Ook vandaag wilden de kinderen liefst thuisblijven, ook al hadden ze eerst nog gezegd dat ze iets wilden doen.
Maar Merel begon plots te spelen dat zij een dokter was, en de jongens haar patiënten, en ze begon hen te verbinden met zakdoekjes en de riem van een kamerjas. Met een grote grijns haalde ik twee brede verbanden uit de verbanddoos, en dat gaf een paar wijze effecten, en vooral meer dan een uur mooi spelplezier.
Plots hoorde ik vanuit mijn bureau – ik zat te verbeteren – een omineus geklop: jawel, er waren twee mannen van de tuinaannemer opgedoken, die vrolijk een extra stuk haag kwamen zetten. Het tweede stukje bleek niet te kunnen, omdat er nog beton in de grond zat waar zij een paal moesten slaan, en ze gingen dan later wel terugkomen om dat weg te schieten en de rest van de haag te planten. Het resultaat vind ik fantastisch: eindelijk geen open voortuin meer, maar wat meer afgesloten vooraan.
Ik ben in elk geval al wreed content.
