Namiddagje Gwen
Wanneer Gwen me een berichtje stuurt met de vraag of we geen zin hebben om koffie te komen drinken op haar terras, dan twijfel ik daar geen minuut over!
Merel maakte nog een luiewijvenvlaai, ik deed nog snel boodschappen voor Marleen, en kwart voor vier zat ik bij Gwen buiten op haar terras. Het blijft vreemd, elkaar zo geen deftige begroeting te kunnen geven of niet binnen te lopen in huis, maar dit deed op zich ook al gigantisch veel deugd.
We dronken thee, aten vlaai, de meisjes speelden vooral op de trampoline en Gwen en ik kletsten eindelijk nog eens bij. En nee, we hebben het niet gehad over Latijn, Grieks en onderwijsvernieuwing, echt niet. Wel hebben we over zowat alle andere onderwerpen nog eens bijgepraat: ouders, broers, gezondheid, kinders, scholen, vakanties, enfin ja, ge snapt het wel.
Ik vond het eigenlijk doodjammer dat we om zes uur weg moesten, maar ik had met mijn broer om zeven uur afgesproken in Zomergem en ik wilde die niet in de steek laten.
Echt, ik ben zo ongelofelijk blij dat we tenminste buiten nog kunnen afspreken. Ik ben geen sociaal mens van nature, maar zo af en toe eens iemand zien, dat doet toch deugd.
366 – 28 maart 2020 – happy vlaai
Van sneeuw en goeie vriendinnen.
De dag begon zeer wit, eigenlijk: een vers pak sneeuw, en er kwam er alleen nog maar bij, tot er hier toch zeker 6 centimeter lag. Prachtig om te zien, maar ik was blij dat ik er niet door hoefde, om eerlijk te zijn. Op woensdag moet ik niet naar school, maar om half negen zat ik al netjes aan mijn computer, met een goed muziekske op, een stevige kop koffie, en de schoolbrochure die volledig moest bijgewerkt worden: nieuwe foto’s, nieuwe tekst, en vooral dat laatste is een kwestie van prutsen, want het staat al zó vol dat je niet zomaar iets kan toevoegen zonder de layout naar de zak te helpen. Enfin, het is me gelukt, maar ze was pas tegen half vijf in de namiddag klaar. U kan mijn onprofessioneel layoutwerk trouwens hier bekijken.
En tegen half zes kwam Annick eindelijk nog eens langs. We planden dat al maanden – het was blijkbaar van voor de grote vakantie geleden dat we elkaar nog gezien hadden – maar telkens weer kwam er wel iets roet in het eten gooien. Bon, vandaag lukte het dus wél, zij het wat later dan gepland. Geen nood, Merel had speciaal luiewijvenvlaai gemaakt, en Annick bleef dan meteen ook gewoon brood eten. Waarbij ze – geheel volgens de huistraditie – een tekeningetje in de verse pot speculoospasta maakte. Zo hoort dat nu eenmaal.
