Geplaatst op

Kerstdag 2016

De dag begon zoals elke goeie kerstdag: met lang uitslapen en versgebakken koffiekoeken. Enfin, voor mij toch: Bart werd uit zijn bed gezet door Kobe, die dolgraag met zijn experimenteerdoos wou spelen, maar na een akkefietje gisterenavond dat niet meer mocht zonder toezicht.

Kobe was door het dolle heen:

Er werden kleuren gemengd, ballonnen opgeblazen door chemische reacties, dat soort dingen.

En ’s middags werd er uiteraard gegeten bij Omaly in Ronse. Er was een poging tot de jaarlijkse familiefoto, maar mijn volk is moeilijk in toom te houden, vrees ik.

Omaly begint eindelijk in te zien dat die diners niet zo uitgebreid hoeven te zijn, en dus waren er hapjes, was er heerlijke pompoensoep, een hoofdgerecht met kalkoen, warm fruit en kroketjes, en taart als dessert.

Eigenlijk waren we vrij vroeg weer thuis, ideaal om allemaal lekker samen nog naar een film te kijken. En een aflevering van QI ^^

 

Geplaatst op

Een gewone zondag

Eigenlijk een doodgewone zondag, waarbij de kinderen naar de scouts gingen en Bart een tukje in de zetel deed. Niks speciaals dus, ware het niet dat niet enkel mijn vader kwam eten, maar ook Barts moeder. Die twee zijn aan elkaar gewaagd en kunnen het precies nog goed met elkaar vinden, ideaal dus.

Bart kookte weer succulent, met een voorgerechtje van kabeljauwtartaar en een crème van erwtjes, een fantastisch varkenshaasje, en een citroendessert dat blijkbaar wel nog wat accuratesse nodig heeft in de afwerking: schitterend van smaak, maar bijna drinkbaar.

En toen gingen we gewoon buiten zitten. Begin oktober, zonder vestje, op het terras. Ik hing de was op, en de oudjes lazen de krant en bespraken koetjes en kalfjes. En dat laatste mag u letterlijk nemen, jawel.

Nog wat later kwamen de kinderen terug van de scouts, en werd de cake van Omaly meer dan oké bevonden.

img_6711

Geplaatst op

Volle dag

Wolf was gisterenavond al vertrokken op scoutskamp, Bart heb ik deze morgen om kwart voor zeven afgezet aan het station, hij verdwijnt voor een weekje richting Shangai en Singapore. Poeh. Maar op zich was het helemaal niet erg dat ik zo vroeg op was, want om kwart over acht vertrokken we richting Doornik, voor een rugbytoernooi voor Kobe.

Merel vindt er niks aan om naar rugby te staan kijken, ze snapt dan ook de regels nog aan geen kanten. Het was ook aan het miezeren, en dus besloot ik om met haar naar Doornik centrum te rijden, en daar wat rond te lopen. Doornik heeft een gigantisch marktplein, en daar stond dan ook nog eens een gigantische markt op. Merel en ik liepen gezellig rond onder een paraplu, kochten een uurwerk voor mij van tien euro, een GMShoesje voor mijn directeur – lang verhaal – een allerschattigst Frozenkopje voor haar, en nota bene een leuke, felrode winterjas mét kap voor haar voor amper tien euro. Ik kon het zelf niet geloven, maar toch. En is het ding snel versleten, dan is dat maar zo, zeker?

We wandelden verder rond, bekeken even de kathedraal van binnen, en keerden anderhalf uur later terug richting rugby. Kobe was net klaar met spelen, en dus kropen we allemaal terug in de auto, en reden naar Ronse, voor een bijzonder fijn middagmaal bij Omaly. Ze had haar fameuze pompoensoep gemaakt, een rosbiefje met erwtjes en worteltjes en kroketjes, en nog de overschot van handgemaakt ijs in een hoorntje als dessert. Poeh!

In het terugrijden naar Gent stopten we nog heel even bij de JBC, op jacht naar een specifiek jurkje voor Merel – dat ze dan zou krijgen voor haar verjaardag – maar helaas: op zich heel mooi en meteen goedgekeurd, maar niet meer in haar maat.

Enfin, tegen vieren waren we terug in Wondelgem, deden we nog inkopen, ruimden we het huis een beetje op, deden beide kleintjes hun slaapkleren aan, en keken we samen onder een dekentje naar Frozen. Héérlijk.

Maar het doet toch maar raar, zo zonder mijn mannen in huis. Gelukkig komt er morgen al eentje terug. Voor de ander is het een weekje wachten.

Geplaatst op

Hippe oma

Deze middag kwam Nelly – mijn schoonmoeder – eten bij ons. Bart had een zalige rosbief gemaakt, er werd over erfeniskwesties gepraat en dingen geregeld, en er werd buiten op het terras koffie gedronken en taart verorberd. (Toch een zalig woord, nee, verorberen? Dat geeft mij zo’n meticuleus gevoel, alsof je dan met je vingertopje het laatste kruimeltje van je bord plukt. Maar dit terzijde.) Ze kreeg meteen ook een crash course iPadgebruik. Tot hiertoe was het altijd Jeroom geweest die ons gevolgd had op twitter, en die haar mijn blog toonde en de foto’s bekeek op Dropbox. Nu moest ze het echter zelf leren, en dit was een ideaal moment: uitleg van ons, en dan de twee jongens voor twee daagjes met haar mee, die het haar ook kunnen uitleggen.

Ik ben vooral blij dat ze het wíl leren, want mijn schoonma en elektronica, dat is niet altijd de ideale combinatie. Maar goed, ze heeft vandaag al getwitterd, ze heeft haar kersverse Gmail al bekeken, en nu moet ze maar eens bewijzen dat ze ook deze blog kan lezen en er commentaar op geven.

*zwaaizwaai, Nelly*