht werd onbedoeld een ganse dag rondhangen in Gent.

Ik had mijn fiets in de koffer gestoken, en wilde om tien uur in de garage zijn. Ik wist wel dat ze aan het werken waren aan de Sint-Lievenstunnel, maar niet dat de oprit naar de E40, en daarmee ook de oprit naar Ledeberg en de Burggravenlaan, van twee naar één rijstrook gebracht was. Half uurtje fileschuiven dus.

In de garage trokken ze dus een wenkbrauw op: ze konden niet langer garanderen dat het klaar ging zijn tegen de middag, maar ze gingen hun best doen. Tsja.

Ik sprong de fiets op, reed vrolijk en gezwind richting de Zuid, en stak meteen door naar optiek Dirick, om Barts bril te laten herstellen. Gesloten op maandag, uiteraard.

Ik ben dan maar teruggefietst naar de Zuid, en ben daar gaan rondlopen. Een rokje in de Lola en Liza gekocht, overal rode broeken gepast, in de Hema een paar bodytjes gekocht voor Merel, koekjes en een bol touw. Mijn stoute schoenen aangetrokken, en gevraagd in de Pearle of ze soms zo’n tsjoepkes hadden voor de neus van Barts bril, en nog geeneens moeten betalen voor de service. Chic! Toiletbezoek in het winkelcentrum is trouwens veranderd: je moet nu 30 cent in een automaat steken, zodat de deuren opengaan en je binnenkan. Toiletdame? Nergens te zien, al waren de toiletten wel vrij proper. En trouwens totaal herschilderd.

WC

De Veritas een paar rode nylons, capehaakjes en twee paarse veters afhandig gemaakt, en dan gaan eten in de Pacha Mama. Schitterend gewoon: zalig op het terras, met de krant erbij, en een heerlijke schotel eten voor 10,50 euro. Kan gewoon niet misgaan.

Pacha

Aangezien ik nog steeds niks had gehoord van de garage – ze gingen me bellen – langs de Koepoortkaai naar beneden gefietst, naar de Cora Kemperman. Ik heb er lang rondgelopen, veel gepast, en uiteindelijk toch niks gekocht. Ik heb serieus getwijfeld over een grijs scheef dichtgeritst stuk, dat zowel als kleedje als als vestje kan gedragen worden, maar 100 euro was me een beetje veel voor iets dat ik niet echt nodig heb. Wel mooi, nochtans.

Nog wat rondgefietst, de C&A binnengewaaid en zowaar een perfect passende, mooi omsluitende rode jeans gevonden voor 35 euro. Terug naar boven gefietst, en twee koffies gedronken en twee kranten gelezen in de Or. Toch eerst maar eens naar de garage gebeld rond een uur of drie, hoe dat nu zat. Bleek dat het een verbindingsprobleem was bij Mobile Vikings, want ze hadden me een uur voordien al gebeld (rechtstreeks voicemail, geen spoor van een oproep op mijn telefoon) en twee SMSjes gestuurd (die binnenliepen op het moment dat ik belde en dus verbinding maakte). Mijn banden waren namelijk dringend aan vervanging toe, ze zouden niet meer door de keuring geraken. Ja, ze konden die onmiddellijk vervangen, maar dan ging het nog een uurtje duren.

Die koffies en die kranten dus.

Tegen vier uur stond ik terug aan de garage, en ging het nog vijf minuten duren, of ik dus nog eventjes wilde wachten. Een half uur later vroeg ik hoelang die vijf minuten nog gingen duren, en kreeg ik de auto mee. Met vervangen banden, ruitenwissers, oliefilters en dergelijke. En een rekening van meer dan 800 euro.

Niet alleen een lange, verloren, maar ook dure dag dus. Puh. Met gelukkig een paar aanwinsten om de dag nog een beetje goed te maken.

aanwinsten

Pacha Mama

Een doodgewone zaterdag, zonder speciale dingen. En dan krijgt u van mij nog een verslagje van vroeger, een restaurantbespreking die al een tijdje geleden geschreven is, maar netjes stond te wachten. Bij deze dus.

