Vakantie
Ik slaap eigenlijk al de hele vakantie echt lang uit elke morgen, vaak tot na tien uur. Zalig gewoon! Ook vandaag bleef ik lang in bed liggen, maar na het ontbijt schoten we allemaal in gang: een Chantalleke doen! Chantal is mijn kuisvrouw die momenteel met vakantie is – ze heeft groot gelijk – en dus moeten we zelf alles een beetje binnen de perken zien te houden. Maar allemaal samen lukt dat bijzonder goed, blijkbaar: de kinderen ruimden op, deden de afwas en stofzuigden, terwijl ik de rest van de keuken schoonmaakte, vuilbakken leegde en al dat soort onzin. Na anderhalf uur was onze woonkamer volledig opgeruimd en proper, maar was het intussen wel al half een, en moest ik nog boodschappen doen en koken. Mja… gelukkig was het iets dat snel klaar is: hamrolletjes opgevuld met verse spinazie en ajuin, in een licht roomsausje met puree. De vorige keer vonden alle kinderen het lekker, nu moest Merel er echt niet van weten. Als in: zelfs een half rolletje ontlokte haar een immense huilbui van toch wel zeker twintig minuten. Ze moest van mij aan tafel blijven zitten, en bleef maar krijsen. De jongens gingen boven spelen, ik ruimde intussen op, filmde haar zelfs eventjes, en ging toen rustig aan de computer zitten. Na een klein half uur kalmeerde ze wat, en kreeg ze blijkbaar toch een paar happen binnen, zij het met wurggeluiden en veel water.
Uiteindelijk ging ik naar haar toe, verzekerde ik haar dat ik haar écht niet wilde vergiftigen, en dat ze nog haar puree moest opeten. Wat ze deed, waarna ze bij me op mijn schoot kwam gekropen en zich helemaal opkrulde. Nog wat later kwam ze me, zonder woorden, een pluche hartje geven. Die dochter van mij, ik ga daar nog wat mee tegenkomen, ik zeg het u.
Bon, toen dat afgehandeld was, trokken we weer allemaal schoenen en jassen en zo aan, en gingen we nog voor een laatste keer gratis naar het Gravensteen. Vanaf overmorgen moeten ook Gentenaars betalen, al blijven kinderen wel gratis. Maar het is dus niet zo dat we gelijk wanneer op den bots nog een keertje gaan binnenwandelen daar.
Het was er druk – het was sowieso druk in ’t stad – maar het kasteel was wel mooi aangekleed met lichtjes en kerstbomen, en vintage speelgoed.
En tradities zijn er om in ere te houden: we gingen een ijsje halen – Wolf een warme wafel – om dat op de Graslei op te likken. Dat hoort gewoon zo.
Daarna was het welletjes, en reden we terug naar huis.
Ik moest namelijk nog weg: ik ging eindelijk eten in Antwerpen met Linus. We hadden dat een paar weken geleden al gepland, maar toen was ik zo ziek als een hondje en was dat geen goed idee. Vandaag echter bleek dat een bijzonder goed idee. Stipt om zeven uur pikte ik hem op aan zijn studio, we reden naar het eilandje, en parkeerden aan de Waagnatie. Een fijne wandeling langs het MAS later kwamen we bij het Felix Pakhuis, waar we bijzonder lekker gegeten hebben, en vooral bijzonder veel gekletst hebben. Want, ik geef het u op een briefje, Linus kan nog meer tetteren dan ik. Ik had in elk geval een heel erg aangename avond die ook heel erg voor herhaling vatbaar is. Tegen half twaalf gooide ik Linus weer af ter hoogte van zijn studio, en reed naar huis, om daar nog even de koffie te laten uitwerken.
Maar wat een fijne vakantiedag alweer!