De kop is eraf, van dat nieuwe schooljaar. En nee, ik heb het mezelf niet gemakkelijk gemaakt dit jaar, met die krukken en die laars van me.
Gisteren had de directie me toegestaan om pas tegen elf uur naar school te komen: in principe moeten we allemaal al om half negen op school zijn die eerste schooldag, maar ik was pas ingeschakeld om elf uur. En eigenlijk kon ik gerust nog een week, of zelfs twee weken, thuis blijven met die voet van me.
In de namiddag nam ik dan fotokopies en regelde ik nog vanalles, maar toen ik thuis kwam, viel ik prompt in de zetel in slaap, ondanks de pijn in de voet. Want uiteraard had ik er te veel op gesteund…
Vandaag was er dan de eerste echte lesdag, meteen zes lesuren en een toezicht. Tsja, doordat ik geen mediacoach meer ben, geef ik nu wel fulltime les en dat zorgt voor enkele volle dagen natuurlijk. En toch werd het, dankzij een fijne collega, geen volle dag. Ik zag mijn derdes, en die kende ik uiteraard want dat zijn mijn tweedes van vorig jaar.
Ik zag ook mijn tweedes, een stevige klas van 29 leerlingen. Ik moest nota bene extra stoelen laten aanrukken want er was niet voldoende plaats. Die kende ik niet allemaal, want er komen er wel enkele uit de vier uur Latijn, maar het lijkt me wel een fijne groep, eentje die ook antwoord durft geven.
En in de namiddag kregen de eerstes een uitleg rond het gebruik van hun laptop en het gebruik van Smartschool. Ik moest samen met een collega toezicht houden bij twee klasjes, terwijl er nog een lesgever stond uit te leggen, en toen bleek er nog een collega te zijn die die les wilde bijwonen omdat ze daar zelf op moet voortbouwen. Een beetje overkill dus, en ze stuurde me prompt naar huis. En ja, daar was ik dankbaar voor, want de voet deed gemeen pijn…
Ach, ’t is dat ik daar vrij goed tegen kan en van de koppige soort ben…