Geplaatst op

Olga

Het is vreemd hoe een larp-personage, zelfs een NPC, zo domweg een onderdeel van u kan worden. Neem nu Olga Vedorsdotter, het personage dat ik voor het eerst in 2015 ben beginnen spelen op Omen. Het is een hoge NPC, en nee, ze komt niet op elk weekend voor, dat zou belastend zijn voor het scenario én de spelers die Korda spelen. Onderstaande foto was nota bene op mijn 44ste verjaardag.

Maar ze is zó zalig om spelen en ze is zó hard op mijn lijf geschreven – letterlijk, trouwens – dat sommige mensen me zo zelfs aanspreken.

Ik zag de foto van 7 jaar geleden vandaag nog voorbij komen op Facebook en ik moest eraan denken, vandaar.

En het was me vooral ook opgevallen dat Merel op mijn verjaardagscadeautjes alle mogelijke koosnaampjes en aansprekingen voor mij had gezet, en dat daar ook Olga redelijk prominent tussen stond.

Heerlijk, toch?

Geplaatst op

Omen XI: Witfort

Dat het echt toch mijn favoriete larp blijft, zeker als ik Olga Vedorsdotter mag spelen, burggravin van Korda.

En al zeker sinds er de Korda Boys zijn. De jonker was dan wel niet mee, zijn entourage wel, en vooral ook ridder Olaf. Die voor Olga gewoon een audiëntietent voorzien had, compleet met tafeltje met kandelaars, attributen en een koninklijke stoel. Goed zot, die mannen! Ik was bijna van plan om ook in de tent te slapen, Wim had zelfs mijn bed mee, maar aangezien er geen elektriciteitskabels mochten liggen en mijn elektrisch dekentje dus niet bruikbaar zou zijn, heb ik het maar zo gelaten. Misschien maar best ook, want het was behoorlijk koud.

Maar verder?

Een moeilijk geval, met een koning en een kroning en vuige plannen en twijfels en keiharde gesprekken en nog meer twijfels. Olga, die voelt echt aan als een speler. Met door spelleiding opgelegde doelen, dat wel, maar verder mag ik zo volkomen mijn goesting doen, met het volste vertrouwen van spelleiding.

Zalig, echt zalig. Een beter verjaardagscadeau dan dit soort dingen kan ik me niet wensen.

Geplaatst op

Van Moeders en Burggravinnen

Omen blijft voor mij toch de beste larp van het moment: donker, gritty, en met soms keihard spel.

Mijn rollen lagen ook nogal ver uit elkaar, wat soms voor schizofrene toestanden zorgde. Aan de ene kant was er een non, Moeder Mabelia, een en al zorgzaamheid, gewijd aan Tallathan, en sterk gekant tegen de overheersing. Oh, en een overtuigd flagellante. Ik vraag me soms toch af wat de spelleiding denkt…

Aan de andere kant was er alweer burggravin Olga, keihard, bitch, en duidelijke overheerser, zonder enig mededogen. En ronduit héérlijk om te spelen, echt waar. Eigenlijk was het de bedoeling dat ze pas morgenvroeg ten tonele verscheen, maar blijkbaar was ze al na het avondeten gewenst. Ik denk mijn grijns veelzeggend was, toen spelleiding me opriep om al over te schakelen.

En om een of andere reden wordt ze door de plaatselijke bevolking nog sympathiek bevonden ook. Ik snap het soms niet…