Goh, Liselotte…
Ik hoorde eerder deze week het nieuws, en ik was gewoon van slag. Echt. Weet je nog, vorig jaar in mei, hoe we elkaar na twintig jaar terugzagen op een lezing?
Jij was net begonnen in Sint-Bavo toen ik er zelf leerling was, en nee, ik heb nooit les gehad van jou. Maar je ging mee op Romereis, en die was wel memorabel. Goh, toen we daar in mei na die lezing honderduit zaten te babbelen, wist je me zelfs nog stoten te vertellen die ik had uitgespookt, en die ik me zelf niet eens meer herinnerde. Het was echt een zalige avond, en ik kwam met een goed gevoel thuis. Ja, je had me verteld dat je in ziekteverlof was, en dat je kanker had, maar je was vol goede moed: het ging wel goed komen. En ik, ik keek er al naar uit om nog eens met jou af te spreken om iets te gaan drinken of te gaan eten: twee leerkrachten Latijn onder elkaar, aan gespreksstof geen gebrek.
Ik was dan ook verwonderd dat je mijn mail niet beantwoordde, en ik vreesde al dat ik het verkeerd genoteerd had.
En dan kwam vorige week het nieuws. Ik was er niet goed van, en ik had je niet meer dan één keer teruggezien. Maar het doet wat met een mens om iemand zo gepassioneerd, zo vol leven, zo in een gelijkaardige situatie, te zien wegvallen.
Ik zette iets daaromtrent op mijn Facebook, en was geroerd door de reacties. Nogal wat mensen in mijn vriendenkring kennen jou, en het verdriet was dan ook gemeend. Het mooiste compliment was wel dat van Jolien, een jonge collega Latijn van jou, een paar jaar geleden mijn stagiaire. Zij schreef me: “Je deed me eigenlijk wel heel hard aan haar denken qua lesstijl 🙂 ze was een fantastische leerkracht 🙂” Ik las het, en kreeg zowaar tranen in mijn ogen.
Weet je, Liselotte: de volgende keer als ik weer eens enthousiast met handen en voeten een mythologisch verhaal sta uit te leggen in de klas, zal ik aan jou denken. Zie het als een klein eerbetoon. Je wordt gemist, door velen.
Ut requiescas in pace. Poma nondum mitia erant.