Geplaatst op

Ontbijtje

Het was moeilijk dit jaar om met Gwen af te spreken. Normaal gezien gaan we elk jaar tijdens de kerstexamens samen ontbijten of lunchen, maar aangezien ze nu voor de Pedagogische Begeleidingsdienst werkt, heeft ze natuurlijk geen examens meer. We hadden vorige zaterdag afgesproken, maar ik voelde me niet bijzonder lekker. We spraken dan maar af voor de volgende dag, maar dan kreeg zij het niet meer rond met de kinderen. Tsja, dat gebeurt al eens in een gezin. En dus hadden we deze morgen afgesproken voor een ontbijtje. Omstandigheden zorgden ervoor dat het half tien was voor ik in Wald stond, en jammer genoeg moest zij om half elf alweer weg wegens een afspraak in Assenede.

Tot mijn verrassing was Erik er ook bij, en dat maakte het extra gezellig, al ging hij na een half uurtje al weg, want ook hij moest examens verbeteren. En hij wilde ook onze babbel niet verstoren, zei hij.

Babbelen hebben we dan maar gedaan, zij het vrij kort. We hebben dan maar afgesproken in de vakantie om een dagje samen te zitten met alle kinderen erbij. Steevast gezellig, en tijd genoeg om te kletsen. Vriendschappen moet je onderhouden, en sommige daarvan zijn gewoon goud waard.

Geplaatst op

Vrienden.

Na het nieuws van gisteren zat ik er een beetje door, dat geef ik toe. Barts reactie had eigenlijk ook niet veel geholpen: een droog “Dan gaat ge uwe levensstijl moeten aanpassen, he.” was mijn deel. Tsja. Alsof ik dat nog niet wist.

Maar gelukkig had ik vandaag afgesproken met Lorre, voor een ontbijtje, en dan zingen. Ha ja, dit weekend is het Omen, en we willen muzikaal vermaak brengen op het huwelijksfeest. Om half tien zaten we samen croissants en fruit te verorberen, en leende hij me een gewillig luisterend oor. En daarna werd er gezongen, en hoe. We kozen vijf liederen uit, pasten de teksten aan, en genoten van het harmoniezingen. Een fijne vriend in de buurt, blijkbaar moet ik niet meer hebben om mijn humeur op te krikken.

We kookten samen, lieten het kindergeweld over ons heen gaan, aten een groentenquiche, dronken koffie, en zongen nog wat meer. En om half vier schopte ik hem buiten, want toen moest ik Kobe naar de muziekles brengen.

Tussendoor kwam ook Vallery nog even binnenwaaien om wat schoenen te passen, en stond ook Véro even aan de deur.

Ik heb het al eerder gezegd: ik denk dat ik er echt wel een vriend bij heb. En op een dag als deze was net dat wat ik nodig had. Ik heb er zelfs niet aan gedacht om foto’s te trekken.

Geplaatst op

Laatste lesmaandag

Mijn laatste maandag om les te geven, was meteen ook een vrije dag voor de kinderen. Een en ander resulteerde in een Bart die al vroeg weg was, en een ontbijt buiten op het terras, in pyjama. Zalig gewoon!

En omdat maandag taartdag is, en ik beloofd had om de laatste dag taart te bakken, stond ik dus nog deze voormiddag appelcake te maken. Ik had de kinderen gevraagd het eigenlijk te doen, maar ik denk dat het sneller was geweest als ik het zelf had gedaan :-p Maar hij was wel lekker, dat wel.

Alleen was die afspraak precies niet helemaal duidelijk geweest: ook een paar van de jongens hadden taart mee, omdat ze dat in de loop van het schooljaar nooit hadden gedaan. Sebastian had iets rolachtigs met een notenvulling mee, ik vermoed Duits: vrij droog, maar zeer lekker! En Tibo had appelcake gekocht, maar die heb ik in de ijskast gezet tegen morgen.

We aten buiten, en Pieter van de overburen kwam al vrolijk meespelen in het kleine zwembadje. Ik had ons pa gevraagd om te komen babysitten, maar die was vergeten dat hij eigenlijk vanmiddag al ging eten met Jeroen en diens gezin, want die hadden ook een lesvrije dag. Enfin, de kinderen konden nu echt wel even alleen zijn, Pieter en Wolf zijn geen kleintjes meer. De tubes zonnecrème werden gretig gebruikt, en ik ging lesgeven.

Toen ik terugkwam, zat er hier een opa te genieten van zijn kleinkinderen, en waren er opnieuw epische waterballongevechten losgebroken.

En Merel, die had nog een ander gebruik voor die ballonnen gevonden.

IMG_4246

Ons pa bleef nog eten ’s avonds, en genoot duidelijk intens van de familiesfeer en de vele drukte. Heerlijk, gewoon.

 

Geplaatst op

Vriendschap

Niet alleen werd er gerugbyd vandaag, de dag stond eigenlijk vooral in het teken van vriendschap en verbroedering.

Kobe werd om acht uur (enfin, uiteindelijk, wegens slechte organisatie, om kwart voor negen) meegegeven naar Bosvoorde om daar match te spelen, en ik bleef met Wolf ter plekke in ons eigen superdeluxe clubhuis om te ontbijten en mee te helpen. Onze team manager had het namelijk in haar kop gestoken om, bij onze thuiswedstrijd, er meteen een ontbijt aan te koppelen voor de spelers en familie. Jawadde. Ze heeft met haar aanstekelijke enthousiasme een pak mensen gemobiliseerd, en het was dus een ontbijt om u tegen te zeggen, met spek met eieren, muesli, yoghurtjes, verschillende soorten brood, massa’s fruit, koffiekoeken, rozijnenbrood, en ik zal nog wel een paar dingen vergeten zijn. Ik schat dat er een goeie vijftig man was, ook niet weinig.

1422635_601241749949579_714660566_n

Enfin, tegen tien uur startte het toernooitje, en werd er duchtig gespeeld, terwijl ik intussen de barshift deed. Intussen waren ook mijn ouders gearriveerd, en iets later zelfs een van Wolfs vriendjes uit de klas, samen met zijn mama en papa, broertje en zusje. Milan had zowaar zelfs een papieren spandoek gemaakt, en Wolf kon gewoon niet harder blinken dan hij deed. Nee, hij zou nóg harder geblonken hebben, mochten ze gewonnen hebben, maar dat was bijzaak.

1474423_601253143281773_730868799_n

1466173_601253983281689_1030304455_n

We dronken er nog rustig eentje op, gingen elk naar huis om te eten, en tegen kwart na drie ging Wolf de fiets op, om op zijn beurt naar de basketbalmatch van Milan te gaan kijken in de lokale sporthal, ook met zelfgemaakt spandoek. Een gemak dat dat is, zo’n zoon die zelf met de fiets kan gaan, ge kunt het u niet voorstellen!

Maar ik ben vooral blij dat hij zo fijne vrienden heeft, die komen kijken naar zijn hobbies, en naar wie hij dan op zijn beurt kan gaan kijken. Hij doet dat goed, onze Wolf. Gelukkig maar.