Geplaatst op

Ontbijtje en garen, en dat soort dingen

Elke vakantie – allez, de langere dan toch – proberen Merel en ik ergens te gaan ontbijten. We hebben al een paar adresjes geprobeerd, maar eigenlijk is onze favoriet toch echt wel Clouds in my Coffee. We zagen dus niet echt in waarom we nog ergens anders zouden gaan, en iets over tien zaten we dus samen op het terras daar in Sint-Amandsberg, na een fijne fietstocht, en genoten van de heerlijke yoghurt en zo.

Daarna fietsten we de stad in, op zoek naar deftige wol om een topje voor Merel te haken. Ze heeft iets gezien in een Tiktokfilmpje en zou graag hebben dat ik het namaak. Een echte handleiding zit er niet bij, maar ik kan wel min of meer achterhalen hoe het is gemaakt.

Wij dus richting Stoffenidee in de Burgstraat, waar we de wol die we zochten ook effectief vonden, en meteen ook knopen voor mijn afgewerkte vest. Daarna reden we naar de Veritas omdat we ook nog rekkerdraad nodig hadden om de frons van een oud topje van mij te repareren, en dan nog te voet richting de Lovisa voor een set fijne oorringen voor haar: ze heeft die beginnersknopjes nu lang genoeg in gehad, me dunkt.

Enfin, tegen half een waren we terug thuis, met een hoop fijn materiaal om mee te werken. Lang leve de vakantie.

Geplaatst op

Verjaardagsontbijtje

Traditioneel doen Gwen en ik iets rond onze verjaardag. Ik was gisterenavond niet thuis, maar vrijdag of maandagavond kon wel, had ze gezegd. Maar waarom geen ontbijt op haar verjaardag zelf? Ze moest even denken, maar de kinderen zaten toch allemaal in de examens en gingen niks speciaals doen, en dus was het de ideale gelegenheid om af te spreken.

We gingen naar de Et Alors in de Jan Breydelstraat, waar vroeger Naturel zat. Dat is nu helemaal de sfeer geworden van een Frans café, compleet met de kleine tafeltjes en alles.

Een echte ontbijtzaak is het niet, want je kan de brunch maar krijgen vanaf 10.30 uur, maar dat bleek eigenlijk geen probleem te zijn. We zaten heerlijk te kletsen bij een goeie kop koffie, Gwen kreeg een verjaardagsmutsje, het traditionele boeket van 53 rozen intussen, en nog een assortiment zeep en dergelijke van Wondr.

En ja, het werd alweer een fijne voormiddag, maar ik had niks anders verwacht. Ik heb haar nog naar huis gebracht want zij was door de gietende regen met het openbaar vervoer gekomen, en ook daar deden we nog een kletske.

Zo van die vrienden voor het leven, dat is wijs, ja.

Geplaatst op

Ontbijtje met mijn bestie

Het hoeft niet altijd een etentje ’s avonds te zijn, vonden Gwen en ik, en dus gingen we nog eens ontbijten. Ze stelde Take Five voor, beneden aan de Grote Huidevettershoek, met zicht op de Krook. Altijd fijn, natuurlijk.

Het aanbod is niet immens, de bediening spreekt enkel Engels, maar het was wel oké. Allez, Gwen was niet echt enthousiast over haar koude ontbijtbrij – ze had verwacht dat het warm ging zijn – maar ik vond het mijne echt wel lekker, ook al was het fruit niet bijzonder rijp.

Aangezien we allebei met de fiets waren, reden we op mijn vraag nog even naar de Kluyskensstraat, in de lente de mooiste straat van Gent door de bloeiende kerselaars. Jammer genoeg waren we blijkbaar toch een week te laat, want ze waren misschien nog niet helemaal uitgebloeid, maar de groene blaadjes piepten er al overal door en het algemene effect is daardoor jammer genoeg weg.

Ter vergelijking: een foto van op exact dezelfde dag vorig jaar:

Een typisch vakantiedagje

Helemaal uitgewaaid en vrolijk fietste ik weer naar huis: stralend weer, lekker eten en vooral fijn gezelschap: wat wil ne mens meer?

Geplaatst op

Ontbijt – of noem het gerust brunch – in Cocotine

Merel en ik hebben afgesproken dat we elke vakantie gaan ontbijten. Ze vindt dat zalig om te doen, en het is ook wel een fijn momentje voor ons twee.

Ik vroeg even rond op Facebook voor fijne adresjes, kreeg tal van suggesties, en ging voor iets dat hier in de buurt lag – een vreemde locatie, maar bon – en dat er bijzonder rozig uitzag. Rozig uit te spreken op zijn Frans, welteverstaan.

En jawel, Cocotine stelde niet teleur: een heel licht en gezellig interieur, met veel blank hout – Ikea was duidelijk aanwezig – en oudroze, muntgroen en pastelblauw. Waar ik me wel blauw – en niet de pastelvorm – aan ergerde, was dat de menu enkel online te vinden was (wat me op zich niet zo erg stoorde) maar uitsluitend in het Engels. Merel kan nu wel goed Engels, maar wat moet een mens zich in hemelsnaam voorstellen bij een “beauty bowl”? Een schoonheidskommetje? Alsof overigens de meeste mensen het verschil kennen in het Engels tussen een strawberry, een raspberry, een blueberry of een elderberry. Ik hoorde dan ook een tante tegen haar nichtje vertalen en zeggen dat ze het ook niet wist. En dit voor een fijn plekje in de Gentse Meulestee, waar het uiteraard stikt van de Engelstalige mensen en de toeristen…

Maar bon, de ergernis was snel vergeten toen het ontbijt ook effectief op tafel verscheen. Ik was gegaan voor een ‘beauty bowl’, ’t is te zeggen een grote kom met yoghurt, granola en stapels vers fruit van alle mogelijke soorten. Bijzonder lekker, bijzonder instagramwaardig en daarom ook voorzien van een kartonnen kaartje voor ’the gram’. Merel had datzelfde genomen, maar ook nog pancakes besteld. Ik had daar toen al mijn twijfels bij, maar bon.

