Ik ben er – eindelijk – weer ingevlogen. Ik had nochtans gezworen nooit meer een 8 te willen zien vooraan op mijn weegschaal, maar ik ben al weken aan het prutsen: niet wegen, niet opschrijven, en toegeven aan mijn goestinkskes. Zo werkt het natuurlijk niet. Maar, zoals een medecursist het ook zei: het is soms moeilijk jezelf te motiveren als je weet dat, als je het écht doet, het ook lukt. “Die kilo’s gaan er later wel af, ja hoor, nu alleen nog even niet.”
Door op paaszaterdag plots in het ziekenhuis te verzeilen, en dan van pure balorigheid in een emotievreetbui te vliegen, was het hek helemaal van de dam. De combinatie van dat en van het feit dat ik zoveel oedeem had, zorgde ervoor dat ik dinsdagmorgen plots een 83 zag staan op de weegschaal. Waar het me twee jaar geleden nog een onmogelijke droom toescheen, was dat nu eerder een nachtmerrie. Nooit meer, had ik gezworen. Want elke paar honderd gram – ‘Ach, wat is honderd gram nu? – deed me weer in de richting van de 90 opschuiven. Niet dus.
Dinsdag ben ik dus terug beginnen wegen en opschrijven. Waardoor ik op de cursus gelijk gebleven was met de week daarvoor (net gekookt gegeten, terwijl ik anders boterhammen eet), maar thuis zelfs was afgevallen. Het gaat weer de goeie richting uit, mijn jeans maatje 43 past perfect, en eigenlijk zou ik graag 42 kunnen kopen qua zomerbroeken. Kwestie van er deze zomer in de Club Med ook nog een beetje toonbaar uit te zien.
Er is nog werk aan, maar de motivatie is er terug. Hopelijk blijft ze ook een beetje. Op naar de 7, en liefst zelfs al dubbel.
28-01-2010: 102,6
16-02: 79,7
01-03: 80,7
08-03: 82,2
15-03: 81,2
22-03: 80,7
05-04: 81,3
12-04: 80,8
De officiële gewichten van de donderdagavond om 19.30u op cursus, vlak na mijn eten en met wisselende kleren aan:
28-01-2010: 104,4
16-02: 82,2
23-02: 82,5
01-03: –
08-03: 83,7
15-03: 83,7
22-03: 83,4
29-03: 83,7
05-04: 84,2
12-04: 84,2