Geen school

Alleen gold dat niet voor mezelf, wel voor de kinderen. Ik snap dat dus niet goed, die facultatieve verlofdagen van de lagere school. Ze hebben een aantal dergelijke dagen per schooljaar, en dan moeten ze zelfs geen opvang voorzien. Allemaal goed en wel, maar wat doe je dan met je kinderen? Aan een haakje hangen?

Ik weet een aantal ouders die zo elk één keer per jaar een dagje verlof nemen, en hun kinderen bij elkaar laten spelen. Helaas, ik heb misschien wel veel vakantie, maar ik kan die niet zelf kiezen. Ik moest wel degelijk gaan lesgeven. Gelukkig wilde mijn ma voor haakje en reddende engel spelen, en mochten de jongens naar ginder. Zij vinden dat altijd mega wijs, zeker als oma viskroketten maakt.

Ik ben ze rustig (over de stress ’s morgens spreken we niet, nadat we een kwartier achter Kobes linkerschoen hebben gezocht, zonder die te vinden) gaan ophalen rond drie uur, heb nog gezellig zitten kletsen met mijn ma, en ben toen nog even naar mijn grootmoeder in Ursel gereden. Ze mag dan misschien wel eenennegentig zijn, ze is nog steeds verdomd bij de pinken!

oma

Honderd

omavanzomergem

Mijn grootmoeder is honderd. Jawel.

Een eeuw. Geboren in 1911. Getrouwd in 1936, nog voor de tweede wereldoorlog, stel je voor.

Tien kinderen op de wereld gezet, waarvan er zes zijn blijven leven tot ze volwassen waren. Vijf leven er nog steeds, twee zijn gescheiden en (de ene al jaren) samen met een andere partner, de rest is nog steeds bij hun eerste.

Dertien kleinkinderen, waarvan de meesten intussen ook al getrouwd en/of samenwonend zijn. Eentje is intussen ook alweer gescheiden, de rest doet het blijkbaar nog prima.

Twaalf achterkleinkinderen en een dertiende voor elk moment, tussen acht jaar en tien maanden.

Vandaag waren we allemaal bij elkaar, om feest te vieren. Er werd gespeecht, er werd gezongen, er werd gegeten en gedronken, en we zagen dat het goed was.

En oma? Ik denk dat die trots was op wat zij allemaal veroorzaakt had. Ze liet het zich in elk geval allemaal welgevallen, at stevig door, liet de wijn smaken, en zat zonder bril de speech na te lezen die een van haar zonen geschreven had.

Mijn oma, da’s een taaie. Echt waar.

(de foto is van in april, want ik had mijn fototoestel niet mee)