Oh, en de koffie? Voorzien van goudfoliesnippers op het melkschuim, en een bloemetje: zowaar de mooiste koffie die ik al ooit gehad heb.

En toen hadden we eigenlijk feitelijk allebei al meer dan genoeg, en kwamen de sojapancakes – een gewone versie is er blijkbaar niet – nog op tafel: twee grote exemplaren die we met moeite opkregen en die op zich al voldoende zijn als ontbijt.

Niet meteen de Amerikaanse fluffy pancakes maar iets brodiger en ook echt wel lekker. En eigenlijk dus ook veel te veel.

Ik heb ’s middags niet meer gegeten, Merel heeft de overschot van haar beauty bowl meegekregen in een potje en heeft dat opgegeten als middagmaal. Dat zegt genoeg over de porties.

Voor de goedkoop moet ge het niet doen, maar als ge er een middagmaal mee uitspaart, is het zeker zijn prijs waard. En ja, het is superverzorgd, in een heel mooi kader, met aandacht voor het visuele.

Nu nog een deftige Nederlandse vertaling van hun menu, en ik ben helemaal tevreden. En ja, we komen nog wel terug.

 

Geplaatst op

Een heerlijke moederdag

Echt lang sliep ik niet: om half tien werd ik beneden verwacht – ik was toch al aan het lezen – waar ik onthaald werd door mijn liefhebbend kroost met een uitgebreid ontbijt: versgebakken koffiekoeken, een zachtgekookt eitje, pancakes van Kobe, verse mango, een Danio en twee cadeautjes: een heel mooi design juwelendoosje van Bart en een bon van 30 euro voor de Avalon, van de kinderen. Kobe was daar speciaal om geweest ^^

Er werd uitgebreid gesmikkeld, en daarna mocht ik gewoon wat, zoals altijd, rondhangen in de zetel, want Kobe ging twee quiches maken, met behulp van zijn broer en zus. Die oudste broer was speciaal ’s morgens vroeg naar huis gekomen van Arwen om bij mij te zijn en dat werd bijzonder geapprecieerd.

Ik ging ons pa halen – met enige moeite en het bezichtigen van het halve Lievegem en omstreken wegens een koers – en kwam thuis bij twee prachtige quiches: een gewone en eentje met brie, appeltjes, prei en honing. Allez ja, die laatste was hij vergeten maar konden we er wel nog zelf op doen. Lekker!

En toen was het geocachetijd, uiteraard een vervolgje in Lochristi (deel 10). Zalig weertje, zalige omgeving, zalige caches. Er zaten zowaar ook hengelcaches tussen, tot groot jolijt van ons pa. Zelf ging hij dat niet doen, zot, maar toen ik hem vroeg om even te poseren met de hengel voor de foto, hing hij toch zelf fluks een cache terug aan een tak. Parkinson, zegt u? Niet voor zoiets, blijkbaar.

We hebben lang staan zoeken aan een prachtig overgroeide kar, waar we de cache pas vonden na een tip. Die hadden we nooit zelf gevonden, serieus!

Tegen vijf uur was het welletjes en reden we terug voor een stukje taart, en dan bracht ik hem weer naar huis.

En in de avond was er De Mol met de kinderen, en ik genoot.

Zo’n moederdag, daar zeg ik geen nee tegen.

Geplaatst op

Ontbijtje

Nu Wolf op zijn kot zit en Kobe op monitorcursus is, is Merel kindje alleen. Met Lieze kan ze niet afspreken want die zit een weekje in Spanje. Op zich vindt ze dat niet zo erg: ze houdt zich bezig met tv kijken, knutselen, lezen, Sims spelen…

Ik had haar gevraagd of ze samen iets wilde doen: gaan shoppen – wat we eigenlijk allebei niet graag doen – of naar een museum gaan, of naar de film… Daar had ze allemaal geen goesting in, maar toen ik het woord ‘ontbijt’ uitsprak, begon ze te blinken.

Maar alleen als het opnieuw in Clouds in my Coffee was, want daar waren we al geweest en daar vond ze het zalig, zowel van inrichting als van eten. Goh, ik had daar geen problemen mee, om eerlijk te zijn.

Tegen half tien waren we ter plaatse, en eigenlijk hadden we beter gereserveerd, want we hadden nog nipt een plekje, het meeste was ook gereserveerd. We bestelden elk een drankje, een croissant, een zachtgekookt eitje met soldaatjes en vooral ook de heerlijke granola met yoghurt en vers fruit. Man, dat was eigenlijk een beetje te veel…

Vorige keer waren we namelijk niet voor de granola gegaan, maar voor de yoghurt met fruit en dat scheelt toch nog. Maar Merel kreeg haar overschot – ze kreeg het echt niet op – netjes mee in een afgesloten soepbekertje en genoot er nog extra hard van in de namiddag.

Bij deze hebben we dan ook afgesproken: elke vakantie gaan we met zijn tweetjes ontbijten. Gewoon, omdat het kan.