Geen al te beste start voor Wolf dit jaar, om eerlijk te zijn. ’s Morgens was er nochtans niks aan de hand, of had hij althans toch niks gezegd.
Ik deed boodschappen, en toonde alle mankementen en problemen van de verbouwing aan planner en aannemer. Mijn GSM zat intussen gewoon in mijn handtas beneden, en hoorde ik dus niet.
Tot de vaste telefoon ging, en het de lagere school bleek te zijn, die op aanraden van Wolf dat nummer had geprobeerd, een half uur na de eerste GSMpoging. Hij had namelijk maagkrampen, voelde zich allesbehalve, duizelde weg, en zag ook ferm wittekes.
Ik ben hem onmiddellijk gaan ophalen, en liet hem de keuze: ofwel ging hij rustig hier alleen thuisblijven, onder een dekentje in de zetel – ik moest namelijk lesgeven en was weg tussen half twee en vijf – ofwel bracht ik hem naar opa, waar hij ook in de zetel kon. Wolf opteerde voor het eerste, en vond het niet erg om alleen te zijn.
Vijf minuten later sliep hij, en een half uur later ben ik er in alle stilte van onder gemuisd richting school.
Toen ik thuiskwam, voelde hij zich duidelijk beter, dat zag je zo. Wat een stevige tuk al niet vermag.
En ook: ik kijk er zó hard naar uit tot ze alle drie groot genoeg zijn voor dit soort dingen. Nog een jaar of zeven, allez ju!