Zomaar doelloos gaan wandelen, da’s niks voor de kinderen. Maar in dit weer wilde ik echt niet binnen blijven zitten. Ik was eigenlijk gisteren al van plan geweest om rond te gaan lopen, maar Wolf werd opgepikt door Quinten, en ook voor Kobe stonden er plots vriendjes aan de deur die hem mee op sleeptouw namen. Merel had geen zin om het huis uit te gaan, dus bleef ik ook maar thuis.
Maar vandaag zette ik hen allemaal in de auto, met een goeie jas aan: op naar het “eiland” Malem in Gent, voor een rondje geocachen. Het parcours is amper een goeie twee kilometer, maar je bent wel buiten, met een doel, en het is amusant ook nog.
We parkeerden aan het rond punt en liepen het hele eiland rond.
De bedoeling is normaal gezien dat je onopvallend cacht, maar soms is dat niet mogelijk. Zo moesten we aan het bovenstaande rode brugje – een onderdeel van de nog aan te leggen fietsverbinding – gaan zoeken, maar stond er een tiental hangjongeren van een jaar of zeventien, tsja, rond te hangen. Ik lachte vriendelijk, stapte voorbij, en legde uit dat we een spel aan het doen waren, een soort schattenjacht, en dat we dus op zoek waren naar een klein kokertje ergens in de buurt. Prompt sloeg ongeveer de helft van hen mee aan het zoeken, en het was dan ook effectief een van hen die het bewuste kokertje vond. En glunderen!
Er moest dus duidelijk ook op de speeltuin gespeeld worden, en ook al zie je het niet echt op de foto’s, het was behoorlijk donker aan het worden.
Al bij al vonden we vier van de vijf caches, en was de vijfde blijkbaar al een tijdje verdwenen. Tsja.
Thuis werd er warme chocomelk gedronken en maakten we brownies in een mok, en voelde het echt aan als vakantie. Zalig, toch?
