Deze middag had Merel een sessie bij de psycholoog die in Vinderhoute woont, vlak achter het natuurgebied van de Oude Kale. Ik vroeg hem hoe lang de wandeling die ik in gedachten had, normaal gezien duurt. 35 à 40 minuten, was zijn antwoord, ideaal dus voor de drie kwartier sessie.
Ik trok mijn jas stevig dicht en begon te stappen tot aan de Van Vlaenderensmolen en dan nog ietsjes verder, het bos in, langs de eerste vijver, verder naar de tweede, en dan nog wat verder naar de achterkant en een dijk van die grotere vijver.
Intussen was de zon aan het ondergaan en beklom ik eventjes de dijk voor een extra foto, de foto van de dag van de vorige post. Geef toe, niet slecht voor een iPhone, toch?
Ik moest wel nog even stevig doorstappen – dat heb je met al die foto’s die moeten getrokken en al die pokemon die moeten gevangen worden – maar was heerlijk uitgewaaid netjes op tijd terug bij Merel. Oef!
Eén minpunt: het was er eigenlijk wel behoorlijk druk, in tegenstelling tot vroeger. Blijkbaar heeft dat in verschillende magazines of zo gestaan en komen mensen op verkenning. Dat, en corona natuurlijk.
Maar ik moet eigenlijk niet piepen, ik liep er ook, al was dat niet de eerste keer: kijk hier en hier maar.
