Goed fout.
Dat het fout ging gaan met ons pa, dat zat eraan te komen. Daar was hij zelf nog het meest bang voor eigenlijk.
Om kort te gaan: hij heeft dinsdagmorgen een lichte hartaanval gehad, en mijn broer heeft hem binnengebracht in de spoed van Jan Palfijn. Daar kwam hij terecht op hartbewaking, maar konden ze al snel vaststellen dat zijn hart volledig in orde was, hij er niks aan ging overhouden, en dus probleemloos overgebracht kon worden naar de afdeling acute neurologie. Daar ligt hij dus sinds vanmiddag, en zet het kot op stelten wegens nog steeds compleet manisch. Gelukkig heeft hij een schitterende neurologe, waarmee hij een lang gesprek heeft gehad, en die hem de noodzaak van nieuwe medicatie heeft doen inzien. Uiteraard gaan ze op zoek naar een ander type psychofarmaka dat hopelijk de symptomen van zijn Parkinson niet opnieuw zo hevig doet opflakkeren. En gelukkig ziet ons pa zelf in dat hij manisch is, en accepteert hij dat ook. Dat is al een groot deel van het probleem opgelost.
Geen idee hoe lang hij in het ziekenhuis zal moeten blijven, maar het zal niet op één-twee-drie opgelost zijn. Ons pa is in staat om momenteel in zijn overmoed stomme stoten uit te steken, zoals pakweg op zijn dak kruipen omdat er een pan losligt, ik zeg maar iets.
We zien wel.
This too shall pass.
Parkinson
Vandaag kwam ons pa hier toe met een grote, grote glimlach op zijn gezicht. Hij liep kaarsrecht, en hij schudde niet meer. Hij heeft al een jaar of drie Parkinson, en op sommige dagen schudden zijn handen zo hard dat hij zelfs geen koffie kan drinken zonder te morsen.
Maar bon, het schudden is dus weg. De vermoeidheid ook, zegt hij, en hij is precies helderder ook, vindt hij van zichzelf. Vooral vermoeiender, ja :-p
We hebben ons suf zitten piekeren over wat de oorzaak zou kunnen zijn. De enige verandering is het feit dat hij een dag of vijf geleden gestopt is met zijn antidepressiva – hij is gewoon zonder gevallen – maar of dat zo’n verschil kan uitmaken op zo korte tijd, dat betwijfel ik.
Aan de ene kant is het fantastisch nieuws, aan de andere kant vertrouw ik het helemaal niet. Wat is er aan de hand? Hoe kan dit?
Morgen gaat hij naar de huisarts voor een volledige checkup, want hij vertrouwt het zelf niet eens. Als dat maar goed afloopt.
Stralende dag!
Gisteren viel het weer al bij al ook mee, en zat ik de hele namiddag met de kinderen op het schoolfeest. Merel zag er overigens bijzonder knap uit, geschminkt en al.
Maar vandaag was het al helemaal zalig: ons pa kwam eten, en daarna sprongen de kinderen in het zwembadje, speelden tuinslanglimbo, hielden gargantueske waterballongevechten, en deed ons pa een Onslowke in de schaduw, terwijl hij een van de onderzoekscompetenties rond Griekse en Romeinse goden las.
Oh, en wist u al dat er een zomerse variant bestaat van de sneeuwengel? Al wat u nodig heeft, is een donkere muur in de felle zon, een tuinslang en twee gewillige slachtoffers ^^
Pa
Vorige week zondag was hij ook al komen eten, ons pa, terwijl de twee oudsten in Londen zaten. Ik had varkenshaasje klaargemaakt met verse asperges en kroketjes, en hij had geen nee gezegd.
Ook vandaag is hij komen eten, en was het Bart die gekookt had. Hij had het lastig, ons pa: hij mist ons ma vreselijk, en het contrast met onze huiselijke, warme en drukke sfeer maakt de stilte des te beklemmender. Maar aan de andere kant vond hij het fantastisch om bij zijn kleinkinderen te zijn.
We zijn zowaar beginnen kubben, maar na een dik kwartier begon het te druppelen en toen ook echt te regenen, en zijn we maar naar binnen gevlucht.
Ons pa is toen naar huis gegaan, omdat hij het te moeilijk kreeg. Ik heb echt met hem te doen, en niemand kan hem helpen, dat is nog het ergste. Maar hij heeft in elk geval wel alweer eten mee voor twee dagen, net zoals vorige week, dus verhongeren zal hij alvast niet doen :-p. En, zoals hij zelf al opmerkte: we hebben nog niet eens ruzie gemaakt, hij en ik. En da’s ook een kunst.
73
Donderdag werd mijn vader 73 jaar. De hele dag kon ik hem niet bellen, omdat hij met ons ma in Brussel was gaan rondlopen. ’s Avonds kreeg ik hem alsnog aan de telefoon, en hij vertelde dat hij een hele fijne dag had gehad. Maar toen ik hem uitnodigde om zondag – vandaag dus – mossels met frietjes te komen eten voor zijn verjaardag, hoorde ik hem gewoon blinken door de telefoon.
Hij gaf toe dat hij het al had zitten bedenken dat ik hem niet had uitgenodigd dit jaar, maar dacht dat het misschien door de verbouwing was, of zo. Hij had het jammer gevonden, maar bon, dan was dat maar zo. Maar toen ik hem dus tóch nog uitnodigde, werd zijn toch al fijne dag plots nog veel beter.
Deze middag rond twaalf uur stonden mijn ouders dus daar. De kinderen hadden een kroon gemaakt, ik had hem een fotoboekje gemaakt en een grote kader met een foto van de kinderen, en hij straalde gewoon.
We deden een klein flesje champagne open, er werden behoorlijk wat mossels met frietjes verzet (Bart had er een heerlijke salade bij gemaakt), we dronken koffie buiten, en aten er versgedraaid vanille-ijs met versgesneden fruit.
Ik denk dat het na vieren was toen ze naar huis gingen. Maar ik denk dat we er allemaal grondig van genoten hebben.