Man man man, ik heb mezelf weer wat aangedaan… Montréal is gebouwd rond de Mont Royal, een toch wel enthousiaste “berg” in het midden van de stad, volledig bebost maar met wandelpaden en een prachtig uitkijkpunt over de stad. Er was me langs verschillende kanten aangeraden om die te beklimmen, en ik weet dat ik totaal geen conditie heb, maar ik ben wel van de koppige soort. In Sorrento heb ik me moeten laten kennen omdat ik misselijk werd, hier wilde ik doorbijten. Na het ontbijt zijn we dus vertrokken naar die Mont Royal.
We zaten sowieso vlakbij: ons hotel ligt in de straat die perfect naar het begin van de wandelpaden leidt, en die dus al vrij steil omhoog gaat. Ik moest al een keer of vier stoppen om naar adem te happen. En dan begint het: trappen. En trappen. En nog meer trappen, blijkbaar 339 stuks. De kinderen gingen al voorop want die hebben wel conditie en deden zowaar de labcache voor me die daar boven op het uitkijkplateau ligt. Bart bleef zeer geduldig bij mij, want ik heb minstens een keer of tien moeten stoppen om mijn hartslag te laten zakken en uit te hijgen. Die 35 kilo te veel en die kapotte rug doen wat met een mens… Maar bon, ik ben er geraakt, tot mijn grote vreugde, en ik genoot intens van het uitzicht.
En ja, we komen van daar beneden tussen de gebouwen, we konden ons hotel zien.
We deden nog een toertje op de top naar een groot kruis dat daar staat, en gingen toen langs de “chemin de l’escarpement” terug naar de trappen. De kinderen pikten intussen nog een pracht van een cache op, een beetje van de paden af, op een rots met een prachtig uitzicht. Ik had voor mezelf al besloten dat die wat te avontuurlijk voor me was, maar de kinderen zagen dat uiteraard wel perfect zitten, met knappe foto’s tot gevolg.
Bon, opnieuw de trappen af – ik ga mijn kuiten nogal voelen morgen! – en richting hotel, want het was intussen behoorlijk warm, het zweet liep in straaltjes van me af en mijn T-shirt was kletsnat. En blijkbaar bij de rest van het gezin ook.
Een korte rustpauze en een douche later gingen we hier vlakbij eten in een Grieks restaurant dat zeer behoorlijk was. Eten is wel duur hier in Montréal: voor vijf hoofdschotels en een fles water betaalden we maar liefst 180 euro, dat is niet weinig, maar het was gelukkig wél lekker!
Iedereen was moe dus gingen we voor een middagdutje, en Wolfs voet was ook wel aan wat rust toe, ja. Die verstuiking speelt hem nog steeds parten.
Toen we tegen drie uur aankondigden dat we richting het Museum voor Schone Kunsten hier wat verderop wilden, gaven de kinderen dan ook alledrie verstek – wat we wel verwacht hadden. Intussen was het overigens zachtjes beginnen regenen maar wel nog steeds warm.
Dat museum, dat is trouwens een van de raarste dat ik al gezien heb: het lijkt meer een allegaartje met zowat alles door elkaar, bijzonder vreemd gecureerd: Canadese kunst naast mummies naast mayavoorwerpen en ga zo maar door. Veel Japanse voorwerpen ook, naast zelfs wat Etruskische. Het bevat overigens een nieuw, strak wit gebouw dat met een ondergrondse verdieping onder de straat verbonden is met twee oudere gebouwen aan de overkant. Grappig was wel dat er nu net een expositie van Vlaamse meesters liep, met een complete uitleg over het Vlaanderen van vandaag.
Tegen dan was mijn rug stikkapot, musea zijn echt de hel, en dus keerden we richting hotel terug doorheen de regen en de warmte – rare combinatie – en ging Bart zonder mij boodschappen doen met de auto. Merel en Wolf gingen fluks mee, en samen brachten ze brood en beleg – waaronder kaas in een pot – mee om gewoon op de kamer een boterhammetje met melk te eten, en ja, dat deed deugd.
Bart was al om half tien onder zeil, ikzelf kon het nog rekken tot half elf, en toen was het ook voor mij weer welletjes.
