Merel had me al lang gevraagd of ik haar eens wou schminken. Écht wou schminken, niet als in kindergrime, maar wel als in echt volwassen make up.
Euh… Ik had dat altijd uitgesteld, maar goh, waarom ook niet? We hadden toch al vorige zondag haar haar gekleurd. Ze haalde al haar spulletjes uit die ze al gekregen had van vriendinnetjes, en we togen aan het werk. Het is niet alsof dat perfecte perzikhuidje van haar een basis nodig heeft, enkel haar ogen waren meer dan voldoende. Ik nam een setje van drie kleuren blauw en bracht wat oogschaduw aan. Niet te veel, want dat wordt al snel drakerig.
Daar kwam een lijntje eyeliner boven, en man, ik ben daar echt niet goed in bij een ander. Bij mezelf kan ik dat zo intussen wel, ja. En daarop volgde een streep kohlpotlood op het onderste randje.
En toen kwam nog het moeilijkste: de mascara. Ik heb alleen zwarte in huis, dus dat werd het dan ook. En toen plakte ik haar voor de deur van de jongens hun badkamer wegens deftig licht, maar wel zonder iets aan haar haar te veranderen of zo, ze had gewoon een goeie haardag. Oh, en haar van nature felroze lippen hebben we dan ook maar een beetje een paars kleurtje gegeven. Tsja, ook dat en donker bordeaux is het enige wat ik heb, aangezien ik niet vaak lippenstift draag.
Ik was er zelf gigantisch van verwonderd hoe mooi dit was uitgedraaid. Veel te oud voor een negenjarige uiteraard, en ze was in haar nopjes, maar ook wel op haar ongemak. Een fotoshoot zag ze wel zitten, en ook papa nam een paar foto’s. Oh, en toen wilde ze ook wel even haar chique kleedje aantrekken.
Maar een dik uur later was het er al allemaal weer af, hoor. “Mama, da’s nog veel te vroeg, dat is voor als ik zestien ben of zo.” En de jongens? Die vonden hun zusje veel mooier zonder make up.
Voilà.
