Het waaide zo hard vandaag dat ik niet thuis wilde blijven, en ons ma indachtig ging ik dan ook langs een vaart lopen, meer bepaald de Schipdonk tussen Stoktevijver en Oostwinkel. Daar ligt namelijk een hele reeks caches die ik nog niet had, en in het terugkeren kon ik dan Wolf oppikken in Lovendegem, dat is dan niet zo ver meer.
Ja maat.
Ik ben daar aan de vaart bijna weggewaaid. De wind zelf vond ik zeer amusant, maar geloof me: harde wind in populieren, dat maakt echt lawaai! Ik heb mijn decibelmeter uitgehaald en die haalde vlotjes 85 dB, en dat is veel, heel veel. Na een tijdje begon me dat zelfs te storen en was ik blij dat ik van de vaart weg ging. De tocht leidde me over Oostwinkelbrug, langs een heuse troostplek en bizarre beelden, en zo een natuurgebied in, heuse bossen dus. Het pad was zelfs bijna niet meer te zien, door bos, weiland, stukjes heide, het leek bij momenten wel alsof ik ergens in de Ardennen liep, zo ongelofelijk mooi…
En toen, toen liep ik de bossen uit, de blakke veld in, en doemden er achter mij bijzonder omineuze onweerswolken op. Me reppen had geen zin, want die kwamen veel sneller dichterbij dan ik kon stappen op die boerenslag. En ja hoor, het is beginnen gieten toen ik daar nog steeds blakkeveld liep, dus geen enkele plaats had om te schuilen. Ik was een beetje nat, zou je kunnen zeggen.
Maar ik was wel helemaal uitgewaaid – letterlijk – en helemaal ontspannen en ik had er een pracht van een wandeling op zitten. Mooi mooi mooi.
