Een neusdouche. Als u er al ooit van gehoord hebt, is het omdat u lastige sinussen hebt, zoals ik. Of een mega verkoudheid. Ik heb het sinds vandaag, en ik ben intussen fan.
Intussen, want aanvankelijk koesterde ik behoorlijk andere ideeën over het ding. Waterboarding, zeg ik u! Vrijwillig, en bij uzelf. Ik verzoop bijna, bij het eerste gebruik.
Wat is het? Wel, het is een werktuig om zout water via uw ene neusgat, doorheen uw sinussen, langs het andere neusgat te laten lopen. Onderweg ontzwelt het zoute water uw gepijnigde slijmvliezen, en neemt het alle slijm netjes mee naar buiten. Klinkt mooi, nee?
Wel, ik verzeker het u: bij een eerste, onoordeelkundig gebruik, komt het zoute water langs alle mogelijke openingen terug naar buiten, behalve het gewenste neusgat. Ik verslikte me, proestte het uit, snotterde en snoof zo mogelijk nog meer, en noemde het ding ‘des duivels’.
Maar even later dacht ik: ik ga me nu toch niet laten doen door zo’n stom stuk plastiek zeker? Ik vulde het duivelswerktuig opnieuw met het zilte sop, las deze keer de handleiding, en waagde het er opnieuw op. En lo and behold, ik voelde de warmte zich verspreiden in mijn voorhoofd, en een parmantig straaltje liep de wasbak in, langs het veronderstelde neusgat.
Helpt het? Geen idee. Het zal wel, zeker? Mijn moeder zwoer er vroeger al bij, toen ze nog klant aan huis was bij de reform winkel, en spoelde regelmatig haar neus met behulp van een keramieken neti kan, iets wat wij kinderen ronduit hilarisch vonden.
Het geeft in elk geval wel voldoening, dat ding: de warmte is weldadig, en gewoon het feit dat ge water kunt laten lopen doorheen uw kop, van uw ene neusgat naar uw andere, tovert bij mij een grijns op mijn gezicht.
Da’s ook al iets.