Jawel, vorige vrijdag hadden ze ons beloofd dat ze er spoed achter gingen zetten, dat ze zouden puzzelen om Wolf zo snel mogelijk op te kunnen nemen. Wel, ze hebben woord gehouden: maandag kreeg ik al meteen telefoon dat we vandaag de tweede intake zouden krijgen, een gesprek met de opvoeders, de kinesisten en de psychologe, en dat Wolf in de loop van volgende week zou opgenomen worden. Vandaag werd ons meteen verteld dat dat maandag al zou zijn: hij mag binnenkomen om 10.30 uur! Yay!
Rond half elf reed ik dus met de kinderen richting De Haan, zodat we nog tussen half twaalf en twaalf even hallo konden zeggen op een heel beperkte Meet & Greet Geocaching Event. Enkel de Luikse organisator was er, maar eigenlijk is dat toch wel leuk om even met zo iemand te kunnen praten. Daarna pikten we nog een zalige cache op die ons even deed nadenken en puzzelen, en gingen we eten. We hebben een prima restaurantje op de dijk gevonden met een beperkte kaart, maar met een zeer snelle, efficiënte en vriendelijke bediening. Hier komen we terug, al was het maar voor de kinderpannenkoek die bij het kindermenu hoort.
Tegen half twee stonden we voor de volgende gesprekken in het Zeepreventorium en kregen we nog de laatste nodige informatie. Wolf en ik hadden er allebei een heel goed gevoel bij, en vooral Wolf vond het een ongelofelijk bevrijdend gevoel dat zijn pijn eindelijk door iedereen au sérieux zou genomen worden.
Daarna reden we opnieuw richting het strand om een vieruurtje te eten. Om in het zand te spelen hadden we geen van allen zin, het was ook echt een grauwe dag, maar die pannenkoeken, wafels en vooral de gigantische meringue uit datzelfde restaurant van vanmiddag maakten alles meer dan goed.
Die meringue, daar ben ik nog niet goed van: een grote ring van meringue, gevuld met vanille-ijs met laagjes knapperige chocolade tussen, omringd met slagroom en gerold in de amandeltjes, met een grote toef erbovenop (die prompt in de warme choco van Kobe en Wolf verdween), in een bordje met advocaat en stukjes peer. Ik kreeg het met moeite op, de calorieën wil ik niet eens weten, maar ik werd er wel intens gelukkig van :-p
Daarna reden we fluks terug naar huis, want voor Wolf was het meer dan welletjes… Maar we hielden er echt een goed gevoel aan over, en dat is belangrijk.