Eerder deze week moest ik Wolf gaan ophalen bij zijn lief in Lovendegem en wilde nog snel ook even een cache in de buurt meepikken. Nog een chance dat ik mijn hengel in de auto had liggen, ik had niet op voorhand gekeken, en het was een cache hoog in een boom in een woonwijk.
En toen… had ik de meest schattige cache-ervaring: er wandelde een oma met haar kleinzoon van een jaar of twee. Ze gingen bijzonder traag, zodat ik ofwel een kwartier ging moeten wachten – waar ik de tijd niet voor had – of hen zou uitleggen wat ik aan het doen was. Het jongetje was bijzonder verlegen en kroop half achter zijn oma, maar was ook mateloos geïntrigeerd. Ik wees de cache aan, haalde de hengel boven en begon hem in elkaar te vijzen. Toen ik de ‘schat’ had opgevist, haalde het jongetje hem van de hengel: hij was zodanig nieuwsgierig dat hij vergat verlegen te zijn. Ik toonde hen het boekje, schreef mijn naam, stak alles weer netjes weg, gaf de schat aan het jongetje, en hij hing hem netjes aan de hengel, zodat ik hem weer op zijn plaats kon hangen. En pas toen viel het hem in dat hij eigenlijk verlegen was, en kroop hij weer weg achter oma.
En oma? Die ging de app downloaden om te cachen met de iets oudere andere kleinkinderen.
Score, zou ik zo denken!