Deze post werd oorspronkelijk geschreven voor en gepubliceerd op Gentblogt.

Stel, u spreekt af met een vriendin in de studentenbuurt, want zij werkt op het rectoraat. En u heeft eigenlijk wel zin in groenten, véél groenten. En aangezien het eindelijk dan weer eens mooi weer is, zou een terrasje ideaal zijn. Zo ergens rustig, achteraan, weg van het verkeer en niet te groot.

Wel, dan heb ik een ideaal adresje voor u: het vegetarische Pacha Mama, in de Guinardstraat (tussen de Bagattenstraat en de Plateau). Aan de buitenkant valt het amper op dat er een restaurant is, het ziet er gewoon rijhuis uit. Maar als u binnengaat, merkt u dat het er licht en ruim is, met een bleke houten vloer, vierkante houten tafels (groot en klein) met zwarte stoelen, en lichte muren. Achteraan is er een soortement toog, waar u bestek en glazen kan nemen, en meteen ook kan bestellen. Veel keuze is er nochtans niet: er is een dagschotel klein (tien euro) en een dagschotel groot (elf euro). Het menu hangt op een eenvoudig blaadje aan de muur, en u rekent er meteen ook af, waarna u zelf een plaatsje gaat uitzoeken.

Pasha Mama[+]
De eigenaar/kok vroeg of ik ook iets wilde drinken, en bijna had ik gereageerd met een ‘Wat had u dan gedacht?’, maar mijn gezelschap was me te vlug af, en zei dat ze het ging houden bij het water dat in karaffen op tafel staat. Mooie geste, vind ik dat, want veel restaurants vinden nog steeds dat ze vooral op hun drank winst moeten maken. Dat is trouwens meteen ook de reden dat u zelf uw bestek en dergelijke neemt: de kostprijs wordt zo laag en studentvriendelijk mogelijk gehouden.

Pasha Mama[+]Pasha Mama[+]

We kregen meteen bij het bestellen ook een kommetje gemengde rauwe groenten mee bij wijze van voorgerechtje, en toen ik dat afsloeg omdat ik allergisch ben voor komkommer, kreeg ik prompt een klein kommetje soep in de plaats.

Mijn vriendin had intussen een plaatsje gezocht op het fijne, niet al te grote maar wel zeer rustige terras, en amper een paar minuten later kregen we elk een volgeschept bord voor de neus dat heerlijk geurde. Ik heb niet opgeschreven wat er allemaal op lag, maar het was van alles wat, met normaal gezien ook nog chili sin carne, maar omdat ik daar geen fan van ben, hadden ze dat weggelaten voor mij. Er zat in elk geval geparfumeerde rijst bij en een speciaal soort puree, gegrilde aubergines in een sausje, prei in een witte saus, courgettes…

Pasha Mama[+]Pasha Mama[+]

Ik heb heerlijk gegeten, en miste het vlees geen moment. Voor de koffie verkeerd die ik achteraf nog bestelde (2 euro), kreeg ik niet alleen een koekje en een chocolaatje erbij, maar eigenlijk een gewone koffie met een apart kannetje hete melk, zodat ik zelf kon mixen.

Wat me opviel aan de Pacha Mama (Peruviaans voor Moeder Aarde), is dat het er heerlijk rustig en ontspannen aan toegaat, maar dat er meteen ook zeer veel oog is voor dat kleine detail dat het nét iets beter maakt dan anders.

Wanneer ik nog eens in de buurt ben, zal ik hier met plezier binnenstappen. Alleen jammer dat het dan een weekdag moet zijn tussen half twaalf en half twee. Anders zagen ze me hier wel vaker.

Pacha Mama
Jan-Baptist Guinardstraat 9
9000 Gent
Tel: 09/330.33.35
Open elke weekdag tussen 11.30 u. en 14 u.