Hmpf.
Gisterenavond zat ik rustig te lezen, toen ik plots – onbewust had ik mijn bril wat rechter gezet – het rechteroor van mijn bril in mijn handen had. Hmm?
Blijkbaar was het veertjesmechanisme gesneuveld. Even gegoogled, en de brillenwinkel ging vandaag open om 9.30 uur. Aangezien ik pas om 10.10 uur op school moest zijn, stond ik daar dus om iets over half tien.
De opticien van dienst keek even, keek toen redelijk bedenkelijk, zocht wat op op zijn computer, en verklaarde toen dat mijn bril nog van 2015 was, dat dat model niet meer gemaakt wordt, maar dat hij heel misschien wel nog dat stukje kon bestellen en dat me dat dan 82.5 euro ging kosten. Say whut?
Euhm… Het was op zich een model geweest van meer dan 400 euro maar ik had er destijds in de solden maar 80 euro meer voor betaald. En nu ging dat onnozele veertje me er meer kosten? Hmpf. Het ambetante is dat ik geen echte reservebril heb, alleen een zonnebril op sterkte.
Soit, hij ging informeren of het nog te krijgen was, deed intussen een onnozel lakske aan mijn oor – dat was los binnen het kwartier – en ik vroeg dan maar of er al nieuwe, meer vierkante brillen waren binnengekomen. Ha ja, ik was in juli komen kijken voor een nieuwe bril, een multifocale, maar toen waren er echt alleen maar ronde brillen binnen, waar ik totaal, maar dan ook totaal niet mee sta. Ik heb er toen een paar geprobeerd en Merel kreeg bijna de lachstuipen: ofwel leek ik wel meneer de Uil, ofwel was ik een echte bomma.
Helaas, in de herfst kreeg ik een mailtje van de andere opticien die er werkt, dat hij misschien wel nog een modelletje of twee had in de nieuwe collectie, maar dat het verder ook echt allemaal ronde modellen waren. Van service gesproken!
Bon, ik had nog heel even en hun afspraak van tien uur was er nog niet, dus ik haalde die tweede erbij, die me destijds zo goed had geholpen en die dus wist wat ik wel en niet wilde, en hij haalde prompt een paar modellen voor mij uit de rekken. De mode is nog steeds redelijk rond, maar er zat gelukkig al hier en daar een uitzondering tussen.
Ik heb ze gefotografeerd, gewoon omdat ik mezelf niet in de spiegel kan zien als ik mijn bril niet op heb. Handig, hoor… En ja, het zijn de vreselijkste foto’s, maar bon.
Ik stuurde ze naar de jongens en alledrie hadden ze een andere mening. De eerste vond blijkbaar niemand goed, al vond ik die zelf wel behoorlijk speciaal. Mijn voorkeur ging uit naar nr. 3, en dat bevestigden ook twee collega’s op school. Toen ik Merel de foto’s liet zien, koos zij ook meteen nr. 3.
Ik had een afspraak om kwart over vier in de brillenwinkel en Merel vergezelde me om mee te helpen kiezen. En jawel, het is de 3 geworden. Ik twijfelde nog met de zwarte nr. 4, maar daarop zei de brillenman zelf: “Nee, die is te braaf voor u. Ik zou er niet gelukkig mee zijn mocht ge die kiezen, want ge gaat daar zelf ook niet gelukkig mee zijn.” ’t Is nog ne vrij jonge gast, maar hij kent zijn vak.
Alleen… toen kwam de prijs. De montuur is 362 euro. Niet goedkoop, maar zeker ook niet de duurste. En toen kwamen, helaas, de glazen. Met mijn zware dioptrie, astigmatisme, ontspiegeld, en vooral bifocaal komt me dat op 480 euro per glas.
Per. Glas.
Ja, ik had voor goedkopere kunnen gaan, maar dat scheelde niet zo heel erg veel en blijkbaar is het comfort toch wel merkbaar hoger. En voor mij is het iets dat ik elk wakend uur van de dag op mijn snoet heb, zonder hetwelke ik zo blind ben als een mol, en waar ik dus niet wou op beknibbelen.
Maar toch. Meer dan 1200 euro voor een bril, het is er niet naast. Bon ja, ik weet weer waarvoor ik werk, zeker?
En toen zat hij zo eventjes naar mijn huidige bril met het dooie oor te staren. Plots zegt hij: “Hebt ge efkes? Ik heb een ideetje, ik ga iets proberen.” En weg was hij. Ik hoorde gezoem, geklop, gedoe, en een tiental minuten – of zo leek het toch – later kwam hij terug, met een gerepareerde bril! Ha ja, was de uitleg, hij had nog een oude bril van hetzelfde merk liggen, eentje voor onderdelen, en ook al was dat een licht ander veermechanisme, hij wou toch proberen of het erin paste. Het kostte hem wat geboor en geslijp en gepruts, maar yup, het oor hangt eraan. Het plooit wel niet helemaal meer dicht, maar dat is het minste. “Voilà!” zei hij triomfantelijk, “ik heb u net 82 euro uitgespaard!”
Daarop zei Merel: “Ha, heb je dan die nieuwe bril nog nodig, mama?” Jawel, dat bifocale begint echt, maar echt nodig te worden.
Er zijn kosten aan, aan dat lijf van mij, maar dat wist ik al lang.
(A propos: voor die service moet u hier in Wondelgem zijn, bij Brilpunt. Echt.)