Een van de dingen die ik sinds vorige week ook weer opgepikt heb – met enige moeite, maar het lukt – is op zaterdagvoormiddag Wolf naar zijn muziekles brengen, en intussen met Merel in ’t stad lopen. We lopen traag, en ik probeer te temporiseren, maar het lukt dus wel al!
Vorige week moest ik dringend bij M.A.R.T.H.A. zijn, want ik had nog 30 euro op een cadeaubon die begin december verliep, en in het uniform van Cantandum zit onder andere een ketting die je daar kan kopen. Ik kocht er meteen drie, maar bon. Toen liepen Merel en ik verder naar de Veldstraat, en verzeilden er bij Claire’s. Daar hebben ze namelijk oorbellen die perfect zouden gaan voor mijn Havenpersonage. Bleek het toch wel “drie dingen kopen, drie dingen gratis” te zijn zeker? Ik heb er dus twee paar oorbellen gekocht, en Merel een paar kattenoortjes en drie soorten bloemen voor in haar haar. Tsja, ik kon die gratis dingen toch niet laten liggen, of wa? Ze glunderde…
We hadden ook nog naar de Hema willen gaan om verse pepernoten, maar dat was nog te veel van het goede. We waren zo al maar amper op tijd in de Labath om er nog een koffie, respectievelijk warme chocomelk te drinken met Wolf. Het leuke was, dat ik meteen een “warme welkom” terug kreeg. Ha ja, ik ben er nu toch wel een kleine twee maanden niet geweest…
Vandaag hadden we een gelijkaardig scenario: deze keer trokken we meteen de Drabstraat in, de Grasbrug over, naar de Korenmarkt. Helaas, voor je aan de Hema komt, passeer je de C&A, en Merel stapte zonder pardon binnen. “Ha ja, mama, ik dacht dat jij hier moest zijn”, met zo van die grote onschuldige oogjes. Allez ja, wij dus naar boven, de winkel binnen. En daar zag ze toch wel een crèmeroze colsjaal zeker? Zo met die extra zachte nepbonten voering in. En ja, mama heeft dat dan maar gekocht voor de dochter, want die had al eerder deze week van zo’n sjaal gesproken…
Wij dan toch maar de Hema binnen, om er een stevige voorraad pepernoten in te slaan, met en zonder chocolade, en een paar pantoffels voor de jongedame. Die van vorig jaar zijn duidelijk te klein, daar kan ze nu natuurlijk ook niks aan doen.
Enfin, een paar minuten voor twaalven vielen we de Labath binnen, net op tijd om te bestellen voor ook Wolf eraan kwam.
Deed mijn rug pijn? Ja. Maar was het het waard om met zo’n fijn gezelschap in ’t stad te lopen? Jazeker.
Ik heb het gevoel dat ik zo beetje bij beetje mijn leven opnieuw aan het oppakken ben… Met enige moeite, zeker, en af en toe een paar goeie stappen achteruit, maar we gaan er geraken.
