Afgelopen tripje naar Brugge heeft me gesterkt in mijn overtuiging: ik ben niet zo’n fan van schilderkunst of tekenkunst, ik moet het blijkbaar echt hebben van beelden. Structuur, reliëf, het driedimensionele, het steeds veranderende schaduwspel…
Het is me andermaal opgevallen in het Dalímuseum, hoe weinig interesse ik eigenlijk heb in zijn nochtans sublieme tekeningen en schilderijen, en hoe grondig ik dan kan staan kijken naar zijn beeldhouwwerk.
Eerder had ik hetzelfde al in Sint-Niklaas, toen ik daar die toer van beelden deed, of nog sterker in De Haan, waar ik met intens genoegen het beeldenparcours op de dijk bekeek.
En het Middelheim, wel, daar moet ik gewoon nog eens een paar middagen naartoe, om gewoon rond te lopen en te genieten.
Of waarom dacht u dat ik een fotoreeks had gemaakt rond Inner Circle van Linde Ergo?
’t Is dat onze tuin zich er zo niet voor leent, of ik had al ergens een beeld gekocht om er te staan.
