365 – 07 april 2019 – met de Switch als tv…
Dagje Brussel
Doordat ik gisteren tot twaalf uur moest werken, en probeerde om om 13.00 uur in Brussel te zijn, moest ik wel met de auto gaan. Tsja, de file op de kleine ring zorgde er toch nog voor dat ik er maar tegen half twee was, en had ik geweten dat het niet echt met een intro was, maar dat je de hele tijd kon arriveren, dan was ik wellicht met de trein gegaan. Maar bon, ik was in Brussel, het waaide keihard, en ik genoot ervan.
Zoals aangegeven parkeerde ik me op het Poelaertplein, en nam de stadslift naar beneden. Zo’n wijs gegeven dat dat is, ik blijf me erover verwonderen. En druk! Enfin, ik zocht mijn weg door kleine straatjes, en kwam in Les Ateliers des Tanneurs. Zo rond vier uur had ik het daar wel weer gezien, en wandelde op mijn gemak terug. Ik wilde bijzonder graag nog twee caches gaan zoeken die in de buurt lagen – ideaal weer, geen regen meer, maar wel die felle fijne wind – maar toen ik al vrolijk aan het stappen was, en bijna was waar ik wilde zijn, sloeg mijn telefoon uit. Van 13% naar nul, verdomme! En mijn batterij, die had pootjes gekregen richting Wolf. Pletsen, plétsen, zeg ik u!
Enfin, dan maar teruggekeerd naar de parking, mijn ticketje ontwaard (cadeautje van 9 euro van Nintendo), in de file staan aanschuiven naar de ring, en tegen dan was mijn gsm alweer een beetje opgeladen. Ik ben dan nog een cache gaan zoeken aan de basiliek, maar die was daar niet te vinden, helaas. Een beetje verderop, een zijstraat van de Keizer Karelstraat in Ganshoren, lag er wel een mooitje te pronken. Ik heb die dan maar opgezocht, en hier thuis nog vertaald van het Frans naar het Nederlands, want hij was eentalig Frans. Leuk, want de cachelegger heeft dezelfde dag nog de Nederlandse vertaling erop gezet.
Enfin, nog wat file later was ik tegen half zeven thuis. Oef. Net op tijd om te eten, nog wat schoolwerk te doen, en te gaan zingen.
Maar ik vond wel dat ik een fijne dag had gehad. Eigenlijk moet ik dat vaker doen, zo op mijn eentje een stad intrekken. Ik geniet daar duidelijk van.
Luigi’s Mansion 2
Een paar weken geleden zat er een mailtje in mijn box: of ik soms zin had om met de kinderen naar Antwerpen te komen, om kennis te maken met het nieuwe spel Luigi’s Mansion 2 op de Nintendo 3DS XL? Meer bepaald, om eerst een spokenwandeling te maken, en dan in een ‘spookhuis’ het spelletje zelf uit te testen?
Hmm.
Ik stelde de vraag aan mijn jongens, en die stonden onmiddellijk met blinkende ogen op en neer te springen, letterlijk. Ja dus. Ze hebben een gewone DS, maar nieuw speelgoed dat wat meer kan, is altijd leuker natuurlijk. Zeker als je er dan achteraf mee kan uitpakken bij de vriendjes.
En dus reden wij deze avond rond een uur of zes naar Antwerpen. Alwaar we prompt in een file op de E34 verzeilden, en daarna de Nationalestraat afgesloten zagen. Met een bord: “Volg Kronenburgstraat”. Alleen was die ook afgesloten, en was dat ook het enige bord dat we vonden. Ik vermoed dat we nog tien minuten zijn kwijtgespeeld met rondjes rijden tot we toch nog Parking Meir vonden. Daar stond iemand ons op te wachten om ons bij de rest van de groep te brengen, want de spokenwandeling was al begonnen natuurlijk. Ze waren al van ver te herkennen, overigens: twee knalgroene Luigi’s, waaronder een met de kenmerkende snor, gingen voorop.
Of dat was althans het plan, want zo dapper waren die Luigi’s nu niet bepaald. Het zwartgeklede heerschap dat ons rondleidde, deed dat met zóveel genoegen en vertelde zijn verhalen over Lange Wapper en c° met zoveel verve, dat hen de schrik nu al om het hart sloeg. En dan moesten ze nog dat spookhuis in!
Enfin, tegen acht uur stapten we op een huis af, waarin volop spinnenwebben en groen licht voorradig waren, en waar vooral een bijzonder fijn achterhuis was, achter in de tuin, met massa’s zeteltjes, zitkubussen, en vooral massa’s 3DSsen. Veel uitleg had de jongere generatie duidelijk niet nodig: met ware doodsverachting stortten ze zich op de spelcomputertjes en sloegen spontaan aan het spelen. Het enige geluid dat nog te horen viel, was het gebabbel van de volwassenen, het gekraak van spokenchips en de occasionele vraag: “Zeg, hoe vangt gij die muis die de sleutel heeft?” “Weet gij waar die stofzuiger verstopt zit?” of de uitroep: “Moh, ge moet ne keer dat gordijn opstofzuigen, daar zit wat mega gerief achter zeg!”
Het doel van het spel is dus met Luigi en zijn super Spokenzuiger 500 alle kamers spokenvrij te maken. Alleen is dat niet zo evident als het klinkt, en stribbelen sommige spoken nogal hardnekkig tegen. Maar de jongens vonden het fantastisch, en toen ze te horen kregen dat ze een 3DS met het spelletje erbij mochten lenen voor een tijd, vonden ze het al helemaal de max. En met de stressbalspookjes lopen ze al de hele tijd rond.
Enfin, een zeer geslaagde avond dus
(Althans tot dan, want daarna zijn we – hoe stom kunt ge zijn? – nog zonder diesel gevallen op de E34, hebben we meer dan een uur gewacht op de VAB die ons naar een tankstation heeft gesleept, en was het tien voor één voor we thuis waren. Maar dat lag gelukkig niet aan het spelletje.)