Geplaatst op

Moestuinvijvertjes

Bart heeft de hele zomer lang ongelofelijk veel deugd gehad van zijn twee moestuinbakken: vooral de sla deed het zeer uitbundig. Hij gaf ze dan ook consciëntieus water.

Alleen…

De laatste tijd heeft nu niet bepaald de zon veel geschenen, integendeel. Bart heeft nu geen moestuinbakken, maar moestuinvijvertjes, want die zijn heel netjes, heel mooi waterdicht gemaakt met van dat vijverzeil.

Bart heeft nog geprobeerd om te hozen, maar dat hielp weinig tot niks. Uiteindelijk heeft hij een mes gepakt en opzij onderaan een gat gestekt. Misschien gaan we dat nog betreuren in de zomer, maar nu heeft vooral de ene bak toch wel een halve dag staan “piesen”.

Hoe zou het intussen nog zijn met het grondwaterpeil?

Geplaatst op

Beetje nat

Things I leared today:
– bij dubieus weer toch maar niet de fiets nemen naar school
– mijn mutske is goed waterdicht
– mijn schoenen niet
– striemende hagel in uw gezicht als ge aan het fietsen zijt, doet serieus pijn
Meh.

Geplaatst op

365 – 01 juni 2018 – nat

*trekt sandalen en regenjas uit, droogt handen en voeten af, trekt sokken, schoenen en een droge jeans aan* Bon, bij deze is dus empirisch bevestigd dat mijn regenjas een goeie is voor op de fiets. Hmpf.

Geplaatst op

Nat, maar da’s helemaal niet erg

Sinds begin dit jaar komen de kinderen vrijwel elke dag te voet naar huis. Dat is nu eenmaal makkelijker, en voor mij een pak minder stressvol. Ze doen dat netjes met de schoolrij: die brengt hen tot het einde van de straat, en daar steken ze onder begeleiding over. Voor de rest moeten ze door de woonwijk, en steken ze enkel nog twee keer over via het zebrapad. Oh, en nog een keertje hier aan de deur.

Enkel op maandag blijven Merel en Kobe in de opvang: ik heb les tot kwart over vier, en daarna pik ik hen op. Wolf mag sinds dit schooljaar op maandag zelf naar huis komen, hij heeft een sleutel. Hij zegt dat hij er van geniet, van dat uurtje alleen thuis in alle stilte, en ik begrijp hem volledig.

Op woensdag scheelt het vooral een pak: ik geef zelf les tot vijf over twaalf, en dan komen we ongeveer gelijktijdig thuis. Dat betekent dat ik snel kan beginnen koken, en dat we nog rustig kunnen eten voor de jongens naar de muziekles moeten om half twee.

Eigenlijk was de afspraak dat ze alleen naar huis zouden komen als het weer het toeliet, en dat ik hen wel ging ophalen als het regende. Maar toen bleek dat onze definities van regenen niet altijd gelijk lopen, en dat ik daar dus al eens op school stond terwijl zij intussen al thuis waren. Intussen komen ze zonder meer naar huis, regen of niet. Tenzij het stortregent natuurlijk, maar bon.

Dat geeft dus het volgende beeld, en daaraan merk je duidelijk dat ze het niet erg vinden:

IMG_2569

IMG_2570

Geplaatst op

Spring-loop-vlieg

En nee, ik heb het niet over een nieuw soort insect, het was gewoon weer dat soort dagje vandaag.

Om acht uur te voet de kinderen naar school gebracht, en me een beetje misrekend in de hoeveelheid hemelwater die er aanwezig was. Ik had gerekend op wat gemiezer, ik kwam kletsnat weer thuis. Hmrbl.

Onmiddellijk werd ik getackled door de schrijnwerker/schilder en de planner, nog voor ik een warme kop koffie kon nemen. Ik heb over een aantal punten mijn grieven gespuid, en ik denk dat de boodschap wel overkwam, ja. Koud, nat en zonder koffie = mij aanspreken op eigen risico.

Tegen kwart voor tien begaf ik me richting Kouter, om daar in het Paard van Troje een ontbijt te nuttigen, en vooral met een hoop Gentenaars van gedachten te wisselen over wat nu de vijf beste Aziatische restaurants zijn, waar je de beste frieten kan krijgen, en of sommige eigenaars niet een eigen lijst verdienen van ‘kwaaiste eigenaars van Gent’. Fijn gezelschap, goeie croissants, en heerlijke peterseliewortelsoep.

Ginder helaas moeten weglopen omdat ik eerst toezicht en daarna les had, maar bon, ik was al blij dat het bovenstaande gesprek op mijn vrije voormiddag viel.

Na school de kinderen gaan ophalen, een vieruurtje gegeven, en opnieuw in de auto geladen: Wolfs knie was opnieuw beginnen pijn doen zodra hij weer iets of wat begon te sporten, en dus lieten we een RX en een echo maken, op aanraden van de huisarts. We kwamen onmiddellijk aan de beurt, maar klantvriendelijk zou ik het niet noemen, nee. We werden er nog net niet letterlijk buitengegooid. Tsja, we hebben de foto’s, volgende week dinsdag gaan we naar de orthopedist ermee. Uiteraard kreeg ik als absolute leek en daarom ook meteen complete idioot, nitwit en incompetente huisvrouw niet te horen wat er te zien was geweest, en dus opende ik maar de brief gericht aan de huisarts. Conclusie: niks mis met het bot, maar blijkbaar ook totaal geen spoor van ontsteking of zwelling. Bizar.

Nu even het verdict van de orthopedist afwachten.

Thuisgekomen heb ik de kinderen weer aan tafel gezet, kwam Bart gelukkig ook thuis, en kon ik vertrekken naar het UZ, waar een van mijn beste en langste (ik spreek over dertig jaar, jawel) vriendinnen op revalidatie ligt na een hersenbloeding, en die ik samen met een andere vriendin van toen ging bezoeken.

Toen ik om half tien thuis kwam, was ik te lam om nog veel anders te doen dan in mijn zetel te ploffen. Ik vermoed dat dat niemand zal verbazen. Poeh.